หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 890

ฟังดูแล้วเหมือนไม่ใช่ความจริง

แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เสียงนั้นกลับชัดเจนมากยิ่งขึ้น

ลู่เจาเจาลุกขึ้นมากอดผ้าห่มเอาไว้ พลางเกาศีรษะด้วยความงัวเงีย โดยมีผมเป็นเกลียวติดอยู่บนหน้าผาก

“ผู้ศรัทธาของข้า...” ลู่เจาเจาสิ้นใจเพราะช่วยกอบกู้โลกเอาไว้ ทำให้นางมีผู้ศรัทธาบนโลกมนุษย์ไม่น้อย

ลู่เจาเจาพลันโบกมือหนึ่งครั้ง ร่างของผู้ศรัทธาคนนั้นจึงปรากฏขึ้นในหัวของนาง

คนชราร่างผอมแห้งคนหนึ่งคุกเข่าอยู่หน้าฟูก สองมือที่สั่นเทากำลังจุดธูปเทียนด้วยความเคารพ

แต่เพราะแรงสั่นทำให้จุดธูปไม่ติดอยู่หลายครั้ง

เมื่อจุดไฟสำเร็จ จึงปักธูปลงในกระถางอย่างเคร่งขรึม

“ท่านเทพธิดา... ข้าน้อยคงอาจอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว” หญิงคนนั้นรูปร่างซูบผอมจนแทบติดกระดูก

ลู่เจาเจามองออกทันทีว่านางกำลังจะจากไป และอยู่ได้ไม่ถึงรุ่งสางนี้

“ข้าน้อยสัมผัสว่าชีวิตของตนเองกำลังค่อยๆ ดับมอดลง เมื่อฟ้าสางวิญญาณของข้าน้อยคงกลับสู่ยมโลก”

“ชีวิตของข้าช่างน่าสังเวชเหลือเกิน”

“ตอนที่ข้าน้อยยังเด็ก พ่อแม่อยากได้บุตรชายมาก แต่กลับให้กำเนิดบุตรสาวเจ็ดคน ล้มหายตายจากไปสองคนจึงให้กำเนิดบุตรชาย” เสียงแหบแห้งของหญิงชราแฝงไปด้วยความคับข้องใจไม่รู้จบ