หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 938

หน้าประตูใหญ่ตระกูลหนิง

ข้าหลวงรออยู่หน้าประตูนานแล้ว “พรุ่งนี้งานอภิเษกสมรสฝ่าบาท ฝ่าบาทเชิญครอบครัวฮูหยินใหญ่หนิงเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ”

ฮูหยินหนิงยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าประตู

“ไปหยิบหมวกเหวยเม่ามาเถอะ” นางสั่งเสียงต่ำ

ครู่ต่อมา รถม้ามุ่งหน้าตรงไปประตูพระราชวัง

พระราชวังเดิมที่ปกคลุมไปด้วยกลิ่นความตาย ตอนนี้เป็นเพราะเจ้าสาวของฮ่องเต้ บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความสุข

รถม้าจอดอยู่หน้าประตูพระราชวัง

ฮ่องเต้เปลี่ยนตำหนักบรรทมเป็นตำหนักหมื่นปี ความหมายมีความสุขและอายุยืน

ขันทีนำทางทุกคนเข้าตำหนัก

ฮ่องเต้เฒ่าที่ช่วงก่อนเหลือเพียงหนึ่งลมหายใจ ตอนนี้อายความตายชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เบ้าตาลึก ผอมจนรูปหน้าเปลี่ยน ฮ่องเต้สวมชุดแต่งงานบนตัว หลวมโพรก

ไม่ว่าใครมองเขาสักครึ่ง ในสมองก็จะปรากฏออกมาสี่คำ

กำลังจะตาย

“ฝ่าบาท ฮูหยินใหญ่หนิงและองค์หญิงถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีก้มหน้าก้มหน้าถอยออกไปหน้าประตู

ฮ่องเต้เฒ่าเปลี่ยนชุดเดิมก็เหนื่อยแล้ว ขณะนี้ล้มนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร

โบกมือนิ่งๆ “ไม่ต้องพิธีรีตอง”

“หนิงเอ๋อร์ ได้ยินว่าเจ้ากลับหมู่บ้านเถาหยวนหรือ?” ฮ่องเต้เฒ่าเงียบไปพักหนึ่ง มองฮูหยินหนิงที่ข้างล่าง

ใต้แสงยามราตรี ทันใดนั้นเหมือนเห็นนางที่โฉมงามล่มเมืองในปีนั้นอีกครั้ง

แต่ก้มหน้าเห็นผิวพรรณหลังมือตัวเอง เปลี่ยนไปราวกับกิ่งไม้แห้ง มุมปากอดยิ้มขมขื่นไม่ได้

“วันเวลาไม่คอยใคร ชั่วพริบตาก็สี่สิบปีแล้ว”

“หนิงเอ๋อร์ ต้นพุทราที่พวกเราปลูกตอนนั้นยังอยู่ไหม?” จู่ ๆ เขานึกขึ้นได้ตอนนั้นก็เป็นวันแต่งงาน

ก่อนการแต่งงาน เขาปลูกต้นพุทราต้นหนึ่งหน้าประตูด้วยตัวเอง

เฝ้าคอยพุทราห้อยเต็มกิ่ง เฝ้าคอยมีลูกชายลูกสาวครบคู่ เฝ้าคอยหลานชายเกาะหัวเข่า เฝ้าคอยอนาคตกับฮูหยินหนิง

ลู่เจาเจาควักพุทราแดงกำหนึ่งออกจากใต้เสื้อ

เขย่งเท้าวางอยู่หน้าโต๊ะฮ่องเต้เฒ่า

“พุทราแดงเต็มต้นแล้ว”

ฮ่องเต้เฒ่าจ้องพุทราแดงบนโต๊ะ แววตาขุ่นมัวใจลอยนิดๆ บีบพุทราแดงสองสามลูกในมือ อธิบายสภาพจิตใจไม่ถูก

ตอนฮูหยินใหญ่หนิงมาพกหีบห่อมาด้วย

“ตั้งแต่เด็กข้าเป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่มีพ่อไม่มีแม่ กินอาหารร้อยบ้านหมู่บ้านเถาหยวนเติบโต”

“ตอนนี้ ท่านทำแบบนี้จะเสแสร้งให้ใครดูอีก?” ฮูหยินใหญ่หนิงมองเขาอย่างถากถาง

“วัยใกล้เข้าธรณีแล้ว ยังไม่ลืมทำลายหญิงสาวคนหนึ่ง”

ฮ่องเต้เฒ่าหน้าเขียว เขายันโต๊ะเก็บชุดแต่งงานเก่าที่เป็นเศษบนพื้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความคลุมเครือ

กำหมัดไว้แน่น

“หนิงเอ๋อร์ ที่ข้าแต่งงานกับเผ่าภูติ เพราะอับจนหนทางจริงๆ ข้าก็มีเรื่องหนักใจเช่นกัน”

“ข้าไม่ใช่สามีคนเดียวของเจ้า ข้าเป็นฮ่องเต้ของใต้หล้า”

แต่ฮูหยินหนิงมองเขาแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ข้ากลับยอม ท่านเป็นเพียงหนุ่มชาวนาที่ไม่มีอำนาจคนหนึ่ง”

“ช่างเถอะ ทำเป็นว่าชาตินี้พวกเขาไม่เคยรักกันมาก่อนเถอะ”

“ต่อไปก็ไม่จำเป็นต้องพบกันอีก”

สวี่สืออวิ๋นประคองมือของท่านแม่อยู่ เดินออกประตูตำหนักไป

ลู่เจาเจาค่อยๆ เดินตามอยู่ข้างหลัง นางหันหน้าไปถามว่า “เสด็จตา มีใครเคยบอกไหม โชคชะตาของท่านดีมาก”

ฮ่องเต้เฒ่ากำลังจับชุดแต่งงานที่ฉีกขาดนั่งอยู่

เห็นหลานสาวเล็กที่สุดของเขาอยู่ต่อ