หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 940

สาวใช้ข้างกายของนางเป็นยอดฝีมือที่ฮ่องเต้เป่ยเจาเลือกให้ด้วยตัวเอง นอกจากเจอผู้รับใช้เทพเจ้าหรือมารร้าย อยู่ในโลกมนุษย์แทบจะเดินกร่างได้

นางกำนัลน้อยพาพวกนางเดินไปทางตำหนักเย็น

ภายในตำหนักเย็นรกร้างเดียวดาย บางครั้งยังได้ยินเสียงร้องไพเราะ เสียงคล้ายร้องไห้และคล้ายไม่ร้อง คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“หึหึ คืนลูกข้ามา คืนลูกข้ามา......”

“ลูกของข้า เจ้ายังไม่เกิดก็มีพลังศักดิ์สิทธิ์ออกข้างนอก จะต้องเป็นคนมีความสามารถ ลูกชายของข้า อนาคตเจ้าเป็นฮ่องเต้ ข้าก็คือไทเฮา......” ผู้หญิงบ้าๆ บอๆคนหนึ่งผมกระเซอะกระเซิงกอดหมอนเอาไว้ ร้องเพลงกล่อมไปพลาง ตบหมอนเบาๆไปพลาง

นางร้องไปเรื่อย ๆ เห็นฮองเฮาที่นั่งอยู่ในห้อง สายตาดำมืดทันที

“นังแพศยา นังแพศยา เป็นเพราะเจ้านังแพศยา เจ้าทำร้ายลูกชายข้า ฮือๆ ลูกชายของข้า ลูกชายของข้าไม่มีแล้ว!!”

“คืนลูกชายข้ามา แกคืนลูกชายข้ามา!!” หญิงสาวพุ่งไปจะฉีกทึ้งฮองเฮา

นางกำนัลน้อยรีบพุ่งไปข้างหน้า ไล่หญิงสาวสติวิปลาสออกไป

หญิงสติวิปลาสกอดหมอน ทรงผมยุ่งเหยิง หัวเราะเหอะๆ เป็นครั้งคราว

“เหอะๆ เต๋าสวรรค์เป็นกงจักร สวรรค์เคยให้อภัยใคร”

“สวรรค์มีตา ทำชั่วได้ชั่ว”

“ว้าว ข้าจะจุดประทัด ปีใหม่แล้ว......”

“ได้ยินว่าลูกสาวเจ้าตายแล้ว? หลานสาวที่เจ้าภูมิใจตายแล้ว? หลายชายก็บ้าไปแล้ว? เจ้าก็ถูกส่งเข้าตำหนักเย็นแล้ว” ทุกคำของหญิงสาวเหมือนมีดคมแทงเข้าฮองเฮา ทำให้หน้านางถอดสี

“อ๋อ จริงด้วย ตระกูลซูก็ตายแล้ว ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา ครบถ้วน ดีจริงๆ......”

“ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว......” หญิงสาวกระเด้งกระโดดวิ่งไปนอกประตู

เดินผ่านข้างตัวสวี่สืออวิ๋น นางชะงักฝีเท้า

สาวใช้ขวางนางอยู่ใกล้ตัวด้วยความกลัว แต่นางเพียงมองท้องสวี่สืออวิ๋นเงียบๆ

จากนั้นตบหมอนเล็กในอ้อมกอดตัวเองอย่างรักใคร่ ร้องเสียงกล่อมอ่อนโยน หลงอยู่ในความภาพลวงตา

รอนางจากไป สวี่สืออวิ๋นถึงถอนหายใจเบาๆ

“เป็นคนน่าสงสารอีกคนหนึ่งเท่านั้นเอง” ในวังหลัง ระมัดระวังรอบคอบทุกจังหวะก้าว ฝังวิญญาณอาฆาตนับไม่ถ้วน

ฮองเฮานั่งอยู่ในตำหนักเย็นที่ผุพัง ชามชงชาบนโต๊ะแตกเป็นรูใหญ่ หวีเส้นผมอย่างพิถีพิถัน

นางกำนัลน้อยเข้าไปในตำหนัก ยังคงทำตามกฎปกติ คารวะนางเต็มพิธี

“เจ้ามีบุญคุณช่วยชีวิตต่อฝ่าบาท ถึงขนาดมีความรักฉันสามีภรรยากับเขา เขาจริงใจต่อเจ้าสักกี่ส่วน?”

“ถึงแม้ว่าไม่มีข้าเป็นฮองเฮา ก็ไม่ถึงคราวเจ้า!”

“ตอนนี้เขารีบตัดความสัมพันธ์กับเจ้ากระมัง? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เผ่าภูติ เผ่าภูติ......”

“เผ่าภูติสามารถนำพาอายุขัยหลายร้อยปีให้เขา เขาจะเลือกเจ้าได้อย่างไร?”

“เจ้าก็เป็นตัวหมากที่เขาทิ้ง”

“จุดจบของเจ้า จะเหมือนกับข้า”

“ฮูหยินหนิง อย่าคิดว่าเจ้าชนะข้าแล้ว! ข้ารอดูเจ้าขายหน้าอยู่ เจ้าจะตกต่ำเหมือนกับข้า!”

ฮูหยินใหญ่หนิงส่ายหน้าเบาๆ

“อันที่จริง ข้าไม่เคยคิดจะแย่งชิงอะไรกับเจ้า”

“ปีนั้น ถึงแม้ว่าเจ้าไม่ทำอะไรเลย ข้าก็จะไม่เข้าวัง”

“แม้ว่าข้าเป็นครอบครัวชาวนา แต่ก็มีศักดิ์ศรีของตัวเอง ชีวิตในชนบทถึงแม้จะยากลำบาก แต่ข้าไม่ปรารถนาความฟุ่มเฟือยในวัง เจ้าไม่ต้องทำอะไรเลย ข้าก็จะปฏิเสธเขา”