หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 928

หากไม่ใช่ฉงเย่ว์เพื่อคืนชีพลู่เจาเจา เปิดย้อนเวลาอีกครั้ง

เกรงว่าวิญญาณเทพของลู่จิ่งเหยาจะดับสูญไปแล้ว!

เห็นนางขดตัว เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างจนใจ นั่งขัดสมาธิข้างๆ ช่วยนวดท้องให้นาง

“ครั้งหน้าอย่าตะกละนัก กินน้อยๆ หน่อย” เด็กหนุ่มพึมพำอยู่ และไม่กล้าทำให้นางตกใจตื่น

ก็ไม่รู้นวดไปนานแค่ไหน

ตอนอวี้ซูเลิกม่านเข้ามา ลู่เจาเจากำลังนอนหลับปุ๋ย

“องค์หญิง องค์หญิง ตื่นเร็วเข้าจะเข้าเมืองแล้ว......”

ลู่เจาเจาลืมตางัวเงีย ท้องที่เจ็บก่อนหน้านี้ ตอนนี้ดีขึ้นไม่น้อย

“ไม่ทันไรก็ถึงหนานตูแล้ว?” เด็กน้อยเบิกโตกลมโต

อวี้ซูหลุดยิ้ม “จะเป็นไปได้อย่างไรเจ้าค่ะ เป็นอำเภออวี้ซาน”

“คงค้างพักแรมกลางแจ้งตลอดไม่ได้กระมัง ร่างกายจะรับไว้ได้อย่างไร ต้องเข้าเมืองพักโรงเตี๊ยมเจ้าค่ะ” ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มสลัว เย็นพรุ่งนี้ก็กลับถึงเมือง จึงไม่ต้องรีบร้อน

ลู่เจาเจาหาว เปิดม่านนั่งอยู่ข้างรถ

มองเห็นประตูเมืองของอำเภออวี้ซานแต่ไกลๆ

“เร็วเข้า ต้องเข้าเมืองเร็วหน่อย อีกหนึ่งก้านธูปประตูเมืองก็ปิดแล้ว ห้ามเข้าออก!” ทหารเฝ้าประตูเมืองถือกระบี่ตะโกนมาทางพวกเขา

“น่าแปลก อำเภออวี้ซานแห่งนี้มีกิจวัตรปิดประตูเมืองตอนกลางคืนด้วย?”

หรงเช่อพาทุกคนเดินเร็วขึ้น

ทหารเฝ้าประตูเมืองตรวจสอบแล้ว ตะโกนเรียกเสียงสูงอย่างรวดเร็ว “เร็ว ปิดประตูเมือง!”

ทุกคนเพิ่งก้าวเข้าประตูเมือง ยังไม่ทันตั้งตัวก็เห็นประตูเมืองสูงตระหง่านปิดต่อหน้า

“พวกเจ้าเป็นคนต่างถิ่นกระมัง?” ทหารเฝ้าประตูเมืองเห็นพวกเขาทำหน้าไม่เข้าใจ จึงอดถามขึ้นไม่ได้

หรงเช่อคว้าก้อนเงินสองเม็ดจากในเสื้อยื่นให้อีกฝ่าย “พี่ชาย พวกเรามาเยี่ยมญาติจากต่างถิ่น มาทางอำเภออวี้ซาน ไม่ทราบว่า......”

ทหารเฝ้าประตูเมืองจับก้อนเงิน บนใบหน้าเป็นมิตรขึ้นเล็กน้อย

“พวกเจ้าอย่าอยู่ข้างนอกนาน รีบหาโรงเตี๊ยมหนึ่งเข้าพัก กลางคืนไม่ต้องออกมา......”

“อำเภอของพวกเรา......ไม่ปลอดภัย!” ทหารเฝ้าประตูเมืองพูดขึ้น แฝงความหวาดกลัวนิดๆ

สายตามองซ้ายมองขวาอย่างหวาดกลัว

“บริเวณใกล้ๆ พวกเรา ไม่รู้มีสัตว์ประหลาดที่ควักหัวใจออกมาตอนไหน พระอาทิตย์ตกดิน ฉวยโอกาสตอนฟ้ามืดออกมาทำเรื่อง ควักหัวใจได้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว......”

“นายอำเภอให้คนไปรายงานที่หนานตู ขอผู้รับใช้เทพเจ้ามากำจัดปีศาจ”

จนกระทั่งถึงกลางถนนยาว ถึงเห็นโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

“โรงเตี๊ยมเมฆา ก็ที่นี่เถอะ......” หรงเช่อตามหาโรงเตี๊ยมใหญ่ ก็ให้เด็กรับใช้เดินไปเคาะประตู

“ปังปังปัง......” เสียงเคาะประตูในกลางคืนที่เงียบสงัด ยิ่งเด่นชัดขึ้นเป็นพิเศษ

ไม่มีใครเปิดประตู

ลู่เจาเจาชี้ประตูพูดว่า “ข้าเห็นแล้ว ในบ้านมีคน พวกเขาแนบประตูฟังเสียงอยู่......”

เสียงลมหายใจในบ้านหยุดลง

หรงเช่อพูดเสียงเข้ม “พวกเราเป็นคนต่างถิ่นผ่านทางมา ผ่านสถานที่ล้ำค่า ข้างกายมีคนชราและคนท้อง เถ้าแก่ได้โปรดอนุโลม”

พูดจบโยกทองก้อนหนึ่งไปบนพื้น

แล้วโยนทองก้อนอีกก้อนไปบนพื้น

เสียงดังแอ๊ด

มือข้างหนึ่งเก็บเงินตำลึงบนพื้นอย่างรวดเร็ว เถ้าแก่โผล่หน้าออกมา “เร็วเข้า จูงม้าเข้าเรือนหลัง”

เสี่ยวเอ้อร์กดเสียงต่ำก่นด่า “เงินอะไรก็รับ ท่านอยากตายอย่าทำให้พวกเราเดือดร้อนไปด้วย!”