หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 917

เขาไม่มีความกลัว และความไม่สบายใจของเขาก็มาถึงจุดสูงสุด

แม้แต่เหล่าทหารก็ยังไม่กล้าออกไปก่อน

ดวงตาของหนานเฟิ่งอวี่เย็นชาเล็กน้อย อาวุธปรากฏขึ้นในมือของนาง มือที่ถืออาวุธเปลี่ยนเป็นสีซีด “ข้าอยากรู้ว่าพวกมันสามารถสร้างความแตกต่างได้หรือไม่!”

องครักษ์คุ้มกันนางลงมา

หนานมู่ไป๋กังวลจึงรีบติดตามไปทันที

สวี่สืออวิ๋นกระซิบ “ข้ามองไม่ออกเลยว่าราชบุตรเขยมีคุณธรรมมากเพียงใด”

หรงเช่ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“เห็นได้ชัดว่าเขารู้มาโดยตลอดว่าหนานเฟิ่งอวี่ทำอะไร แต่กลับไม่เปิดโปงนาง นอกเสียจากว่าเขาต้องการที่จะเกาะติดหนานจืออี้ขึ้นสวรรค์”

“ตอนนี้หนานจืออี้ตายแล้ว ฮ่องเต้เฒ่าจะต้องสอบสวนอย่างละเอียดแน่นอน”

“เขาผลักภรรยาของเขาออกไปเพื่อปกป้องตัวเอง สุดท้ายแล้วชื่อเสียงของเขาคือขี้ขลาดและไร้ความสามารถ ไม่มีใครตำหนิเขาได้ใช่หรือไม่?”

สวี่สืออวิ๋นสะดุ้ง

จากนั้นก็พยักหน้าช้าๆ

สวี่สืออวิ๋นจับท้องของนางแล้วยืนขึ้นอยู่บนขอบแท่นสูง

หรงเช่อหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้านี่นะ ท้องโตแล้วแต่ก็ยังอดดูเรื่องสนุกไม่ได้”

สวี่สืออวิ๋นยิ้ม “ตอนอยู่ที่เป่ยเจา การดูเรื่องสนุกมันฝังลึกอยู่ในกระดูก” นางเม้มริมฝีปากมองไปทางทั่นฮวา อ๋องจิ้งซีและคนอื่นๆ …

จริงหรือ……

พวกเขาพบตำแหน่งที่ดีตั้งแต่เนิ่นๆ และให้ความสนใจอย่างเต็มที่กับจุดต่ำสุด

แม้แต่เซี่ยอวี้โจวก็ลากลู่เจาเจาออกไปด้วย

ขณะนั้นหนานเฟิ่งอวี่ก็ลงไปถึงด้านล่าง

ทุกคนกลั้นลมหายใจและจ้องมอง

หัวใจของหนานเฟิ่งอวี่หนักอึ้ง หนานมู่ไป๋มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ทุกคนต่างมองดูพวกเขาอย่างว่างเปล่า...

“ฝ่าบาท พระองค์ไม่รู้สึกว่าติดค้างอะไรพวกเราหรือ?” ใบหน้าของชายชราเต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง

หนานเฟิ่งอวี่เชิดคางขึ้นเล็กน้อย เอวของนางถูกพันด้วยผ้าสีขาว แต่มีร่องรอยเลือดเล็กน้อย

“ติดค้าง? ข้าติดค้างอะไรพวกเจ้า?”

นางยอมรับความผิดของนางไม่ได้ และนางจะไม่ยอมรับความผิดของนางกับคนโง่อีกหลายคน!

นางเกิดมาเหมือนพระจันทร์ที่สว่างบนท้องฟ้า และทุกสิ่งภายใต้แสงจันทร์คือพร

“คืนชีวิตลูกสาวข้ามา คืนชีวิตสามีของข้า”

เสียงร้องไห้ของสตรีนางนั้นเป็นเหมือนสัญญาณ

ฝูงชนเริ่มร้องไห้และต้องการคำอธิบาย

พวกเขาเริ่มโจมตีเหล่าองครักษ์ ฝูงชนเริ่มบ้าคลั่ง

ทูตที่หนานเฟิ่งอวี่ส่งมากล่าวว่า “องค์หญิง วันนี้มีประชาชนมากมายในเมืองใต้ กระหม่อมเกรงว่าจะเกิดความโกลาหล”

“องค์หญิง...หรือว่า…”เหงื่อเย็นไหลออกมาบนคิ้วของขุนนางใหญ่ จำนวนคนที่รวมตัวกันในเมืองเกินขีดจำกัดขององครักษ์

ก่อนหน้านี้พวกเขาเชื่อเรื่องเทพธิดาและเป็นผู้ศรัทธามากที่สุด

แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นตัวแปรที่ใหญ่ที่สุด

ยิ่งกว่านั้นพวกเขาโกรธมากจนหน้ามืดตามัว

ความเย่อหยิ่งในดวงตาของหนานเฟิ่งอวี่ไม่ปิดบัง “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ หรือจะให้ข้ายอมรับผิด คุกเข่าต่อหน้าคนโง่พวกนี้?” น้ำเสียงของนางเย้ยหยัน

ขุนนางใหญ่อดไม่ได้ที่จะยกมือปาดเหงื่อ "ถ้าเราทำได้ เราก็จะสามารถเอาใจประชาชนได้" เวลานี้การรักษาเสถียรภาพของจิตใจประชาชนเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

ประชาชนทั่วไปถูกขุนนางกดขี่มานานนับพันปี เมื่อเผชิญหน้ากับผู้มีอำนาจและราชวงศ์ พวกเขาไม่กล้ามีปากมีเสียง