หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 941

นางอยู่ในชนบทใช้ชีวิตยากจนและลำบากได้ แต่ไม่ยอมเข้าวังเป็นนางสนม

นางก็ไม่รู้ตัวเองกำลังจองหองอะไร แต่นางรู้ตัวเองดีถึงตายก็จะไม่เป็นนางสนม

นางปฏิเสธฮองเฮาตำหนักประจิมกับเจาเจา แต่บอกปัดไม่ได้

ตั้งแต่วันที่ฐานะฮ่องเต้เฒ่าเปิดเผย นางก็เคยคิดจะหนีให้ไกล

แต่ฮองเฮาไม่ให้โอกาสนาง

ฮองเฮาทำหน้าไม่เชื่อ หญิงสาวชาวนาที่ทำสวนทำไร่คนหนึ่ง จะไม่ปรารถนาชีวิตในวังได้อย่างไร?

แต่ฮูหยินใหญ่หนิงไม่อธิบายมากนัก

ฮองเฮากลับลุกขึ้น เดินเข้าใกล้นางทีละก้าว

“เจ้ารู้ไหมตอนนั้นข้าอิจฉาเจ้ามากแค่ไหน? วังหลังของฝ่าบาทมีหญิงงามนับไม่ถ้วน ตอนเขาหมดสติ ในปากกลับเรียกแค่ชื่อของเจ้าคนเดียว”

“ข้าจะยอมได้อย่างไร!! จะยอมตัวเองแพ้สาวชาวนาคนหนึ่งได้อย่างไร!”

“เขาคิดถึงใบหน้าของเจ้า ข้าก็จะทำลายใบหน้าของเจ้า”

“เขาคิดถึงเสียงของเจ้า ข้าก็จะลวกเสียงของเจ้าให้พัง!”

นางก้าวไปข้างหน้ากระชากผ้าคลุมหน้าของฮูหยินหนิงแรงๆ

นางยิ้มมีความสุข ค้างอยู่ริมฝีปากโดยตรง

ใบหน้าขรุขระที่นางจินตนาการไว้ไม่เคยปรากฏ ใบหน้าของนาง......ฮองเฮาถอยหลังไปหนึ่งก้าว เซไปหน้าโต๊ะ ปัดถ้วยชาที่เป็นอยู่บนโต๊ะตกพื้น

นางมองทางฮูหยินหนิงในดวงตาหวาดกลัวและยากจะเชื่อ

“เป็นไปได้อย่างไร?! เป็นไปได้อย่างไร! ใบหน้าของเจ้า เสียงของเจ้า......” ขณะนี้นางถึงรับรู้ เสียงของฮูหยินหนิงไม่แหบแห้งเหมือนเคย

กลับไพเราะเสนาะหูอยู่บ้าง!

“ข้าเห็นพวกเขาใช้น้ำมันร้อนทำให้เสียโฉมกับตาตัวเองแท้ๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้!”

อดีตนางแค่ได้ยินฮ่องเต้เอ่ยถึงโฉมหน้าฮูหยินหนิงงดงาม แต่นางไม่เคยเห็นหน้าตาฮูหยินหนิงตอนสาวจริงๆมาก่อน

นางเห็นฮูหยินหนิงครั้งแรก หลังฮูหยินหนิงหนีไปสามสิบแปดปีแล้ว

เส้นผมขาว หลังค่อม ใบหน้าเต็มไปด้วยประสบการณ์

เหลือแค่อย่างเดียวที่โดดเด่น คือน้ำเสียง

แต่ตอนนี้……

ฮูหยินหนิงเปิดหมวกเหวยเม่าต่อหน้านาง เผยเส้นผมสีดำ ผิวพรรณกลับมานุ่มเด้งเหมือนตอนสาวๆ ดวงตาคู่หนึ่ง ทำให้ฮองเฮาแอบมึนงง

มิน่า มิน่าเล่า......

ฮ่องเต้คิดถึงตลอดไม่ลืม