หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 890

ฟังดูแล้วเหมือนไม่ใช่ความจริง

แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เสียงนั้นกลับชัดเจนมากยิ่งขึ้น

ลู่เจาเจาลุกขึ้นมากอดผ้าห่มเอาไว้ พลางเกาศีรษะด้วยความงัวเงีย โดยมีผมเป็นเกลียวติดอยู่บนหน้าผาก

“ผู้ศรัทธาของข้า...” ลู่เจาเจาสิ้นใจเพราะช่วยกอบกู้โลกเอาไว้ ทำให้นางมีผู้ศรัทธาบนโลกมนุษย์ไม่น้อย

ลู่เจาเจาพลันโบกมือหนึ่งครั้ง ร่างของผู้ศรัทธาคนนั้นจึงปรากฏขึ้นในหัวของนาง

คนชราร่างผอมแห้งคนหนึ่งคุกเข่าอยู่หน้าฟูก สองมือที่สั่นเทากำลังจุดธูปเทียนด้วยความเคารพ

แต่เพราะแรงสั่นทำให้จุดธูปไม่ติดอยู่หลายครั้ง

เมื่อจุดไฟสำเร็จ จึงปักธูปลงในกระถางอย่างเคร่งขรึม

“ท่านเทพธิดา... ข้าน้อยคงอาจอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว” หญิงคนนั้นรูปร่างซูบผอมจนแทบติดกระดูก

ลู่เจาเจามองออกทันทีว่านางกำลังจะจากไป และอยู่ได้ไม่ถึงรุ่งสางนี้

“ข้าน้อยสัมผัสว่าชีวิตของตนเองกำลังค่อยๆ ดับมอดลง เมื่อฟ้าสางวิญญาณของข้าน้อยคงกลับสู่ยมโลก”

“ชีวิตของข้าช่างน่าสังเวชเหลือเกิน”

“ตอนที่ข้าน้อยยังเด็ก พ่อแม่อยากได้บุตรชายมาก แต่กลับให้กำเนิดบุตรสาวเจ็ดคน ล้มหายตายจากไปสองคนจึงให้กำเนิดบุตรชาย” เสียงแหบแห้งของหญิงชราแฝงไปด้วยความคับข้องใจไม่รู้จบ

“บุตรสาวทั้งหลายมีชื่อว่าเจ้าหนึ่ง เจ้าสอง เจ้าสาม… เช่นนี้เรื่อยไป ทว่าน้องชายของข้ากลับมีชื่อว่าเฉิงจง”

“เพื่อแลกกับค่าสินสอดให้กับน้องชาย ข้าต้องยอมแต่งงานกับชายแก่พิการ ชายแก่พิการคนนั้นด่วนจากไป เขาสิ้นใจด้วยอาการป่วยหลังจากที่ข้าน้อยคลอดลูกได้ 3 ปี”

“ข้าจึงต้องรับใช้พ่อแม่สามีเพียงลำพัง แต่ก็ยังไม่วายถูกพวกเขาทุบตีและด่าทอ…”

“เพราะข้าน้อยนิสัยขี้ขลาดจึงต้องดูแลพวกเขาไปจนตาย บุตรชายของข้าน้อยอยากแต่งงาน ข้าน้อยยอมเสียสละชีวิตอันไร้ค่าเพื่อให้เขาได้มีภรรยา”

“แต่เขายังไม่พอใจ เขาคิดว่าข้าน้อยยากจน และการเกิดมาเป็นลูกทำให้ต้องทนทุกข์ทรมาน”

“แต่ข้าน้อยพยายามเต็มที่แล้ว หากไม่ใช่เพราะเขา ข้าน้อยคงแต่งงานใหม่ไปนานแล้ว”

“ทั้งเลี้ยงน้องชาย เลี้ยงสามี เลี้ยงพ่อแม่สามี เลี้ยงบุตรชาย เลี้ยงหลาน...”

“ข้าน้อยเกิดมาเป็นคนอ่อนแอ ไม่มีคนคอยช่วยเหลือสนับสนุน ไม่มีทางเลือกในชีวิต บัดนี้ที่ข้าน้อยกำลังจะตาย กลับรู้สึกไม่ยินดีเอาเสียเลย...”

“ชาติที่แล้วข้าน้อยเป็นคนชั่วช้าเลวทรามหรือ ชีวิตในชาตินี้จึงเจ็บปวดเหลือเกิน”

“ข้าน้อยเสียใจที่ใจแข็งไม่มากพอที่จะทิ้งเขาตอนยังเด็ก”

“ตอนนี้ข้าน้อยจึงต้องทรมานเพราะเขา”

“ข้าบอกให้ท่านไปนอนตายในป่าก็ไม่ยอมไป หากท่านตายในบ้านหลังนี้ แล้วข้าจะอยู่ต่อไปอย่างไร” ชายคนนั้นสาปแช่งด้วยความหงุดหงิด เมื่อเห็นว่านางยังมีลมหายใจอยู่

“คนรวยๆ มีตั้งมากมาย ทำไมข้าต้องมาเกิดในท้องของท่านด้วย โชคร้ายจริงๆ!”

หญิงชรายกมือขึ้นอย่างอ่อนแรง พร้อมกับกระซิบ “มะ มานี่...ข้า...ข้ามีเรื่องจะพูดกับ...เจ้า”

ชายคนนั้นเดินไปที่เตียงอย่างหงุดหงิด โดยไม่อยากก้มลงไปเสียด้วยซ้ำ

“มีอะไรจะพูดก็พูดมา อย่าทำให้ข้าเสียเวลาดื่มสุรา!” ชายคนนั้นพูดด้วยความโกรธ

“พะ...พ่อของเจ้าด่วนจากไป” หญิงชราพยายามอ้าปากพูด เหงื่อเย็นผุดออกมาจากหน้าผากของนาง ไฟแห่งชีวิตกำลังจะดับลงแล้ว

“เขากลัวว่าแม่หม้ายอย่างข้าจะรักษาทรัพย์สมบัติไว้ไม่ได้”

“จึงรอ... ให้เจ้าแต่งงาน... แล้วค่อยบอกความจริง”

“ขะ เขาเก็บออมแท่งเงิน...พันตำลึง และยังมี...ทองคำมากมาย...” ดวงตาของหญิงชราเบิกกว้าง พร้อมกับค่อยๆ บีบคำพูดออกมา

ชายคนนั้นกลับร้อนใจจนแทบเสียสติ “แม่ ท่านแม่! ทนไว้ก่อน ท่านต้องอดทนไว้ก่อน!!”

“ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่บอกข้า!!” ชายคนนั้นกระโดดขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ ทันใดนั้นดวงตาของเขาจึงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และเหงื่อเย็นไหลรินออกมา

“ท่านแม่ รอก่อน ลูกจะไปเรียกหมอมาให้!!”