หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 891

ชายคนนั้นแทบเสียสติไปแล้ว

มือของหญิงชราบีบมือของเขาไว้แน่น ใบหน้านั้นเปื้อนรอยยิ้มและพยายามส่งเสียง “เอ่อ... ขะ... ของ...”

ชายคนนั้นอยู่ในอาการตื่นตระหนก “รีบพูดจบให้จบ เร็วเข้า ได้โปรดเถิดท่านแม่!”

น้ำตามากมายไหลรินลงมาจากดวงตาของเขา พร้อมกับจับมือเหี่ยวแห้งของหญิงชราด้วยความวิงวอน

“ขะ...ของ...เหล่านั้นซ่อนอยู่...ซ่อนอยู่ที่...”

หญิงชราเบิกตากว้างครั้งสุดท้าย ก่อนจะลมหายใจจะค่อยๆ แผ่วเบาลงจนสิ้นใจจากไป

วินาทีที่แสงในดวงตาดับลงนั้น เสียงร้องไห้ดังกึกก้องยังคงดังสะท้อนอยู่ในหูของนาง

“อยู่ที่ใด พูดให้จบก่อน!!”

ลู่เจาเจานั่งเอามือเท้าคางอย่างเบื่อหน่อย ร้องไห้สิ ร้องไห้อีก ใครจะร้องไห้ได้เก่งกว่าเจ้าอีก แม่ของเจ้าอยากได้น้ำตา เห็นทีต้องให้เจ้าร้องไห้จนตายเลยกระมัง

ก่อนที่ลู่เจาเจาจะล้มตัวลงนอน นางกลับได้ยินเสียงพึมพำที่ข้างหูอีกครั้ง

“เฮ้อ เป็นเทพเจ้านี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

ทันใดนั้นนางจึงตั้งใจฟังคำอธิษฐานอีกครั้ง คราวนี้เป็นชายหนุ่มวัยสวมกวน

ชายหนุ่มคุกเข่าต่อหน้ารูปปั้นหินเล็กๆ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ท่านเทพธิดา รูปปั้นนี้ข้าน้อยเป็นคนเก็บมา วันนี้ข้าน้อยอยากจะขออธิษฐานต่อท่าน”

“ข้าน้อยอายุครบ 20 ปีบริบูรณ์แล้ว อยากขอให้ท่านประทานเนื้อคู่และคุ้มครองข้าน้อยด้วยเถิด…”