หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 914

ดวงตา ใบหน้า หนังศีรษะ แขนขา ทั่วทั้งร่างของนางเจ็บปวดมาก

ดวงตาของนางสั่นไหว เลือดสดไหลรินออกมาไม่ขาดสาย

นางมองไปทางลู่เจาเจาอย่างยากลำบาก

ขณะนั้น ในมือของนางเต็มไปด้วยน้ำมันจากไก่ที่เป็นเครื่องสังเวย แก้มก็เต็มไปด้วยอาหาร

ส่วนด้านหลังนาง มังกรดำที่สวมชุดลายดอกยืนทำความเคารพอยู่ด้านหลังนาง

จากที่เคยถูกนางเมินเฉยจนนับครั้งไม่ได้

นางกลับสามารถอัญเชิญเทพออกมา

นางสังหารตระกูลซูเพียงลำพัง

นางหนีออกจากคุกอันชั่วร้าย มังกรดำนับว่านางเป็นเจ้านาย

นาง นาง นางคือเจ้านายของมังกรดำ

มิน่า มิน่าล่ะ…

ทั้งๆ ที่นางก็รวมกับกระดูกเทพได้แล้ว แต่ทุกครั้งที่มองไปที่ลู่เจาเจาก็รู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายพลุ่งพล่านจนรู้สึกทรมาน

ราวกับกระดูกเทพที่หลอมรวมกับนางต้องการจะแยกออกมา

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้…

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้…

นางเป็นถึงเทพธิดา นางคือเทพธิดา!

แม่ของนางคิดจะกำจัดทุกคน ฮ่าๆๆ น่าขำ…

เลือดจำนวนมากหยดลง นางยกยิ้ม หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

แก้แค้น พวกนางจะแก้แค้น

พวกนางต้องการจะแก้แค้น

ท่านตาที่ไร้จิตใจ ท่านยายที่โหดเหี้ยมแม้แต่แม่ของนางก็หนีไม่พ้น

สวรรค์เป็นใจ พวกนางจะต้องเผชิญผลกรรมจากลู่เจาเจา!

“เหอะๆๆๆ ...” สายตาของนางเต็มเปี่ยมรอรับชะตากรรม

อีกทั้งพวกเจ้าจะต้องไม่ตายดี

ลำคอของนางร้อนผาก พูดไม่ออกสักคำ ได้แต่จ้องมองแม่ด้วยสายตาดุร้าย สัมผัสได้ถึงความตายหรือยังล่ะ?

หนานเฟิ่งอวี่ไม่กล้ามองหน้าลูกสาว

ร่างกายของนางสั่นเทา แต่นางกลับไม่กล้ามองหน้าลูกสาว

ร่างที่ถูกแผดเผาจนไหม้เกรียม ดวงตายังคงจ้องมองมาที่นาง

หรืออาจจะเรียกได้ว่าไม่ใช่ร่างแล้ว

ไม่สิ หรืออาจจะไม่สังเกต

อย่างไรเสียในสายตาเทพ ทุกอย่างก็ไร้สภาพ

แต่ไม่มีใครที่สนใจ

คนธรรมดาก็เหมือนมดปลวก นางก็ไม่ต่างอะไรกับลูกมด

หนานเฟิ่งอวี่จ้องมองแสงในอากาศด้วยความงุนงง “ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษนะอี้เอ๋อร์…” ลูกสาวแท้ๆ ของนางถูกเผาทั้งเป็นต่อหน้า ดวงตาอ้อนวอนและขุ่นเคืองของนางราวกับเข็มแทงทะลุหัวใจ

หนานมู่ไป๋ร้องตะโกนจนสิ้นเสียง เขาจับชายกางเกงของราชครูไว้แน่น

“ราชครู ราชครู ได้โปรดช่วยนาง ได้โปรด…”

ราชครูถอยไปอีกมุมหนึ่งตั้งแต่ตอนที่ท่านเทพปรากฏตัว

“องค์ชาย ไม่มีใครที่ต่อกรกับท่านเทพได้” ราชครูอดไม่ได้ที่จะตกใจ นางทำอะไรลงไปถึงได้ทำให้ท่านเทพโมโห?

ไฟกองนั้นยังคงลุกโชนอย่างไม่มีทีท่าว่าจะดับ

ลู่เจาเจากัดฟัน จู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมา

หัวเล็กๆ โผล่ออกมาจากใต้โต๊ะแท่นบูชา เอียงไปด้านข้างแล้ว มองขึ้นไปที่ตรงกลาง

“เจ้าบ้ามาทำอะไรน่ะ?” นางพึมพำ

ไม่มีใครสังเกตว่าพลังที่ห่อหุ้มเถ้ากระดูกในกองเพลิงนั้นหายไป