หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 985

ทารกจะดูดพลังชีวิตของมารดาจนหมดสิ้น แล้วจึงออกมาจากร่างกายของนางด้วยความรุนแรง

ทารกยังไม่คลอดออกมา ลู่เจาเจาไม่อยากคาดเดาเรื่องเขา

แดนศักดิ์สิทธิ์มีพลังวิญญาณมากกว่า เหมาะสำหรับการบำรุงครรภ์ ถ้าเขาต้องการพลังวิญญาณ ลู่เจาเจาก็สามารถให้เขาได้

แต่ถ้าหลังจากเกิดออกมาแล้ว... ทำเรื่องไม่ดี…

ฮ่า!

ถ้าอย่างนั้นนางก็จะใช้สิทธิของพี่สาว!

“ไม่ต้องห่วงท่านพ่อกับท่านแม่ จิ่นถังอยู่ข้างกาย นางจะปกป้องพวกท่านเอง” ยิ่งไปกว่านั้น พลังกระบี่สามวิถีของลู่เจาเจา ในแดนศักดิ์สิทธิ์ แทบไม่มีใครต่อกรได้เลย

เพื่อไม่ให้ลูกดูดพลังชีวิตของแม่จนหมด นางจึงใช้พลังกระบี่คุ้มครองหัวใจของแม่เอาไว้ด้วย เพื่อรักษาชีวิตแม่ไว้

“คงจะไม่คลอดปีศาจออกมาหรอกนะ...” เลี้ยงไม่ดีก็เป็นความผิดของพี่สาว ลู่เจาเจาก็ไม่รังเกียจที่จะสั่งสอนเขาด้วยตัวเอง

ลู่เจาเจาโยนกำไลมังกรสีดำที่ข้อมือลงบนพื้น

กำไลตกลงพื้น ทันใดนั้นจู๋มั่วก็ปรากฏกายเป็นมนุษย์

“แล้วฮวาฮวาล่ะ?” เขาถามอย่างร้อนรน

ลู่เจาเจาหยิบกระถางดอกไม้เล็กๆ ออกมาจากมิติ มีดอกไม้สีแดงดอกหนึ่งแกว่งไกวอย่างสง่างาม

“ข้าคิดแล้วคิดอีก ในเมื่อข้าตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตกับฮวาฮวา ข้าก็จะเชื่อใจนางอย่างเต็มที่”

“เผ่ามังกรชอบสะสมทรัพย์สมบัติ ตอนที่ข้าออกจากเผ่าเมื่อก่อน ข้ายังซ่อนสมบัติไว้ในเผ่าอีกมากมาย ข้าตัดสินใจจะยกสมบัติทั้งหมดนี้ให้กับฮวาฮวา...” เขาจ้องมองดอกไม้ด้วยความรัก นี่คือสมบัติทั้งหมดที่เขาสะสมมาตลอดชีวิต

ภรรยาที่แท้จริง!

ลู่เจาเจาหัวเราะแต่ไม่พูดอะไร มองดูทั้งสองคนหยอกล้อกันด้วยความรัก

มองดูมังกรดำตัวน้อยมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้กับเฟิ่งอู๋

“เจ้ายังแอบมีเงินเก็บไว้อีกหรือเปล่า?” ฮวาฮวายิ้มหวานซุกตัวแนบชิดอกเขา เอ่ยถามเสียงอ่อนเสียงหวาน

มังกรดำน้อยหลงใหลจนหัวปักหัวปำ “ไม่มี ไม่มีเหลือแล้ว”

พูดจบ ก็ล้วงเอาหญ้าศักดิ์สิทธิ์ออกมาจากกระเป๋าอีกสองต้น

“ตอนนี้ข้าไม่มีอะไรเหลือแล้ว ต่อไปนี้ต้องให้ฮวาฮวาเลี้ยงข้าแล้วนะ” เขาโอบกอดคนรักที่แสนบอบบางและน่าทะนุถนอมไว้ในอ้อมแขน หัวใจของเขาแทบจะละลายแล้ว

ฮึ่ม! ภรรยาดุร้ายแห่งเผ่าหงส์ รออยู่ที่เผ่ามังกรแล้วกัน!

ดอกไม้บ้าน?

ข้าจะเก็บดอกไม้ป่าข้างนอกมา! และยังจะเอากลับบ้านอย่างเปิดเผยด้วย!

มังกรดำแทบจะยกหางขึ้นแล้ว

ยามค่ำคืน เงียบสงัดไร้เสียงใด มีเพียงเสียงลมที่น่าหวาดกลัว

ชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นข้างหลังลู่เจาเจาอย่างเงียบๆ พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าในมือ ค่อยๆ ซับน้ำตาให้นาง

ใครจะไปรู้ว่า ยิ่งเช็ด น้ำตายิ่งไหลออกมา

ร้องไห้ไปร้องไห้มา จนกลายเป็นร้องไห้เสียงดังออกมา

บางครั้ง ก็รู้สึกสิ้นหวังจริงๆ

สมองของนางคิดเติบโตได้อย่างไร ถึงคิดว่าเต๋าสวรรค์จะแอบกินขนมได้?

นี่ข้าสร้างภาพลักษณ์แบบไหนให้นางกันเนี่ย!

นางต้องคิดเอาเองว่า คนอื่นคิดเหมือนตัวเองแน่นอน!

“เจ้าโกรธเหรอ?” ลู่เจาเจาเอานิ้วป้อมๆ จิ้มแก้มของเต๋าสวรรค์

ชายหนุ่มทำหน้าบึ้ง ไม่พูดอะไรสักคำ

“เจ้าหันมาสิ ข้าจิ้มแก้มไม่โดนแล้ว” ลู่เจาเจากล่าวอย่างแผ่วเบา

ชายหนุ่มหันกลับมาเงียบ ๆ แล้วเอียงแก้มอีกข้างเข้ามาใกล้

“อย่าโกรธเลยนะ ข้าจะไม่สงสัยเจ้าแล้ว ตกลงไหม? เราต่างก็เคยผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะแล้ว ข้ายอมรับว่าข้าผิดไปแล้ว” ลู่เจาเจาก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด

“ต่อไปนี้ ของอร่อยและขนมทุกอย่าง ข้าจะแบ่งให้เจ้าด้วย”

“แต่เกาลัดคั่วไม่ได้นะ” นางส่ายหัวเบา ๆ

“ทำไมล่ะ?” ชายหนุ่มหันไปมองนาง

“เพราะว่า ข้ายังมีเกาลัดเหลืออยู่ในกระเป๋าพอดี”

รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่ม... ค่อยๆ จางหายไป