หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 920

แม่ทัพโหลวเหลือบมองเขา “ทำไม เจ้าต้องการกวาดล้างหรือ? ฆ่าทุกคนที่ลงมือในวันนี้?”

สิ่งที่องค์หญิงใหญ่ทำทำให้เกิดความโกรธเคืองอย่างมาก

คนที่ลงมือไม่เพียงแต่ชาวบ้านที่นางสังหารเท่านั้น แต่ยังรวมถึงชาวบ้านที่มีความบาดหมางด้วย!

ซ้ำยังมีประชาชนจากแคว้นใต้นับไม่ถ้วน

พวกเขาถูกบิดเป็นเชือกป่านเพราะความโหดร้ายขององค์หญิงใหญ่

ข้าราชบริพารก็เงียบ

กลิ่นเลือดโชยมากระทบหน้าพวกเขา ผู้คนมากมายปิดปาก เริ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนก่อนจะรีบหนีจากที่แห่งนี้

“ท่านแม่ เจาเจาใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกจะได้ไม่เหม็นคาว…” เมื่อลงบันได ลู่เจาเจานึกถึงเรื่องที่ท่านแม่ตั้งท้องก็กลัวว่าท่านแม่จะคลื่นไส้

เพิ่งพูดไป

หรงเช่อก็ปิดปาก รู้สึกขยะแขยงทันที

สวี่สืออวิ๋นแตะที่ศีรษะของเจาเจา “ขอบคุณเจาเจา แม่ไม่ต้องการ บางทีพ่อหรงอาจจะต้องการมากกว่า”

“เพราะว่าเขากำลังตั้งครรภ์”

เมื่อทุกคนกลับมาถึงบ้านตระกูลหนิง ฮูหยินหนิงก็คุกเข่าอยู่หน้าห้องโถงพลางร้องไห้และหัวเราะ

"หมู่บ้านเถาหยวน ต้องแก้แค้น"

ลู่เจาเจากะพริบตาและยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสดวงตาของฮูหยินหนิงเบาๆ หญิงชรารู้สึกเย็นชาระหว่างคิ้วของนาง...

ลู่เจาเจาพาท่านยายเดินออกไปที่ประตู

“ไปเถอะ ยังมีสิ่งดีๆ ให้ชมอีก ท่านยายรีบไปดูกันเถอะ”

ฮูหยินหนิงผมขาว แต่ตอนนี้รากผมมีสีเข้มเล็กน้อย ผิวที่เก่าและแห้งกร้านแต่เดิมก็ค่อยๆ กลับคืนสู่ความเต่งตึงอีกครั้ง

“ทำไมพวกเขาถึงมองมาที่ข้าล่ะ” หญิงชรารีบปิดผ้าคลุมหน้า

“หรือพวกเขาจะตกใจกลัว?” หญิงชรายกมือขึ้นเพื่อจับใบหน้า

ลู่เจาเจาจับมือท่านยาย ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ได้ตกใจ ท่านยายงดงามมาก” พูดจบก็หยุดก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“เป็นคนที่งดงามที่สุดที่เจาเจาเคยเห็นมาเลย”

หญิงชราก็จำได้ว่าใบหน้าของนางที่ถูกไฟไหม้กลับมาเหมือนเดิม

“ขอบคุณเจาเจา ถ้าไม่ใช่เพราะน้ำอมฤตที่เจาเจามอบให้ ยายก็คงยังคงเป็นสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดและน่ากลัว” หญิงชราเคยถอดผ้าคลุมหน้าออกโดยไม่ได้ตั้งใจ และทำให้ทารกกลัวจนร้องไห้

ลู่เจาเจาส่ายหน้า

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเจาเจา”

“แม้จะเป็นสิ่งเดียวกันแต่ก็มีผลกับท่านยายเท่านั้น”

เมื่อได้ยินเสียงของนาง หนานเฟิ่งอวี่ก็รู้สึกคุ้นเคย

เมื่อมองขึ้นไปก็ตกตะลึง

แม้ว่าจะเห็นร่องรอยของกาลเวลาบนขมับ แต่ใบหน้าที่ดูเยาว์วัยกลับดูคุ้นเคย

ทันใดนั้นนางก็มองไปที่ฮูหยินเฒ่าหนิง

“เจ้า…เจ้า…เจ้าคือหนิงซื่อ? ไม่สิ ไม่ใช่ เจ้ายังไม่ตายหรือ?”

“ทำไมถึงมีเงาล่ะ ทำไมหน้าเจ้าถึง...”

“ไม่สิ ข้าเห็นกับตาว่าพวกเขาราดน้ำร้อนใส่หน้าเจ้า ทำไมเจ้าถึงได้” นางอยากจะเข้าไปคว้าตัว แต่นางเป็นเพียงวิญญาณ ได้แต่ทะลุผ่านร่างของหญิงชรา

“หนานมู่ไป๋ไม่ได้บอกเจ้าหรือ? ระหว่างทางกลับไปที่แคว้นหนาน เขาได้ช่วยหญิงชรานางหนึ่ง” ลู่เจาเจาชักมีดออกมา

“หลังจากที่เขากลับมา เขาก็รายงานรายละเอียดทุกอย่างให้เจ้าฟังใช่หรือไม่?”

“แต่แน่นอนว่าข้าไม่ได้ลงรายละเอียด เพราะนางเป็นเพียงหญิงชราที่ถูกฝังทั้งเป็น!”

“อ้อ เขาพาคนไปขุดตัวนางขึ้นมา” ลู่เจาเจายิ้มและโจมตีอย่างรู้เท่าทัน

“ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ท่านยายคงไม่สามารถรอดได้…”

“เมื่อพวกเรามาถึงแคว้นใต้ก็ถูกตัวปลอมมาสวมรอยแล้ว”