หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 941

นางอยู่ในชนบทใช้ชีวิตยากจนและลำบากได้ แต่ไม่ยอมเข้าวังเป็นนางสนม

นางก็ไม่รู้ตัวเองกำลังจองหองอะไร แต่นางรู้ตัวเองดีถึงตายก็จะไม่เป็นนางสนม

นางปฏิเสธฮองเฮาตำหนักประจิมกับเจาเจา แต่บอกปัดไม่ได้

ตั้งแต่วันที่ฐานะฮ่องเต้เฒ่าเปิดเผย นางก็เคยคิดจะหนีให้ไกล

แต่ฮองเฮาไม่ให้โอกาสนาง

ฮองเฮาทำหน้าไม่เชื่อ หญิงสาวชาวนาที่ทำสวนทำไร่คนหนึ่ง จะไม่ปรารถนาชีวิตในวังได้อย่างไร?

แต่ฮูหยินใหญ่หนิงไม่อธิบายมากนัก

ฮองเฮากลับลุกขึ้น เดินเข้าใกล้นางทีละก้าว

“เจ้ารู้ไหมตอนนั้นข้าอิจฉาเจ้ามากแค่ไหน? วังหลังของฝ่าบาทมีหญิงงามนับไม่ถ้วน ตอนเขาหมดสติ ในปากกลับเรียกแค่ชื่อของเจ้าคนเดียว”

“ข้าจะยอมได้อย่างไร!! จะยอมตัวเองแพ้สาวชาวนาคนหนึ่งได้อย่างไร!”

“เขาคิดถึงใบหน้าของเจ้า ข้าก็จะทำลายใบหน้าของเจ้า”

“เขาคิดถึงเสียงของเจ้า ข้าก็จะลวกเสียงของเจ้าให้พัง!”

นางก้าวไปข้างหน้ากระชากผ้าคลุมหน้าของฮูหยินหนิงแรงๆ

นางยิ้มมีความสุข ค้างอยู่ริมฝีปากโดยตรง

ใบหน้าขรุขระที่นางจินตนาการไว้ไม่เคยปรากฏ ใบหน้าของนาง......ฮองเฮาถอยหลังไปหนึ่งก้าว เซไปหน้าโต๊ะ ปัดถ้วยชาที่เป็นอยู่บนโต๊ะตกพื้น

นางมองทางฮูหยินหนิงในดวงตาหวาดกลัวและยากจะเชื่อ

“เป็นไปได้อย่างไร?! เป็นไปได้อย่างไร! ใบหน้าของเจ้า เสียงของเจ้า......” ขณะนี้นางถึงรับรู้ เสียงของฮูหยินหนิงไม่แหบแห้งเหมือนเคย

กลับไพเราะเสนาะหูอยู่บ้าง!

“ข้าเห็นพวกเขาใช้น้ำมันร้อนทำให้เสียโฉมกับตาตัวเองแท้ๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้!”

อดีตนางแค่ได้ยินฮ่องเต้เอ่ยถึงโฉมหน้าฮูหยินหนิงงดงาม แต่นางไม่เคยเห็นหน้าตาฮูหยินหนิงตอนสาวจริงๆมาก่อน

นางเห็นฮูหยินหนิงครั้งแรก หลังฮูหยินหนิงหนีไปสามสิบแปดปีแล้ว

เส้นผมขาว หลังค่อม ใบหน้าเต็มไปด้วยประสบการณ์

เหลือแค่อย่างเดียวที่โดดเด่น คือน้ำเสียง

แต่ตอนนี้……

ฮูหยินหนิงเปิดหมวกเหวยเม่าต่อหน้านาง เผยเส้นผมสีดำ ผิวพรรณกลับมานุ่มเด้งเหมือนตอนสาวๆ ดวงตาคู่หนึ่ง ทำให้ฮองเฮาแอบมึนงง

มิน่า มิน่าเล่า......

ฮ่องเต้คิดถึงตลอดไม่ลืม

“เป่ยเจาดีกับเจาเจามาก” ฮูหยินใหญ่ค่อนข้างซาบซึ้งใจ นางถึงขนาดรู้สึกสวี่สืออวิ๋นใช้ชีวิตอยู่เป่ยเจา อาจเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

สวี่สืออวิ๋นใบหน้าสงบ “เจาเจาอยู่เป่ยเจา มีตำแหน่งพูดหนึ่งไม่เป็นสอง”

“ฝ่าบาทเห็นนางสำคัญกว่าชีวิต”

ฮูหยินใหญ่พยักหน้า ในใจปลื้มใจมาก

ทุกคนออกพระราชวังก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว

ถึงแม้ฮูหยินใหญ่ฟื้นฟูได้ดีมาก แต่ช่วงนี้เดินทางเหน็ดเหนื่อยจนยืดตัวตรงไม่ได้แล้ว

แม้แต่มื้อเย็นก็ไม่ได้กิน ก็กลับห้องไปพักผ่อนก่อนแล้ว

ลู่เจาเจากินลวกๆเล็กน้อย เห็นมังกรดำทำหน้าประจบเฝ้าอยู่หน้าประตู

“มีอะไรก็พูดมา” นางทนเห็นมังกรดำมีใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกทำท่าแบบนั้นไม่ได้

มังกรดำถึงพูดว่า “เผ่ามังกรรู้ว่าข้าออกจากคุก วันนี้ส่งข่าวมาว่าอยากให้ข้ากลับเผ่ามังกรสักรอบ”

“จริงด้วย ข้าอยู่ข้างนอกเป็นคนใช้ให้เจ้า เจ้า......” เขาหน้าแดงคลุมเครือ

“เจ้าไม่ต้องพูดออกไปได้ไหม?”

“ในบ้านไม่รู้ข้าทำแบบนี้ข้างนอก” เขาเป็นเด็กหนุ่มที่โดดเด่นที่สุดในเผ่ามังกร ปีนั้นเพราะเชื่อผิดคน ถึงถูกขังอยู่ในคุก