หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 927

“ปีนั้น ข้าคลอดเจ้าในห้องนี้......” และแต่งงานในห้องนี้

“เดิมทีทำเสื้อผ้าให้เจ้าหลายชุด ก็อยู่ในกองเพลิงครั้งนั้นสลายเป็นขี้เถ้าแล้ว”

นายหญิงใหญ่ร้องไห้อยู่ในห้อง

เนิ่นนาน สวี่สืออวิ๋นถึงประคองนายหญิงใหญ่ที่เบ้าตาแดงก่ำออกประตู

นายหญิงใหญ่เร่งเดินทางโต้รุ่ง ขณะนี้ยังร้องไห้หนักหนึ่งรอบ ยิ่งอ่อนล้า เซี่ยจิ้งซีจึงพูดว่า “พักในหมู่บ้านก่อน ตอนบ่ายค่อยเดินทางกลับ”

เซี่ยจิ้งซีค้นหาบ้านที่ถือว่าสมบูรณ์หนึ่งในหมู่บ้าน ให้คนเก็บกวาดเรียบง่ายหนึ่งรอบก็สร้างกระโจมพักในหมู่บ้าน รอตักน้ำจากในบ่อน้ำ ให้เหล่าเจ้านายเช็ดล้างตัว

“ท่านแม่ อวิ๋นเอ๋อร์เช็ดตัวให้ท่านก่อนเถอะ” ตอนนี้อยู่ข้างนอกไม่สะดวกอาบน้ำ แต่เช็ดตัวหน่อยก็จะสบายขึ้นเล็กน้อย

สวี่สืออวิ๋นพาสาวใช้เช็ดตัวให้นายหญิงใหญ่

“เอ๊ะ......” เติงจือช่วยนายหญิงใหญ่ถอดเสื้อผ้า

“ฮูหยิน ด้านหลังนายหญิงใหญ่คืออะไร? เหมือนเป็นปาน แต่ก็ไม่ค่อยเหมือน......” แต่ไหนแต่ไรนายหญิงใหญ่ไม่ชอบให้คนอื่นรับใช้ นี่ยังเป็นครั้งแรกที่ช่วยนางหวีผมและสระผม

“เหมือนเป็นรูปภาพหนึ่ง” สวี่สืออวิ๋นพึมพำ

สวี่สืออวิ๋นเห็นรอยเต็มหลังนายหญิงใหญ่ แสดงสีหน้าตกตะลึงอย่างไม่รู้ตัว

นายหญิงใหญ่กลับไม่สนใจ “แต่เดิมไม่มี”

“ปีนั้นเพลิงใหญ่ฆ่าล้างหมู่บ้าน ตอนข้าหนีออกมากลายเป็นคนไฟลุกแล้ว เผาไหม้ทั้งตัว เดิมทีข้าคิดว่าตัวเองถูกเผาตายทั้งเป็นแล้ว”

ขณะนั้น นางวิ่งขึ้นเขาอย่างบ้าคลั่ง

แต่ยิ่งวิ่งหนี ไฟบนตัวยิ่งแรง นางเจ็บปวดทรมานไปทั้งตัว ถูกเผาจนหมดสติไปเลย

ตอนหมดสติ เหมือนนางรู้สึกว่าข้างหลังมีบางอย่างหลุดออกมา

แต่ตอนตื่นมาอีกครั้ง เสื้อผ้าเผาจนกลายเป็นขี้เถ้าแล้ว

ตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บ

“หลังจากเพลิงไหม้ บนหลังข้าก็มีสิ่งแปลกประหลาดหนึ่งออกมา......”

ลู่เจาเจาเอียงหน้าไปดู “เป็นปีกคู่หนึ่ง”

‘มิน่าตอนแรกข้ามองไม่ออก’

‘กลิ่นอายทั้งหมดถูกปิดผนึกในปีก’

‘ไอโยว ฮ่องเต้เฒ่าต้องอ้วกตายแน่’ ลู่เจาเจาปิดปากแอบหัวเราะ

สวี่สืออวิ๋นหนังตากระตุกเล็กน้อย ในใจหวังให้ลู่เจาเจาเปิดเผยอีกสองสามประโยค แต่ในสมองก็เปลี่ยนหัวข้อไป

‘เฮ้อ อยากกินขาหมูขาใหญ่ติดมัน สักคำ......’

น้ำแกงไก่ป่าตุ๋นในหม้อ ยังมีเห็ดที่เก็บจากบนเขา

กระต่ายหนีบไม้ย่าง ทาน้ำผึ้ง โรยเครื่องปรุงหลากสี ส่งเสียงเปี๊ยะๆ ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมล่อใจ

ขากลับ

ลู่เจาเจากินจนท้องกลมดิ๊ก นอนบนรถม้านอนหลับปุ๋ย

คงเพราะกินเยอะ ถึงปวดท้องนิดๆ

ปากยังพึมพำบางอย่างอยู่ เหมือนละเมอ

เด็กหนุ่มปรากฏตัวอยู่ในรถม้าเงียบๆ ในมือจับกระดูกที่โปร่งแสงท่อนหนึ่ง

เขาก้มหน้าขมวดคิ้ว จ้องมองกระดูกเทพในมือ

“พวกนางก็คู่ควรผสานกระดูกของเจ้าหรือ?” ไม่ว่าจะเป็นหนานจืออี้ หรือว่าลู่จิ่งเหยาก็ไม่คู่ควร!

กระดูกเทพที่เขาถืออยู่ในมือ โบกอยู่บนตัวเจาเจา กระดูกเทพก็กลายเป็นแสงหนึ่งกลับไปในร่างกายของนาง

“กระดูกเทพของเจ้า ไม่ใช่ใครก็ครอบครองได้!”

“ชาติก่อน ลู่จิ่งเหยาพยายามผสานกระดูกเทพของเจ้าขึ้นแดนเทพ แม้จะถือหยกลายมังกรของเจ้า พกกระบี่เจาหยาง แต่ก็ไม่มีกำลังปกป้องตัวเอง ถูกผลักขึ้นแท่นเทพสังหารโดยตรง”