หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 923

หลังจากที่ฮ่องเต้พูดจบ เขาก็กวักมือเรียกเจ้าหุบเขาเจียงให้เข้ามา

ลู่เจาเจาติดตามทุกคนออกจากประตูพระราชวัง

หลังจากออกจากประตูพระราชวัง ใบหน้าของสวี่สืออวิ๋นก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา “บุรุษล้วนไร้ความปรานีและไม่ยุติธรรม!”

หรงเช่อเห็นว่านางอารมณ์ไม่ดีจึงไม่กล้าเข้าไปยุ่ง

เขาได้แต่จีบปากจีบคอพูด “เจ้าไม่ต้องมองข้าเป็นบุรุษก็ได้ เราเป็นพี่สาวน้องสาวกัน”

สวี่สืออวิ๋นจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

“ท่านน่ะหรือ”

หรงเช่อรู้สึกพอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปากของนาง

หึ เจิ้นกั๋วกง ท่านพ่อของเขาพูดเช่นนั้น

บุรุษไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องหน้า

หากไม่สามารถแม้แต่จะเกลี้ยกล่อมภรรยาของตนได้ ก็ไร้ค่า!

เมื่อทุกคนกลับมาถึงบ้านตระกูลหนิงก็พบว่ามีรถม้าสามคันรออยู่หน้าประตู ฮูหยินใหญ่หนิงก็กำลังบอกให้ทุกคนขนของ

วางแผนการเดินทางล่วงหน้าไว้แล้ว

ไปหมู่บ้านเถาหยวนเพื่อไปเอาของของหนิงซื่อที่อยู่ใต้ซุ้มประตู

“เอาสุนัขของข้าไป…อ้อ ส่งไอ้นกปากมากตัวนั้นกลับไปตระกูลหมิง!” น่ารำคาญมันตะกละเกินไป

ลู่เจาเจาไม่อยากเลี้ยงแล้ว

เซี่ยอวี้โจวจับจุยเฟิงด้วยท่าทางภูมิใจ

ฮูหยินใหญ่หนิงค่อยๆ วางไม้ค้ำและเดินด้วยตัวเอง

หลังจากที่ทุกคนเก็บของเสร็จ พวกเขาก็ขึ้นไปบนรถม้าแล้วออกเดินทาง

เมื่อเดินไปที่ประตูเมือง จู๋มั่วสวมเสื้อคลุมลายดอกไม้ขนาดใหญ่และยืนอยู่หน้าประตูเมือง

ทหารกลุ่มหนึ่งพยักหน้าและโค้งคำนับเพื่อต้อนรับเขาด้วยความเคารพ

ด้านนอกประตูเมือง แม่ทัพโหลวกำลังรออยู่พร้อมกับทหารของเขา

“เอ๊ะ ฮ่องเต้เฒ่าออกไปตามหากองทัพภูต พวกเขากำลังไปในทิศทางเดียวกับเรา…” ลู่เจาเจานอนอยู่ข้างรถม้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“หวังว่าพวกเขาจะไม่พบพวกภูต”

“เท้าข้างหนึ่งของฮ่องเต้เฒ่าอยู่ในปรโลกแล้ว ร่างกายมีแต่กลิ่นคนแก่ ซ้ำยังคิดจะทำร้ายพวกภูตอีก” หรงเช่อขมวดคิ้ว

เซี่ยจิงซีกำลังขี่ม้า เขาได้อ่านหนังสือโบราณมากมายในห้องสมุดที่เป่ยเจา

หนึ่งในนั้นเกี่ยวข้องกับภูต

สวี่สืออวิ๋นมองเขาด้วยความกังวล “ท่านควรดูแลตัวเองก่อน”

หลังจากตั้งครรภ์สวี่สืออวิ๋นก็สามารถกินและนอนได้ปกติ ซ้ำยังค่อนข้างอวบอีกด้วย

ส่วนหรงเช่อกลับแพ้ท้องแทนและกังวลมาก

ทุกคืนต้องนอนกอดผ้าอ้อมและร้องเพลงกล่อมเด็กถึงจะนอนหลับ

หรงเช่อหยิบลูกท้อเปรี้ยวออกมาจากอ้อมแขนของเขาอย่างเงียบๆ แล้วกินลงไป อนิจจาชีวิตช่างน่าสังเวช

ฮูหยินใหญ่หนิงมีนิสัยเงียบๆ แต่เมื่อนางอยู่ห่างจากเมืองหลวงและมุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ ความตื่นเต้นในดวงตาของนางก็ชัดเจนมากขึ้น คำพูดก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น

“หมู่บ้านเถาหยวนเป็นหมู่บ้านที่ห่างไกลมาก พูดได้คำเดียวว่ากันดาร” หญิงชราเอ่ยอย่างอายๆ

“ภูเขาลูกเล็กๆ เหล่านี้ขวางกั้นชาวบ้าน หลายๆ คนคงไม่มีวันออกจากภูเขาไปตลอดชีวิต”

“มีหลายหมู่บ้านรอบๆ หมู่บ้านเถาหยวน และจะมีตลาดทุกๆ ครึ่งเดือน ซึ่งค่อนข้างคึกคัก”

ฮูหยินใหญ่หนิงรู้สึกเหมือนได้เข้าใกล้หมู่บ้านเถาหยวนและเดินไปบนดินแดนที่คุ้นเคย ดวงตาของนางเป็นประกาย

เวลากลางคืนทุกคนยังคงไม่หยุดเดินทาง

“แค่ข้ามเขาลูกนี้ไปก็จะถึงอีกฟากของหมู่บ้านเถาหยวน”

“โฮก...” เสียงคำรามที่ดังก้องกังวานทำให้นกในป่าตกใจ