หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 934

กอดเซี่ยจิ้งซีไว้แล้วร้องไห้เสียงดัง “ท่านพ่อ ท่านพ่อ เป็นอะไรไป!!”

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านอย่าตายนะ อวี้โจวจะไม่ทำให้ท่านโกรธอีกแล้ว อวี้โจวจะเป็นเด็กดี ฮือๆท่านพ่อ......”

“อวี้โจวจะบอกท่านแม่อย่างไร ท่านพ่อ ฮือๆ......” เซี่ยอวี้โจวน้ำตาไหลเหมือนลูกปัดสายขาดร่วงลงมา

“อวี้โจวซื่อจื่อ อ๋องจิ้งซีเขา......” เด็กรับใช้ส่วนตัวกำลังคิดจะเดินเข้าไปอธิบาย

ก็เห็นอ๋องจิ้งซียกนิ้วส่ายเบาๆ เงียบๆ

เด็กรับใช้ถอยออกไปเงียบๆ

เยี่ยม ไม่บ่อยที่ท่านอ๋องเราจะเสพสุขถึงช่วงเวลาอบอุ่นกับท่านซื่อจื่อ

“ท่านพ่อ อวี้โจวอาลัยอาวรณ์ท่าน ท่านพ่อ ท่านห้ามตาย......” เขากอดท่านพ่อร้องไห้สะอึกสะอื้น นั่งเช็ดน้ำตาอยู่บนพื้น

เซี่ยจิ้งซียกมุมปากเล็กน้อย เจ้าลูกชายโง่ของเขา ก็ไม่ใช่ไร้ยารักษาขนาดนั้น

“ข้าตัดสินใจแล้ว”

“ข้าจะฝังท่านพ่อใต้เตียงข้า คิดถึงท่านพ่อเมื่อไร ก็ขุดขึ้นมาดูได้”

มุมปากเซี่ยจิ้งซีค้าง

“หรือว่าทำพ่อข้าเป็นศพแห้งได้หรือไม่? เวลาคิดถึงท่านพ่อ ก็เห็นได้ตลอดเวลา......”

เพิ่งพูดจบ

เซี่ยจิ้งซีกระเด้งขึ้นแล้วตบบนใบหน้าเขาหนึ่งฉาด

“ลูกเวร เจ้าลูกเวร ตายแล้วยังไม่ให้ข้าเข้าดินสงบสุข!! ดาบข้าล่ะ ดาบข้าล่ะ ข้าจะฟันเขาให้ตาย!!”

เซี่ยจิ้งซีกระทืบเท้าราวฟ้าผ่า

เวรกรรม ข้าเป็นบ้าอะไร คาดหวังจะมีช่วงเวลาอบอุ่นนิดๆ

ปากสุนัขอย่างเขา จะพ่นคำดีๆ อะไรออกมาได้!

แต่เซี่ยอวี้โจวกลับกระโดดขึ้นอย่างดีใจ “ข้ายั่วโมโหท่านพ่อโกรธจนฟื้นคืนชีพแล้ว!!” วิ่งออกไปพร้อมน้ำมูกน้ำตาไหล

“ข้ายั่วโมโหท่านพ่อโกรธจนฟื้นชีพแล้ว!!”

เซี่ยจิ้งซีหย่อนก้นนั่งบนพื้น “สวรรค์ ตอนคลอดเขาลืมใส่จิตใจให้เขาหรือ?”

ตอนเซี่ยอวี้โจวพุ่งเข้าในห้องลู่เจาเจา สวี่สืออวิ๋นกำลังสวมรองเท้าให้เจาเจา

สวี่สืออวิ๋นบีบพื้นรองเท้าอย่าไม่ทิ้งร่องรอย เลิกคิ้วเล็กน้อย

พื้นรองเท้าเต็มไปด้วยโคลน

“เจาเจา เมื่อคืนนอนหลับดีไหม?” นางฟังเสียงในใจลู่เจาเจาเงียบๆ

ลู่เจาเจาหาวหนึ่งครั้ง พูดตรงข้ามกับหัวใจ “นอนหลับสบายดี”

‘ดะดะดี ดีอะไรกัน! เพิ่งหลับตา ปีศาจภูเขาก็มาควักหัวใจ!’

ผู้เฒ่าควักเทวรูปห่อผ้าแดงออกจากในกระเป๋าเสื้อ

เขาถึงขนาดล้างมือให้สะอาดเป็นพิเศษ ถึงกล้าแตะต้องเทวรูป

“นี่เป็นสัญลักษณ์แสงสว่างของเทพหลีกวง พระองค์เป็นตัวแทนความยุติธรรม และรักมนุษย์ที่สุด แม้แต่ชื่อของพระองค์ นำพาแสงสว่างให้มนุษย์”

ลู่เจาเจากำลังตามท่านแม่ลงชั้นล่าง อดชะงักฝีเท้าไม่ได้

ปลายหัวใจถูกแทงอย่างรุนแรง

‘หลีกวง!’

“เจาเจาเป็นอะไรไป?” สวี่สืออวิ๋นอดถามไม่ได้ นางไม่เคยเห็นสีหน้าเจาเจาแย่ขนาดนี้มาก่อน แม้แต่ส่วนลึกในใจก็ขัดต่อชื่อของหลีกวง

ลู่เจาเจาก้มหน้าก้มตา ไม่กล้ามองประชาชน

“มะ......ไม่มีอะไร......” เสียงเศร้า

“เสี่ยวเอ้อร์ ตอนนี้มีอาหารอะไรบ้าง? ยกพวกอาหารอุ่นกระเพาะมาเถอะ” เสี่ยวเอ้อร์ไปเตรียมที่หลังครัวทันที

จนกระทั่งผ่านไปครึ่งชั่วยาม หรงเช่อถึงหน้าเข้มลงมาชั้นล่าง

“น่าแปลก ทุกคนในโรงเตี๊ยมหมดสติ แต่ไม่มีใครถูกควักหัวใจ”

แต่ยืนยันได้ อีกฝ่ายเคยมาโรงเตี๊ยม

สวี่สืออวิ๋นชำเลืองมองเจาเจา เงยหน้าลูบหัวเจาเจาเบาๆ อีกฝ่ายจับเจาเจาไป!