หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 892

“ต้มหัวปลานี่เคี่ยวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง รสชาติดีมากพ่ะย่ะค่ะ…”

ลู่เจาเจานั่งอยู่หน้าโต๊ะเล็ก พร้อมถือชามใบเล็กตักชิมพลางขมวดคิ้วไปด้วย

ความร้อนพลันลวกโดนปลายลิ้น แต่ด้วยความเอร็ดอร่อยจึงรีบกลืนลงคอทันที

จากนั้นดวงตาของนางจึงเปล่งประกาย

หือ ซาลาเปากุ้งนึ่งสดๆ ชิ้นใหญ่ แป้งบางกับไส้ทะลัก เมื่อกัดแล้วมีน้ำกระจายอยู่ในปาก

ว้าว...

ดวงตาของลู่เจาเจาเป็นประกายสดใส

ส่วนเกี๊ยวหอยเม่นก็รสชาติอร่อยจนนางแทบกระโดดลุกขึ้นเต้น

เมื่อเห็นว่าพ่อครัวหันหลังให้ ลู่เจาเจาจึงกินอาหารเช้าทั้งหมดภายในไม่กี่คำ จากนั้นจึงยกชามใบเล็กยื่นให้อีกฝ่ายอย่างสั่นเทา...

“ขออีกชามสิ”

พ่อครัวหยุดชะงักเล็กน้อย

ครึ่งชั่วยามต่อมา เด็กหญิงจอมตะกละเดินออกมาจากครัวพร้อมกับมือที่กุมท้อง และพูดกับสาวใช้ว่า “พ่อครัวฝีมือดีมาก ข้าจะมอบรางวัลให้”

สาวใช้พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เพคะ เพิ่มเงินเดือนเดือนนี้เป็นสองเท่า”

พ่อครัวมีความสุขมากจนรีบกล่าวขอบคุณไม่หยุด

จากนั้นลู่เจาเจาจึงเดินไปที่ลานหน้าบ้าน เพื่อทักทายพ่อแม่และท่านยาย

แต่กลับเห็นว่าพวกเขาแต่งตัวราวกับพร้อมออกไปข้างนอก

“พิธีสู่สวรรค์ของหนานจืออี้ในวันมะรืน คงจะเดือดร้อนพวกเราแน่ๆ” สีหน้าของสวี่สืออวิ๋นดูเฉยเมยพร้อมกับแววตารังเกียจ

นางไม่มีความรู้สึกดีกับแคว้นใต้เลยสักนิด

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเอาแต่เจ้าแผนการอยู่ตลอดเวลา

“เจาเจา อย่าโกรธไปเลยนะ” ลู่เยี่ยนซูบีบหน้าเล็กๆ ของลู่เจาเจาอย่างอ่อนโยน

“เจ้าค่ะ พี่ใหญ่”

เด็กน้อยทำตัวน่ารักและเชื่อฟังเป็นอย่างมาก

เปลือกตาของลู่เยี่ยนซูกระตุกเล็กน้อย นี่น้องสาวของข้าเชื่อฟังเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด คงไม่ได้คิดทำการใหญ่อยู่หรอกนะ

ทว่าตอนนี้รถม้ามาถึงหน้าจวนแล้ว ลู่เยี่ยนซูทำได้เพียงกำชับให้เซี่ยจิ้งซีจับตาดูนางอย่างใกล้ชิด

แต่นางกลับถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ลุงจิ้งซี พี่อวี้โจวอยู่ไหนหรือ”

“ข้าอยากเล่นกับพี่อวี้โจว!”

ก่อนที่เซี่ยอวี้โจวจะทันตอบสนอง เขาก็ถูกลู่เจาเจาคว้าตัวบินไปสู่แดนเทพเสียแล้ว

เซี่ยอวี้โจวมองไปรอบๆ ราวกับเป็นเด็กบ้านนอกเขากรุง เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาได้ทะยานขึ้นไปบนทะเลเมฆสีขาวอันกว้างใหญ่แล้ว

ทำให้เห็นประตูสวรรค์ทางทิศใต้ที่สูงตระหง่านอยู่ไกลๆ อย่างคลุมเครือ

เซี่ยอวี้โจวอ้าปากค้างเป็นรูปตัวโอเลยทีเดียว “ถึงแล้วหรือ นี่ข้าขึ้นมาแล้วจริงหรือ”

“โอ้พระเจ้า พระโพธิสัตว์คุ้มครอง ข้าได้ขึ้นมาแดนเบื้องบนแล้ว! บรรพบุรุษตระกูลเซี่ยของข้าคงนอนตายตาหลับเสียที!” เซี่ยอวี้โจวพยายามลดเสียงลงพร้อมกับกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น

“พวกเราจะเปิดเผยใบหน้าจริงไม่ได้”

ลู่เจาเจาพลันลูบหน้าของเซี่ยอวี้โจว ทำให้เด็กชายหน้าตาละเอียดอ่อนกลายเป็นเทพเซียนตัวน้อยทันที

ส่วนลู่เจาเจากลายร่างเป็นเซียนรับใช้ที่ถือตะกร้าดอกไม้ไว้ในมือ

พวกเขาทั้งสองยืนอยู่ด้วยกัน ดูเหมือนเป็นผู้ติดตามของเทพเจ้า

ลู่เจาเจาพาเซี่ยอวี้โจวเดินไปที่ประตูสวรรค์ทางทิศใต้อย่างองอาจ

กลุ่มเมฆสีขาวลอยละล่องล้อมประตูสวรรค์ทางทิศใต้ โดยมีเทพเจ้าแม่ทัพเทพซึ่งสวมชุดเกราะสีเงิน พร้อมกับถืออาวุธอย่างน่าเกรงขามยืนอยู่ ดวงตาอันเฉียบคมสามารถมองทะลุทุกสรรพสิ่งได้

ลู่เจาเจายอมให้เทพเจ้าแม่ทัพมองทะลุผ่าน

“พวกเราคือเซียนรับใช้ของหลิงเซียวเจินจวิน มาเพื่อมอบสุราเซียนให้กับเทพเจ้าจงไป๋เจ้าค่ะ” ลู่เจาเจาแกว่งตะกร้าไม้ไผ่ในมือเบาๆ