หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 925

นางตั้งครรภ์ได้สามเดือน ทารกในครรภ์ยังทรงตัวอยู่

ใบหน้าของสวี่สืออวิ๋นแดงก่ำ นางดูค่อนข้างกระตือรือร้น

“ไปค้างแรมที่หมู่บ้านเถาหยวนกันเถอะ ไม่มีปัญหา” นับตั้งแต่ที่นางดื่มน้ำพุวิญญาณที่เจาเจาเตรียมไว้ให้ บางครั้งก็กินลูกท้อแบน ร่างกายของนางก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

ทุกคนยังคงมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านเถาหยวน

เงาไม้บดบังแสงจันทร์จนมองไม่เห็น

แม้จะมีคบไฟอยู่ในมือ แต่ด้านหน้าก็มืดจนมองไม่เห็น

“ว้าว ดูภูเขาสิ…” เซี่ยอวี้โจวชี้ไปที่ป่าที่อยู่ไกลออกไป

ราวกับดวงดาวนับไม่ถ้วนบินออกมา

แสงดาวบินจากทุกทิศทุกทางและมาบรรจบกันเป็นทางช้างเผือกรอบๆ ราวกับจุดตะเกียงไฟต้อนรับนางกลับบ้าน

“หิ่งห้อย ข้าไม่เคยเห็นหิ่งห้อยเยอะขนาดนี้มาก่อน…” เซี่ยอวี้โจวโน้มตัวออกไปครึ่งหน้าต่างรถม้าแล้วเอื้อมมือออกไปจับหิ่งห้อย

หิ่งห้อยก็ไม่กลัวคนเช่นกัน พวกมันล้อมรอบขบวนรถและนำทางทุกคน

แม้แต่เซี่ยจิงซีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ

ฮูหยินหนิงเป็นคนธรรมดาจริงๆ เหรอ?

ยิ่งเมื่อนางกลับมาที่ภูเขา ความรู้สึกพิเศษก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

ฮ่องเต้เฒ่าเคยเห็นด้านนี้ของนางหรือไม่?

เกรงว่าหากเคยเห็นก็คงจะไม่ปล่อยนางไปง่ายๆ!

ไม่ช้าทุกคนก็ข้ามภูเขาและมาถึงแม่น้ำสายเล็ก ฟ้าเริ่มสว่างแต่หญิงชราไม่เหนื่อยเลยสักนิด แววตาของนางเป็นประกาย

“นั่นคือที่ที่ข้าซักผ้าบ่อยๆ”

หลังจากพูดจบ นางก็ชี้ไปที่หน้าผา “นั่นคือจุดที่ฮ่องเต้เฒ่าตกลงไป”

นางกำลังซักเสื้อผ้าอยู่ด้านล่างและอุ้มเขาขึ้นมาหลังจากตกลงมาจากหน้าผา

หลังจากนั้นก็เกิดภัยพิบัติทำลายล้างทุกสิ่ง

นางสูดลมหายใจเบาๆ ปาดน้ำตาแล้วก้มศีรษะลงเพื่อจัดแจงเสื้อผ้าและผม

“ข้าไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว และไม่รู้ว่าหมู่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง...” นางกลัว จึงยืนอยู่นอกหมู่บ้านไม่กล้าเข้าใกล้

สวี่สืออวิ๋นก้าวไปข้างหน้าและจับมือของนาง

“ท่านแม่ กลับบ้านด้วยกันเถอะ”

“ข้ากับเจาเจาไม่เคยมาที่นี่เลย”

ฮูหยินหนิงพยักหน้าด้วยตาแดงๆ “ใช่แล้ว พวกเจ้ายังไม่เคยกลับมาเลย” เด็กที่แยกทางกันหลังคลอดไม่รู้ทางกลับบ้านด้วยซ้ำ

หญิงชราจับลูกสาวด้วยมือซ้าย และเจาเจาด้วยมือขวา

เจ้าเป็นปีศาจ!

พวกเขาทั้งสองอุ้มลู่เจาเจาแล้วรีบเดินไปยังหมู่บ้าน

ซุ้มประตูขนาดใหญ่ตรงทางเข้าหมู่บ้านเถาหยวนสามารถมองเห็นได้ตั้งแต่ไกลๆ

ซุ้มประตูทำจากไม้และมีรอยแตกร้าวมากมายเนื่องจากถูกลมและแสงแดด แต่คำว่าหมู่บ้านเถาหยวนด้านบนยังคงมองเห็นได้ชัดเจน

ฮูหยินหนิงสูดหายใจลึก รู้สึกหนักใจเล็กน้อย

ตอนนั้นนางรีบร้อนหนี นางเห็นเพียงเปลวไฟที่สูงเสียดฟ้าบนภูเขา ตอนนี้ได้กลับมาที่หมู่บ้านเถาหยวนอีกครั้ง ความโศกเศร้ายังคงครอบงำนางอยู่

ทุกสิ่งที่มองเห็นกลายเป็นสีดำไหม้

แม้จะผ่านไปสี่สิบปีแล้ว เงาของไฟที่โหมกระหน่ำยังคงมองเห็นได้ในซากปรักหักพัง

หนิงซื่อเริ่มร้องไห้ทันทีที่เข้ามาในหมู่บ้าน

“นี่คือบ้านของปู่หลิน…”

“นี่คือบ้านป้าหวัง…”

"นี่คือบ้านของชิงเอ๋อร์..."

“นี่คือบ้านของพ่อผู้ใหญ่บ้าน…” หนิงซื่อรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก นางเอามือวางไว้บนกำแพงและหลั่งน้ำตา