หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 935

กำลังพูด ปังปังปัง ข้างนอกมีคนเคาะประตู

ทุกคนตกใจกรีดร้อง ทยอยขดตัวเกาะกันเป็นกลุ่ม

เสี่ยวเอ้อร์ถามอย่างเสียขวัญ “คะ......ใคร?”

“มาหาคน ส่งรากบัวให้แขกห้องอักษรฟ้า” เสียงเด็กหนุ่มดังชัดเจน ลู่เจาเจาได้ยินก็กระโดดออกจากในอ้อมกอดท่านแม่

“มาหาข้า เป็นคน เป็นคน......”

สวี่สืออวิ๋นก็รู้สึกคุ้นหู จึงให้เด็กรับใช้เดินไปเปิดประตูทันที

เด็กหนุ่มมีโคลนติดเต็มตัว แม้แต่เส้นผมสีดำที่ละเอียดก็เปื้อนโคลน พับแขนเสื้อขึ้น ลักษณะเหมือนเพิ่งทำนามา

ในมือยังถือรากบัวใหญ่หนาเท่าแขนเด็กมัดหนึ่ง

รากบัวล้างสะอาดแล้ว ขาวจนเรืองแสง ดูเด้งฉ่ำน้ำ

ลู่เจาเจามองเขาอย่างสงสัย......

ไม่ถูกต้อง ทำไมเสื้อผ้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว??

ดูแล้วคุ้นตานิดๆ

เด็กหนุ่มยื่นรากบัวไปในมือเด็กรับใช้ใบหน้าเรียบเฉย “นี่เป็นรากบัวที่เจาเจาต้องการ”

สวี่สืออวิ๋นถลึงตาให้เจาเจาเงียบๆ

เด็กหนุ่มดูค่อนข้างลึกลับ มาไร้เงาไปไร้ร่องรอย บนตัวมีความรู้สึกเย็นชาห่างเหินปฏิเสธคนอยู่ไกลพันลี้ ก็เหมือนดวงจันทร์เมฆหมอกที่ขอบฟ้า ไม่กล้าแตะต้องและเข้าใกล้