หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 939

ฮ่องเต้เฒ่าพยักหน้า เสียงแหบแห้ง “ตอนข้าเกิดมา เคยมีมหาปุโรหิตทำนายไว้ โชคชะตาชีวิตของข้าเจอในรอบสหัสวรรษ”

“ดังนั้น ตลอดชีวิตข้า จึงถูกแต่งตั้งเป็นมกุฎราชกุมาร”

“เขาว่าชาตินี้ข้าได้รับคนสูงศักดิ์ช่วยเหลือ ขอแค่ทำตามเจตนาเดิม ไม่ติดค้าง ไม่ทำผิด ข้าก็จะนำพาแคว้นใต้มุ่งไปสู่จุดสุดยอด”

พูดไปเรื่อย ๆ น้ำเสียงของฮ่องเต้ก็สะดุดไปเล็กน้อย

ชีวิตนี้ของเขา ไม่ละอายต่อใคร

ละอายแค่ต่อฮูหยินหนิง

ลู่เจาเจาพยักหน้า “อย่างนั้นเขาทำนายถูกต้องแล้ว” ถึงขนาดทำนายแม่นจนน่ากลัว

เขาแค่ต้องไม่ติดค้าง ไม่ทำผิด หลังจากตกหน้าผาความจำเสื่อมแต่งงานกับฮูหยินหนิง

หลังจากความทรงจำกลับมา รับนางกลับวัง ปฏิบัติตามสมควร

อย่างนั้นเขา......ราบรื่นไม่อาจขวางจริงๆ

แต่น่าเสียดาย ผิดก้าวเดียว จึงผิดต่อไปเรื่อย ๆ

ตอนก่อนลู่เจาเจาออกจากบ้าน ได้ยินเสียงกระดิ่งที่ไพเราะเสนาะหูหนึ่ง เหมือนแกว่งตามการเดิน

นางเงยหน้าก็เห็นใต้แสงจันทร์

ผิวพรรณขาวผ่องราวหยก อยู่ภายใต้แสงจันทร์ เหมือนกะพริบแสง กิริยาราวกับต้นหลิวร่ายรำ การกระทำสง่างามและว่องไว เส้นผมดำยาวถึงเอว ดวงตาแวววาวราวดวงดาว แต่ใต้ตาใสสะอาด แค่มองก็เห็นก้นตา