หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 893

จากนั้นนางจึงหยิบของซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของหลิงเซียวเจินจวินออกมา

เฮ้อ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ

ในตอนที่หลิงเซียวเจินจวินและภรรยาทะเลาะกัน นางได้เก็บของดีๆ มาไม่น้อยเลยทีเดียว

เทพเจ้าแม่ทัพเหลือบมองตะกร้าไม้ไผ่ใบน้อย กลิ่นหอมของสุราและไอเซียนอันแข็งแกร่งลอยกระทบใบหน้าของเขา ทำให้อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเบาๆ “ข้าได้ยินมาว่าหลิงเซียวเจินจวินและภรรยาได้บุตรชาย ทั้งดีใจและมีความสุขเลย”

“แต่ท่านเทพจงไป๋ถูกจองจำ...”

รูม่านตาของลู่เจาเจาหลันหดลงเล็กน้อย แต่สีหน้ายังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“แค่มาส่งสุราอ่อนไม่กี่แก้วน่ะ ไม่ทำให้เทพเจ้าแม่ทัพต้องลำบากใจอย่างแน่นอน”

“เทพเจ้าจงไป๋เป็นผู้คุมกฎสูงสุด มีศิษย์พี่และน้องทั้งหมด 6 คน แดนเทพกล้าทำเช่นนี้กับเขาหรือ” หลิงเซียวเจินจวินอาศัยอยู่ที่เกาะเซียนเผิงไหล ดังนั้นการที่เซียนรับใช้จะไม่เข้าใจเรื่องราวในแดนเทพจึงไม่ใช่เรื่องแปลก

เทพเจ้าแม่ทัพขมวดคิ้วแน่น “วันนี้ไม่เหมือนกับอดีตอีกแล้ว”

“เจินจวินควรออกมาเดินข้างนอกให้บ่อยกว่านี้”

“เฮ้อ ท่านผู้นั้นเสียสละให้สามดินแดน สามดินแดนล้วนแต่จดจำในความดีของนาง ทว่าเทพเจ้าจงไป๋ต้องการทำให้นางฟื้นคืนชีพกลับมา... จะเป็นไปได้อย่างไร” เทพเจ้าแม่ทัพส่ายหน้าไปมา

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะ ทำตัวเหมือนเป็นเด็กหญิงชาวป่าไร้เดียงสา “ในเมื่อนางมีพลังช่วยโลกเอาไว้ได้ ทำไมนางถึงฟื้นคืนชีพไม่ได้เล่า”

“แม่เซียนรับใช้ตัวน้อยเอ๋ย เจ้าจะเข้าใจเรื่องราวซับซ้อนพลิกผันนี้ได้อย่างไร ความดีความชอบบางอย่าง…”

“มันจะปรากฏอยู่กับคนตายแล้ว ไม่อาจปรากฏอยู่ในคนที่มีชีวิตเป็นๆ”

ทุกคนไม่อาจยิ่งใหญ่ไปกว่าท้องฟ้าได้

“เป็นเด็กเป็นเล็กถามไปมากมายเช่นนี้ทำไมกัน...”

“รีบเข้าไปเถิด”

“ท่านเทพจงไป๋ถูกจองจำในคุกขังเซียน หากคิดเข้าไปในนั้นเกรงว่าต้องไปเอากุญแจมาก่อน”

“กุญแจถูกเก็บไว้ที่ท่านเซียนหันชวน”

เทพเจ้าแม่ทัพมองสุราเซียนในตะกร้าไม้ไผ่อย่างอาลัยอาวรณ์

สุราเซียนของหลิงเซียวเซียนจวินนั้นเลิศที่สุดในสามดินแดน

“หากเทพเจ้าแม่ทัพชอบ เซียนน้อยขอแบ่งให้ท่านก็แล้วกัน อันที่จริงเจินจวินเองให้สุรามาไม่น้อย ท่านเทพเจ้าแม่ทัพจะได้ลองลิ้มรสด้วย” ลู่เจาเจาหยิบขวดสุราเซียนออกมาสองขวดเพื่อมอบให้กับเทพเจ้าแม่ทัพ

ไม่แปลกที่เทพเจ้าในแดนเทพจะมีกระเป๋ามิติเป็นของตนเอง

“เช่นนั้นข้าขอขอบคุณแม่นางเซียนน้อยมาก วันนี้ตรงกับงานเลี้ยงวันเกิดของท่านเซียนหันชวน และเปิดสวนให้เก็บลูกท้อแบนพอดี หลิงเซียวเจินจวินควรได้กลับไปสักสองสามลูก” เทพเจ้าแม่ทัพยินดีที่จะตอบแทนลู่เจาเจา เขาจึงรีบบอกเรื่องดีๆ ของวันนี้ทันที

“มีเพียงผู้บำเพ็ญเพียญสูงสุด คนทำความดีความชอบมากมายเท่านั้นที่จะได้เพลิดเพลินไปกับธูปหอมนับหมื่นพัน”

“ยิ่งไปกว่านั้นยังมีชาวพื้นเมืองในแดนเทพที่อาศัยอยู่สวรรค์ชั้นที่หนึ่ง สองและสามด้วยเช่นกัน”

“เทพเซียนในสวรรค์ชั้นที่สี่ ห้าและหกจะมีอำนาจบางอย่าง เช่น ช่วยแก้ไขปัญหาข้องใจให้กับมนุษย์และได้รับการบูชา”

“ส่วนสวรรค์ชั้นที่เจ็ด แปดและเก้าล้วนอยู่ใต้บังคับบัญชาของเทพเจ้า แดนเทพทั้งหมดจะถูดปกครองโดยมหาเทพ”

“มีเพียงมหาเทพเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่สวรรค์ชั้นเก้าได้”

“แต่มหาเทพนั้นไม่ปรากฏตัวมาหลายปีแล้ว แม้ในยามภัยพิบัติครั้งใหญ่ของดินแดนก็ตาม”

“ทำให้แดนเทพถูกควบคุมโดยเซียนหันชวน คนที่เทพเจ้าแม่ทัพกล่าวถึงเมื่อครู่ เดิมทีเขาไม่ต่างอะไรกับแมลงตัวเล็กๆ แต่กึ่งเป็นกึ่งตาย ไม่มีโอกาสได้บำเพ็ญเพียรด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้เขากลับบำเพ็ญเพียรถึงขั้นรองจากมหาเทพแล้ว บัดนี้เขาคือเทพเจ้าแห่งการพิพากษา”

เซี่ยอวี้โจว พยักหน้าด้วยความประหลาดใจ

“เขาเป็นคนที่ค่อนข้างเก่งมากทีเดียวเลยนะ”

แม้ว่าลู่เจาเจาจะไม่ชอบหันชวน แต่นางก็เห็นด้วยกับประโยคนี้เช่นกัน

“ลูกศิษย์ทั้งเจ็ดของเจ้าอยู่ที่ใด พวกเขาอยู่ในสวรรค์ชั้นใดหรือ” เซี่ยอวี้โจว ถามอย่างกระตือรือร้น

ลู่เจาเจาเชิดคางขึ้น แม้ว่านางดุด่าพวกเขาทั้งวันว่าโง่เขลา ไม่เอาไหน แต่ในใจจริงๆ กลับภูมิใจในตัวพวกเขาไม่น้อย “สวรรค์ชั้นแปดเช่นเดียวกับท่านเซียนหันชวน รองลงมาจากมหาเทพ”