หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 922

ขันทีถอนหายใจ แต่เขาไม่ได้บังคับ

มีเพียงสวี่สืออวิ๋นและลู่เจาเจาเท่านั้นที่เข้าไปในวัง

คราวนี้ฮ่องเต้เฒ่าทรงประชวรหนัก

ใบหน้าของบุคคลนั้นซีดเซียว ปากซีด ไม่มีร่องรอยเลือด นี่คือความตายที่แท้จริง...

ตอนนี้ฮ่องเต้เฒ่าไม่มีแรงแม้แต่จะพูดแล้ว

เขาแก่แล้ว องค์ชาย องค์หญิงและเหล่าราชวงศ์คุกเข่าอยู่หน้าเตียงมังกร

แต่เด็กเหล่านี้ที่มีความสามารถระดับปานกลาง ไม่สามารถดูแลแคว้นใต้ได้

เมื่อราชวงศ์สูญเสียพลังศักดิ์สิทธิ์ไป เกรงว่าบัลลังก์จะตกเป็นของผู้อื่นในไม่ช้า

มนุษย์ไม่สามารถสั่นคลอนตระกูลเทพเจ้าได้

“มีอะไรผิดปกติกับมู่...มู่ไป๋?” ฮ่องเต้เฒ่ากำลังจะตาย และความปรารถนาของเขาในการเป็นอมตะก็ถึงจุดสูงสุดแล้ว

นี่คือหลานชายคนโตของเขา เดิมทีคุณสมบัติของเขาไม่ดีเท่าหนานเฟิ่งอวี่และหนานจืออี้

แต่ตอนนี้…

กลับเป็นทางรอดเดียวของราชวงศ์ใต้

ขันทียังคงนิ่งเงียบ ราชครูยืนอยู่หน้าเตียง ดวงตาของเขาลดต่ำลงและเงียบงัน

ฮ่องเต้เฒ่าไอ “พูดมา”

“ฝ่าบาท ฝ่าบาท... ฝ่าบาท พระองค์...”

ราชครูไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า “พาพระนัดดาเข้ามา”

ยังไม่ทันได้เข้ามาก็ได้ยินเสียงอันบ้าคลั่งของหนานมู่ไป๋ “เจ้าคือเทพธิดา! ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าคือเทพธิดา!!” เขาชี้ไปที่ราชครูอย่างบ้าคลั่ง

ราชครูไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากผลักเขาเข้าไป

เขาชี้ไปที่ขันทีอีกครั้ง “เจ้าเป็นเทพธิดา ฮ่าๆๆ เจ้าเป็นเทพธิดา”

เมื่อเขาเห็นใครสักคนเขาก็เรียกนางว่า “เทพธิดา” เมื่อฮ่องเต้เฒ่าเห็นเขา ใจของเขาก็ค่อยๆ หนักอึ้ง เขาแทบหายใจไม่ออก

หนานมู่ไป๋ยิ้มอย่างโง่เขลา “เทพธิดา เทพธิดาอยู่เคียงข้างข้า ฮิฮิ…”

ลู่เจาเจาเดินตามท่านแม่เข้าไปในตำหนัก

หนานมู่ไป๋ก็กระโดดขึ้นมา ชี้ไปที่ลู่เจาเจาแล้วตะโกน “เทพธิดา! นางคือเทพธิดา นางเป็นเทพธิดาที่ขโมยสมบัติของแดนเทพ!”

แต่ตอนนี้ไม่มีใครเชื่อเขาแล้ว

ลู่เจาเจามองดูเขาและยิ้มอย่างยั่วยุ เขายิ่งตื่นเต้นมากขึ้นและกลายเป็นบ้าทันที ก่อนจะถูกทหารจับและลากลงไป

“ฝ่าบาทจืออี้ถูกสวรรค์ลงโทษ และองค์หญิงใหญ่ก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ดูเหมือนองค์ชายมู่ไป๋จะได้รับความเสียหายทางจิตใจอย่างรุนแรงและเป็นบ้าไปแล้ว…” หมอหลวงวินิจฉัย แม้แต่เจ้าหุบเขาเจียงก็คิดว่าเขาเป็นบ้า

ลู่เจาเจามองดูหนานมู่ไป๋ที่ถูกลากลงไป และเอียงหัวอย่างสงสัย

“เดิมทีข้าคิดว่าคนผู้นั้นจะเป็น…” หนานจืออี้

ตอนนี้เขาไม่อยากเอ่ยชื่อนี้ด้วยซ้ำ

“บรรพบุรุษ โปรดชี้ทางให้ข้าเห็นด้วยเถิด” ฮ่องเต้เฒ่าถอนหายใจ แคว้นใต้ยังมีทางรอดหรือ?

ตุบ…

ตัวอักษรและภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนังหล่นลงมา...

ตกลงไปที่เท้าของลู่เจาเจา

คนรับใช้ในวังคุกเข่าลงกับพื้นทันที “ขอฝ่าบาทโปรดระงับความโกรธ…”

ฮ่องเต้เฒ่าโบกมือ ก่อนที่ทหารจะลากเขาออกไป

“ราชครู……”

“เจ้าออกเดินทางมุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ กับแม่ทัพโหลว เจ้าต้องนำภูตกลับมา” หลังจากพูดเขาก็หยุดชั่วคราว

“ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม”

ฮ่องเต้พยักหน้าเล็กน้อย “ใช่”

ฮ่องเต้เฒ่าไม่สามารถรอได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงขอให้ราชครูออกเดินทางทันที