หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 986

“เฮ้ๆๆ ทำไมเจ้าถึงไปแล้วล่ะ?” ลู่เจาเจาเห็นชายหนุ่มหายตัวไป จึงตะโกนอย่างร้อนรน

“ขี้เหนียว ขี้เหนียวจริง ๆ”

ลู่เจาเจาหาวออกมาหนึ่งครั้ง กำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ก็เห็นเฟิ่งอู๋เดินออกมาจากด้านหลังป่าพร้อมกับรอยยิ้ม

นางเดินมาข้างกายลู่เจาเจา แล้วทำความเคารพอย่างนอบน้อม

และโยนถุงเก็บของให้ลู่เจาเจา

“เราแบ่งกันคนละครึ่ง”

“ครั้งนี้ ข้าจะหลอกเอาทรัพย์สินของเขา” เฟิ่งอู๋หรี่ตาลงอย่างเจ้าเล่ห์

“ครั้งหน้า ข้าจะหลอกเอาหัวใจของเขา!”

“ข้าจะทำให้เขากลับมาพร้อมน้ำตา จะทำให้เขารู้ว่า ดอกไม้ป่าที่มีหนามนั้นแตะต้องไม่ได้” หลังจากเฟิ่งอู๋พูดจบ ก็กลายเป็นแสงริบหรี่แล้วหายไป

ลู่เจาเจาสำรวจถุงเก็บของด้วยจิตวิญญาณ มองปราดเดียวก็ร้อง โอ้โห แล้วหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ

แล้วเก็บถุงเก็บของเข้าไปในมิติอย่างเงียบ ๆ

ความสำเร็จมีเพียงจู๋มั่วได้รับบาดเจ็บเท่านั้น ที่สำเร็จแล้ว

ในวันถัดมา ก็ได้ยินเสียงตะโกนด้วยความตื่นตระหนกของจู๋มั่ว

“ฮวาฮวา... ฮวาฮวา เจ้าไปไหนแล้ว? นายท่าน ท่านเห็นฮวาฮวาไหม? แดนศักดิ์สิทธิ์นั้นอันตรายมากมาย ฮวาฮวาจะเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?” จู๋มั่วโอบกอดความว่างเปล่า เมื่อคืนยังเพ้อฝันถึงอนาคต วันนี้กลับมีความรู้สึกเหมือนมีลางร้าย

ราชครูมองเขาแวบหนึ่ง “ไม่มีการต่อสู้ใดๆ แล้วเหตุใดจึงเกิดเรื่องไม่คาดฝันได้?”

“นางใช่ว่าจะไม่มีขาซะหน่อย ถ้าเกิดวิ่งหนีไปเองล่ะ?” เซี่ยอวี้โจวพึมพำ

“พูดเหลวไหล! ข้าคุยกับนางเรียบร้อยแล้วเมื่อวาน ว่าจะแต่งงานกับนาง แม้แต่ทรัพย์สินข้าก็ยกให้นางแล้ว!” จู๋มั่วโกรธจนหน้าดำคล้ำ

เขาออกตามหาภูตดอกไม้น้อยไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

แต่ทั่วทุกสารทิศ ก็ไม่พบกลิ่นอายของภูตดอกไม้เลย

จู๋มั่วมีสีหน้าซีดเผือด และรู้สึกกระสับกระส่ายราวกับนั่งบนเข็ม

จนกระทั่งตรวจสอบแล้วตรวจสอบอีก เขาถึงได้รู้ตัวว่าถูกผู้หญิงหลอกอีกแล้ว!!

ภูตดอกไม้น้อย ขโมยสมบัติของเขา แล้วหนีไป!!

“ฮือๆๆๆ…”

“นางหลอกข้า นางหลอกข้า! นั่นมันสมบัติที่ข้าสะสมมาเป็นพันปีเลยนะ นางไม่เหลือไว้ให้ข้าแม้แต่น้อย!”

“ข้าเหลือเสื้อคลุมดอกไม้แค่ตัวเดียว!”

ยิ่งไปกว่านั้น โหลวจิ่นถังได้รับการชี้แนะจากนางด้วยตนเอง คนธรรมดาทำร้ายนางไม่ได้

ต้นไม้โบราณสูงเสียดฟ้า ป่าทึบเขียวชอุ่ม แสงแดดสักเสี้ยวก็ส่องเข้ามาไม่ได้ ทำให้รู้สึกหนักอึ้งหายใจไม่ออก แม้จะมองเห็นแสงแดดจ้า แต่กลับไม่รู้สึกถึงไออุ่นเลย

พวกเขากำลังเดินออกไปนอกป่าด้วยกัน

ไม่นานนัก ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของผู้บำเพ็ญตนและมารปีศาจ

“ที่นี่คือทางเข้าแดนมนุษย์ ตอนนี้รอยแยกยังไม่กว้างพอ พวกเราต้องรออีกสามเดือน ถึงจะไปเที่ยวแดนมนุษย์ได้อย่างสง่างาม ได้ยินมาว่าผู้หญิงในโลกมนุษย์นั้นผิวพรรณชุ่มชื้นน่าสัมผัส ข้าแทบจะรอไม่ไหวที่จะเข้าสู่แดนมนุษย์แล้ว!”

“ฮึ่ม พวกมนุษย์อ่อนแอซะขนาดนี้ แต่กลับครอบครองตำแหน่งที่ได้เปรียบที่สุด”

“ถ้าไม่รีบไปแดนมนุษย์ เกรงว่าแดนมนุษย์อาจจะหายไปแล้วก็ได้”

ลู่เจาเจาและคนอื่นๆ ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนี้

“พี่ชายใหญ่ ที่บอกว่าแดนมนุษย์จะไม่เหลืออยู่แล้วหมายความว่ายังไงหรือ?” ลู่เจาเจาถามด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู ทำให้คนฟังไม่ทันได้ระวังตัว

อีกฝ่ายชะงักไปครู่หนึ่ง

เหลือบมองนางครู่หนึ่ง พบว่านางมีอายุเพียงสี่ขวบ สามารถพาเด็กเข้ามาในเขตแดนได้ แสดงว่าตระกูลนี้ต้องมีอิทธิพลมากทีเดียว

“สหายน้อยยังเด็กเกินไป ไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อนก็ไม่แปลก” ข่าวลือพวกนี้มันแปลกประหลาดและน่ากลัวเกินไป การไม่บอกเด็กอาจจะเป็นการปกป้องนางอย่างหนึ่ง