หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 918

แต่หากราชวงศ์ยอมก้มหัว ความโมโหจะปะทุขึ้น

แต่ราชวงศ์แห่งอาณาจักรทางใต้ควบคุมอำนาจสูงสุด และพวกเขาก็ปฏิบัติต่อคนทั่วไปเหมือนมด

ราชวงศ์จะยอมก้มหัวให้มดที่พวกเขาดูถูกได้อย่างไร?

นอกจากนี้นางยังมีพลังศักดิ์สิทธิ์อยู่เคียงข้าง

การฆ่าคนทั่วไปนั้นง่ายเหมือนกับการเชือดไก่

“ให้ข้าคุกเข่าขอโทษโคลนตมพวกนี้ พวกมันคู่ควรหรือ!” อาวุธในมือของนางส่องสว่าง นางสามารถหลุดออกจากวงล้อมได้ด้วยการฟาดดาบเพียงครั้งเดียว

ความแข็งแกร่งของนางไม่จำเป็นต้องยอมก้มหัว

เหล่าข้าราชบริพารกัดฟัน เม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าลำบากใจ

ผู้คนได้รับบาดเจ็บจากความเย่อหยิ่งของนาง หลายคนตาแดงก่ำและตะโกนอย่างรุนแรง

“เราเป็นมนุษย์ เราก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน!”

“พวกเราจะยอมสู้กับพวกเจ้า!”

“มากสุดข้าก็แค่สละชีวิต!”

“พระเจ้าไม่ยุติธรรม คนอย่างเจ้าจะมีอำนาจได้อย่างไร แคว้นใต้จะพินาศ แคว้นใต้จะพินาศ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...” ผู้คนบ้าคลั่ง

พวกเขาสร้างกำแพงมนุษย์ทีละแห่งและโจมตีแนวป้องกันของเหล่าทหาร

ชาวบ้านกลุ่มนี้ทั้งแก่ อ่อนแอ และป่วย แต่กลับมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผันผวนของชีวิตและความสิ้นหวัง

พวกเขารีบวิ่งไปข้างหน้าทีละคนและถูกแทงด้วยหอกจนตาย

แต่ก็ยังมีคนจำนวนนับไม่ถ้วนรีบวิ่งเข้าไป

อาวุธของทหารมีไว้เพื่อเล็งไปที่ศัตรู ไม่ใช่เล็งไปที่คนของตนเอง เลือดจำนวนนับไม่ถ้วนไหลลงมาตามหอก ราวกับว่ากำลังเผามือและเผาหัวใจของพวกเขา

พวกเขาถืออาวุธแล้วถอยหลัง

“ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ถอย!”

“ฆ่าพวกมันให้หมด! กบฏ กบฏ!” หนานเฟิ่งอวี่ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว รวบรวมพลังเทพ

ทุกอย่างอยู่ในความโกลาหล

หนานเฟิ่งอวี่ปฏิเสธที่จะก้มหัวยอมรับ ซึ่งทำให้ผู้คนโกรธมาก

“ฆ่าซะ! เราต้องการความยุติธรรมให้กับพวกพ้องที่ตายไปแล้ว!” พวกเขาไม่สนใจเรื่องชีวิตและความตาย พวกเขาแค่ต้องการความยุติธรรม

คนล้มลงทีละคน แต่ที่ด้านหลังพวกเขากลับมีคนจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่ด้านบน

พวกเขาไม่สนใจชีวิตหรือความตายอีกต่อไป ศักดิ์ศรีของพวกเขาถูกเหยียบย่ำครั้งแล้วครั้งเล่า

พวกเขาแค่อยากพิสูจน์ว่าพวกเขาก็เป็นมนุษย์!

เป็นคนที่มีชีวิต!

วงล้อมเริ่มเล็กลงเรื่อยๆ หนานเฟิ่งอวี่แทบจะขยับตัวไม่ได้

กลิ่นไก่จางๆ ดูคุ้นเคย

เมื่อพลังศักดิ์สิทธิ์ในร่างกายของนางจางหายไป ความตื่นตระหนกก็แพร่กระจายอยู่ในใจของนาง หากปราศจากความมั่นใจ ความเย่อหยิ่งของราชวงศ์ก็ไร้ค่า!

นางขว้างดาบยาวออกไปแล้วพูดเสียงดัง “เรื่องนี้เป็นความผิดของข้า ข้ายินดีที่จะคุกเข่าขอโทษ!”

นางกำลังคุกเข่าลง คุกเข่าให้พวกโคลนตม!

แต่ในเวลานี้ พลเรือนจำนวนนับไม่ถ้วนกลับล้มลง

ทุกคนถูกความโกรธเคืองครอบงำ

“ข้าต้องการความยุติธรรมสำหรับลูก ๆ ของข้า”

“เจ้าคิดว่าแค่คุกเข่าก็จะชดเชยทุกอย่างได้งั้นหรือ?”

บางคนเข้ามาประชิดตัวหนานเฟิ่งอวี่แล้ว นางกลัวจนถอยหลังหนี

หนานมู่ไป๋ยกดาบขึ้น ต้องการปกป้องแม่ของเขาที่อยู่ข้างหลัง แต่เขาเพิ่งรู้ตัวว่าไม่สามารถขยับได้เลย

เกิดอะไรขึ้น?

จนกระทั่งนางถูกผู้คนล้อมไว้ หมัดจำนวนนับไม่ถ้วนก็ถูกเหวี่ยงไปที่ใบหน้าของนาง

“ช่วยด้วย รีบช่วยข้าด้วย!”

“เสด็จพ่อ เสด็จแม่ ช่วยลูกด้วย!” หนานเฟิ่งอวี่ตะโกนด้วยความตื่นตระหนก แต่ฮองเฮาก็รู้สึกไม่สบายใจ