หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 916

ใต้แท่นสูง ชาวบ้านที่เพิ่งแก้ต่างให้น้องสาวต่างชะงัก เงยหน้ามองขึ้นมาด้านบน

สายตาที่แน่วแน่และเคร่งครัดทำให้ความคิดสับสน

ความศรัทธา ถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี

เขาเห็นชาวบ้านบ้าคลั่งมานับครั้งไม่ถ้วน

สุดท้ายแล้วท่านแม่ของเขาก็ใช้ประโยชน์จากความศรัทธาของผู้คน!

“ปิดปากมัน ปิดปากมัน ไอ้โง่” หนานเฟิ่งอวี่หน้าแดงด้วยความโกรธ ใช้มือข้างหนึ่งกดบาดแผลที่เลือดออกพลางตะโกน

พวกคนรับใช้ก็รุมกันเข้ามาปิดปากของราชบุตรเขย

แต่ถึงอย่างนั้นก็น่าตกใจมากพอแล้ว

ดวงตาของหนานเฟิ่งอวี่กลายเป็นสีดำไปชั่วขณะหนึ่ง มีดของราชบุตรเขยแทงลึกมาก เลือดไหลออกมาจากนิ้วของเขา

“ราชบุตรเขยพูดว่าอะไร”

“เขาหมายความว่าอะไร”

“สร้างเทพคืออะไร? ปล่อยสัตว์ร้ายออกมาทำร้ายคน วางยาพิษหมายความว่าอะไร?” ชาวบ้านที่บ้าคลั่งตกใจกับคำพูดเหล่านี้ ราวกับถูกฟ้าผ่า ความเย็นยะเยือกไหลซึมทั่วร่างกาย

“หมู่บ้านของพวกเราห่างจากเมืองใต้แปดร้อยลี้ พวกเราเดินเท้าครึ่งเดือนกว่าจะมาถึงเมืองใต้เพื่อสักการะเทพธิดา เจ้าหมายความว่าอะไร?”

“คนทั้งหมู่บ้านไม่กล้าสละอาหารและเสื้อผ้า จึงให้เงินเราเพื่อขอบคุณเทพธิดาที่ช่วยปราบปีศาจ ตอนนี้เจ้ากลับบอกว่าเทพธิดาเป็นคนปล่อยปีศาจออกมา?” ชาวบ้านเสียงสั่น ดวงตาของพวกเขาตกอยู่ในภวังค์

รองเท้าของเขาเต็มไปด้วยโคลน และนิ้วเท้าใหญ่ของเขาก็โผล่ออกมา

มีรอยเปื้อนนับไม่ถ้วนบนร่างกาย แต่เสื้อผ้ายังคงขาวสะอาด

ส่วนเครื่องบูชาที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นสดมาก

สีหน้าเขาเหมือนจะยิ้มและร้องไห้พร้อมกัน

“เจ้าทำร้ายคนบริสุทธิ์เพื่อความเห็นแก่ตัวของเจ้า เจ้ามันเดรัจฉาน!”

“เจ้าทำร้ายหมู่บ้านของพวกเรา ซ้ำยังต้องการความศรัทธาของพวกเรา ฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยม”

“พวกเจ้าเคยมองว่าพวกเราเป็นคนหรือไม่?” ชายชราคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังกึกก้อง ร่างกายของเขากำลังจะถูกทำลาย

เขายกมือที่สั่นเทาขึ้นชี้ไปที่ผู้คนที่เนื้อตัวมอมแมม “เพื่อแสดงความขอบคุณต่อเทพธิดาสำหรับความเมตตาของนาง ผู้คนมากมายที่นี่เดินทางมาไกลหลายพันลี้ บางคนถึงกับคลานมา”

เขาลุกขึ้นและพับขากางเกงของผู้ชายคนหนึ่งขึ้น

เข่าของเขาเต็มไปด้วยเลือด เนื้อเน่าเปื่อยและเป็นสะเก็ด รอบข้างยังมีแผลใหม่จำนวนมาก

เมื่อฮ่องเต้เฒ่าก้าวลงจากแท่นสูง เขาเห็นฝูงชนด้านล่าง ทุกคนเงียบและมองดูเขา

หัวใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่น

มีทหารจำนวนนับไม่ถ้วนพร้อมอาวุธยืนอยู่สองข้างทาง แต่ก็ไม่มีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับพลเรือนกลุ่มใหญ่

ฮ่องเต้เฒ่าอ่อนแอมาก แต่เขาไม่กล้าหลับตา

“เสด็จพ่อรอข้า เสด็จพ่อรอข้าด้วย…” หนานเฟิ่งอวี่สับสนมากจนลุกขึ้นยืนและอยากจะเดินตามเขาลงไป

แต่เซียงหลิ่วพยุงฮ่องเต้เฒ่าออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

น่าขัน ลู่เจาเจามองพวกเขาอยู่ด้านหลัง

หากเขากล้าหยุด ลู่เจาเจาจะตัดหัวของเขา

สักเก้าครั้ง!

ดวงตาของฮองเฮาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ราชบุตรเขยบ้าไปแล้ว ทำไมเราไม่รีบจัดการเขาให้เร็วกว่านี้!"

บ้าคลั่ง แต่ไม่มีใครเชื่อ

หนานมู่ไป๋มองเห็นฝูงชนที่อยู่เบื้องล่าง เห็นได้ชัดว่าการขึ้นสู่สวรรค์ล้มเหลวแต่ไม่มีใครจากไป ที่นั่นเงียบสงบมากราวกับว่าพวกเขากำลังรออะไรบางอย่าง