หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 924

จู่ๆ หรงเช่อก็ยกดาบและปีนขึ้นไปบนหลังม้า

“เสียงเสือคำราม!” เขามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

ได้ยินเสียงกรอบแกรบดังมาจากป่า ราวกับว่ามีสัตว์ร้ายซ่อนตัวอยู่

“บรู๋ววว...” หมาป่าส่งเสียงหอนมาจากทุกทิศทุกทาง

องครักษ์ดึงดาบออกมาปกป้องพวกเขาอยู่ตรงกลาง

กลางดึก

ดวงตาสีเขียวมองไปรอบๆ พวกเขาอย่างกระตือรือร้น

“แย่แล้ว มันคือฝูงหมาป่า!” สีหน้าของเซี่ยจิงซีเปลี่ยนไป สิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งกว่านั้นคือมีบางอย่างดูเหมือนกำลังวิ่งลงมาตามภูเขาในระยะไกล ทำให้เกิดเสียงดังนับไม่ถ้วน

“เสือกำลังลงมาจากภูเขา หมาป่าก็ล้อมรอบเราไว้แล้ว ดวงซวยจริงๆ” เปลือกตาของเซี่ยจิงซีกระตุก

ฮูหยินใหญ่หนิงเม้มปาก เปิดม่าน แล้วลงจากรถ

“ท่านแม่!” สวี่สืออวิ๋นรีบดึงนาง

หญิงชราตบหลังมืออย่างผ่อนคลาย “อย่ากลัวเลย เดี๋ยวแม่กลับมา”

นักธนูอยู่ในตำแหน่งแล้ว เขาเล็งไปที่หมาป่าที่อยู่รอบๆ

“ฮูหยินใหญ่ รีบกลับไป!” เซี่ยจิงซีเห็นนางลงจากรถก็เป็นกังวลขึ้นมา

แต่หญิงชรากลับส่ายหน้า “ข้าจะลองดู”

“พวกมัน...อาจจะมาที่นี่เพื่อตามหาข้า” น้ำเสียงของนางไม่แน่ใจ นางไม่ได้กลับมาที่นี่มาหลายปีแล้ว

เพราะหลายปีที่ผ่านมานางพยายามตามหาบุตรสาว

เซี่ยจิงซีไม่เห็นด้วย สัตว์ร้ายที่เติบโตบนภูเขาจะจำผู้คนได้อย่างไร

องครักษ์ยังคงเฝ้าระวัง

หญิงชราก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ระยะห่างจากหมาป่าแค่เจ็ดก้าว

นางคุกเข่าลงให้อยู่ในระดับสายตาเดียวกับราชาหมาป่า

นางมองดูราชาหมาป่าด้วยดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะตะโกนด้วยเสียงสั่นเครือ “ใช่พวกเจ้าหรือไม่? พวกเจ้ามาพาข้ากลับบ้านหรือ?”

นางค่อยๆ เอื้อมมือออกไป

หัวใจของเซี่ยจิงซี และคนอื่นๆ เต้นรัว

มองดูหมาป่าตาเขียวเดินเข้ามาหาฮูหยินใหญ่หนิง

ต่อหน้านาง...

มันก้มศีรษะลงแนบหัวกับมือของนาง

สุดท้ายฝูงหมาป่าก็กินผลไม้ป่า แต่นางไม่สามารถกัดได้ จึงได้แต่ร้องไห้จนผล็อยหลับไป

วันต่อมา

แม่เสือพานางไปบนภูเขา นางนั่งบนหลังเสือ กำขนไว้แน่น

แม่เสือพานางไปที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งและจากไปอย่างเงียบๆ ในที่สุด

จนกระทั่งมาถึงด้านนอกหมู่บ้านเถาหยวน แม่เสือยืนอยู่เป็นเวลานาน

วันหนึ่ง

แม่เสือก็อุ้มนางไปที่ประตูผู้ใหญ่บ้านแล้ววิ่งขึ้นไปบนภูเขา

หลายปีที่ผ่านมา นางเติบโตมาในหมู่บ้านเถาหยวน และมักจะมีไก่ฟ้า เป็ด และกระต่ายถูกล่ามาวางไว้ที่หน้าประตูบ้านนาง

ปีที่นางแต่งงาน หมูป่าอยู่หน้าประตูด้วยซ้ำ

แม่เสือและหมาป่าที่เลี้ยงดูนางในตอนนั้นตายไปแล้ว แต่ลูกหลานของพวกเขายังจำนางได้

“พวกเขาทั้งหมดเป็นญาติของข้า”

เดือนเจ็ดปีนี้ เซี่ยจิงซีและคนอื่นๆ ต่างตกตะลึง

“อีกครึ่งชั่วยามเราจะถึงหมู่บ้านเถาหยวน ฮูหยินสวี่จะทนได้หรือไม่” หลังจากเดินทางสองวันสองคืน เซี่ยจิงซีก็ไม่กล้าที่จะประมาท เพราะสวี่สืออวิ๋นกำลังตั้งครรภ์อยู่