หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 915

เหลือเพียงเทพตัวน้อยที่ยืนหยัดอยู่และกำลังลูบที่ดวงตา

เปลวไฟ เบาลงเล็กน้อย

สมกับเป็นเทพกระบี่เจาหยาง กระดูกเทพยากที่จะเผาทำลาย

“เจ้าบ้า เจ้าขโมยกระดูกข้าไปทำไม ข้าเห็นนะ ข้าเห็น…”

“ถ้าเจ้าไม่ติดสินบนข้า ข้าจะบอกคนอื่น…”

ราวกับมีเสียงกระซิบข้างหูลู่เจาเจา

เมื่อไฟดับสนิท เทพที่เฝ้าดูก็ทำการตรวจสอบก่อนจะจากโลกมนุษย์ไป

เมฆดำมืดจางหายไป และดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงมายังโลกอีกครั้ง...

แต่ทุกคนกลับรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

ด้านบนและด้านล่างของแท่นบูชามีเสียงตะโกนไล่กัน

คนเป็นๆ ถูกเผาต่อหน้าต่อตา พวกเขาไม่สามารถระงับอาการคลื่นไส้ได้อีกต่อไป

“เทพธิดา…” มีคนตะโกนเรียกเทพธิดา ก่อนจะรีบปิดปาก มองซ้ายขวา ไม่กล้าส่งเสียงออกมาอีก

เทพธิดา?

หลังจากที่ทวยเทพบอกว่าหนานจืออี้คืออสูร ก็ไม่มีใครกล้าเรียกว่าเทพธิดาอีก

ทุกคนตัวสั่น

“ข้าไม่เชื่อ…เทพธิดาช่วยหมู่บ้านของพวกเรา นางคือเทพธิดา”

“ข้าไม่ยอม นางช่วยเหลือผู้คน ทำไมจะไม่ใช่เทพ”

ความศรัทธาของชาวบ้านพังทลายลง พวกเขาได้รับพรจากเทพธิดาจริงๆ

“หมู่บ้านของพวกเราเป็นหมู่บ้านใหญ่ เดิมทีมีผู้คนมากถึงแปดร้อยเก้าสิบ เมื่อถูกสัตว์ร้ายโจมตีก็เหลือกันเพียงสามร้อยคน เทพธิดาเป็นผู้ช่วยชีวิตพวกเรา”

“เดิมทีหมู่บ้านพวกเรามีผู้คนมากถึงสี่ร้อยสามสิบสอง เมื่อเกิดน้ำท่วมก็เหลือเพียงหนึ่งร้อยแปดคน เทพธิดาเป็นผู้ช่วยชีวิตพวกเรา”

“เดิมทีหมู่บ้านพวกเรามีผู้คนถึงหนึ่งพันสามร้อยคน…”

“เดิมทีหมู่บ้านพวกเรามีผู้คนมากถึงสองร้อยหกสิบสามคน…”

“หมู่บ้านของพวกเรา…”

“หมู่บ้านของพวกเรา…” เหล่าคนในหมู่บ้านพูดขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือเทพธิดา

พวกเขายังเป็นคนที่ศรัทธาและคลั่งไคล้หนานจืออี้

ทุกคนดวงตาแดงก่ำ ไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

เกิดความโกลาหลที่ด้านล่างแท่นบูชา

แต่ฮ่องเต้กลับไม่สามารถหยุดมันได้ เมื่อถูกโจมตี สถานการณ์ของเขาก็แย่มากขึ้น

เจ้าหุบเขาเจียงก้าวเข้าไปช่วยเขา แต่เขาไร้เรี่ยวแรงและยืนไม่มั่นคง

เขาชี้ไปทางหนานเฟิ่งอวี่ แต่ทุกครั้งที่ยกแขนขึ้นมากลับไม่มีเรี่ยวแรง

“เจ้า…”

“เจ้าเป็นคนให้ปีศาจวางยาทั้งหมู่บ้าน แล้วให้อี้เอ๋อร์ล้างพิษ”

“เพราะเจ้า!”

“สารเลว เพราะเจ้า!”

แม้หนานเฟิ่งอวี่จะเป็นผู้รับใช้เทพ มีพลังเทพ

แต่ร่างกายนางยังคงเป็นมนุษย์

มีดของราชบุตรเขยที่แทงเข้าไปทำให้เลือดไหลไม่หยุด

แต่ปฏิกิริยาตอบสนองขององครักษ์โจวเจารวดเร็ว เขาถีบเขากระเด็นก่อนจะเข้าไปกดตัวไว้กับพื้น

หนานมู่ไป๋เตะมีดออกไปอีกทาง

“ท่านพ่อ” หนานมู่ไป๋คำราม

ราชบุตรเขยจ้องมองหนานเฟิ่งอวี่อย่างบ้าคลั่ง “นังงูพิษ อี้เอ๋อร์ไม่ใช่เทพธิดา แต่เป็นเทพที่เจ้าสร้างขึ้นมา ทั้งๆ ที่เจ้ารู้ว่านางเป็นตัวปลอมแต่กลับไม่พูดออกมา ปล่อยให้ดวงจิตเทพกลืนกินนาง”

“นังงูพิษ”

หนานมู่ไป๋ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบที่ไล่ขึ้นมาจากปลายเท้า

เขามองแท่นบูชาสูง

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ด้านล่างเงียบสงบ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมที่พัดผ่าน

จู่ๆ เขาก็รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมา