หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 921

“จิ๊จิ๊…”

“ข้ายังไม่ได้ขอบคุณลูกชายของเจ้าอย่างเป็นทางการ” ลู่เจาเจาเคยชินกับความขมขื่นมาก

แต่เมื่อกระโดดขึ้นมา...

โซ่เหล็กที่เย็นกัดกร่อนกระดูกมือและเท้าของนาง ทำให้นางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทันที

เมื่อฮูหยินใหญ่หนิงหันกลับมา นางเห็นชาวบ้านสองคนจากหมู่บ้านเถาหยวนยิ้มและทักทายนาง

ร่างกายสวมเสื้อผ้าคล้ายยมทูตขาวดำ

คนหนึ่งสวมชุดสีขาวและหมวกทรงสูง โดยมีคำว่ามั่งคั่งเขียนอยู่บนหมวก ถือไม้ไว้ทุกข์อยู่ในมือ

คนหนึ่งสวมชุดสีดำและหมวกทรงสูง มีคำว่าสันติภาพเขียนไว้บนหมวก ถือกุญแจแห่งวิญญาณอยู่ในมือ

“หนิงเอ๋อร์ ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?” ทั้งสองคนประหลาดใจมาก

“วันนี้เราขอให้ยมทูตขาวดำเปลี่ยนงานและมาที่นี่เพื่อเกลี้ยกล่อมจิตวิญญาณ” เมื่อมองดูดวงตาของหนานเฟิ่งอวี่ก็รู้สึกเย็นชาเล็กน้อย

“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องของพวกเรา”

“ข้าและป้าของเจ้ากำลังคุมเรือไปที่สะพานไน่เหอ”

“หลานสาวตัวน้อยของเรากำลังทำช้อนอยู่ข้างๆ ยายเมิ่ง”

“ข้าใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ทำงานห้าวันหยุดสองวัน” พูดจบก็หันมามองลู่เจาเจาก่อนจะรีบทำความเคารพ

ล้อเล่น แม้แต่ฮ่องเต้เฟิงตูก็ต้องทักทายเมื่อเห็นนาง

ฮูหยินใหญ่หนิงร้องไห้ด้วยความดีใจ ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“องค์หญิงใหญ่ ไม่คิดเลยว่าคนสูงศักดิ์เช่นท่านจะตกไปอยู่ในมือของพวกโคลนตม” ยมทูตขาวเอ่ยพลางหัวเราะเบาๆ

ยมทูตดำดึงตะขอเกี่ยววิญญาณ ทำให้หนานเฟิ่งอวี่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“เจ้าทนไม่ได้เหรอ? มีพี่น้องมากมายรอเจ้าอยู่ที่นั่น”

"ไม่ต้องกังวล ข้าจะจับเจ้าและใต้เท้าซูลงกระทะเดียวกัน”

“แค่นี้ครอบครัวก็พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว”

หนานเฟิ่งอวี่แทบคลั่ง “ไม่ๆๆๆ ข้าไม่ไป ข้าไม่ไป! พวกเจ้าทำร้ายประชาชน ปล่อยข้า ข้าเป็นถึงทายาทของแคว้นใต้ เป็นผู้ดูแลศักดิ์สิทธิ์ ข้าต้องการพบฮ่องเต้เฟิงตู” นางตะโกน แต่นางคู่ควรที่จะได้พบเขางั้นหรือ?

“เจ้าคู่ควรที่จะได้พบกับฮ่องเต้เฟิงตูงั้นหรือ?” ยมทูตขาวดำเอ่ยอย่างเหยียดหยาม

“ต้องขอบคุณองค์หญิงเจาหยางที่มีเมตตา เพราะฮ่องเต้เฟิงตูพวกเราจึงได้ใช้ชีวิตในยมโลกเป็นอย่างดี ชาวบ้านจดจำความเมตตาของท่านมาตลอด แต่เนื่องจากมีเรื่องราวมากมายท่านจึงไม่สามารถมาที่โลกมนุษย์ได้ องค์หญิงโปรดอย่าตำหนิ…” ทั้งสองคนเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง

ยมทูตขาวดำมักจะเห็นประตูสู่ยมโลกปิดอยู่ และอดไม่ได้ที่จะตกใจ “ข้าไม่เคยสังเกตมาก่อน แต่ตอนนี้ข้ารู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างที่แตกต่างเกี่ยวกับหนิงเอ๋อร์”

“ตอนที่ข้ายังเป็นเด็กมันแตกต่างออกไป มีความอดอยาก แม้แต่เสือบนภูเขาก็ยังไล่กัดไก่ฟ้า”

ทั้งสองคนพึมพำและนำหนานเฟิ่งอวี่ไปสู่ยมโลก

ความโศกเศร้าบนใบหน้าของฮูหยินใหญ่หนิงก็ค่อยๆ หายไป

ภาระอันหนักอึ้งในหัวใจถูกยกออกไปในที่สุด

“ดีมาก แค่นี้ข้าก็โล่งใจแล้ว” หญิงชราอดไม่ได้ที่จะเช็ดน้ำตา

ทันทีที่พวกเขากลับมาถึงจวนตระกูลหนิง ขันทีก็วนเวียนอยู่ที่ประตูอย่างกระวนกระวายใจ

“องค์หญิงในที่สุดก็กลับมาสักทีขอรับ ฝ่าบาททรงประชวรหนัก กระหม่อมมาเชิญเข้าวังขอรับ

ขันทีมองไปที่ฮูหยินใหญ่หนิงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“ฮูหยินใหญ่หนิง ท่าน...”

ฮูหยินใหญ่หนิงสะบัดแขนเสื้อ “ไม่! หย่าแล้วก็ไม่จำเป็นต้องพบหน้ากันอีก!”