หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 984

น้ำเสียงอ่อนโยน แต่ผู้ฟังรู้สึกหวาดกลัว

ลู่เจาเจาใช้พลังวิญญาณเล็กน้อย ทำให้ภายในท้องสงบลง ในชั่วพริบตาก็กลับสู่ความสงบเรียบร้อย

หรงเช่อโกรธจนฟันแทบจะหลุดออกมา “ดีๆๆ ไม่เชื่อฟังที่พ่อพูดเลยใช่ไหม?”

พูดดีพูดร้ายกับเขาจนปากเปียกปากแฉะทุกวัน กลับกลายเป็นว่าทำให้สวี่สืออวิ๋นต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

พี่สาวพูดขึ้นมาประโยคเดียว ทุกอย่างก็สงบลงทันที

หรงเช่อรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

เซี่ยอวี้โจวพูดอย่างสบายๆ ว่า “เจ้าไม่กล้าตีเขาให้ตายหรอก”

“แต่พี่สาวของเขา กล้าตีเขาให้ตายจริงๆ”

“เจาเจา แดนศักดิ์สิทธิ์เป็นยังไงเหรอ? เจ้ารู้ไหม? เล่าให้ข้าฟังเร็วเข้า...” เซี่ยอวี้โจวพูดเจื้อยแจ้ว ถามเสียงดัง

แดนศักดิ์สิทธิ์น่ะเหรอ...มีผู้บำเพ็ญตนมากมาย แต่ไม่ใช่ว่าคนท้องถิ่นทุกคนจะฝึกตนได้นะ ถือว่าเป็นสถานที่ที่เรียบง่ายและสงบสุข...“”

ลู่เจาเจาคิดถึงบ้านเกิดในความทรงจำ

ด้านหลัง มังกรดำตัวน้อยแววตาเป็นประกายมองไปที่ภูตดอกไม้ตัวน้อยด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าเขาตกหลุมรักนางเข้าแล้ว

ภายใต้การจ้องมองของเขา ภูตดอกไม้ตัวน้อยหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายอย่างที่สุด

หน้าเขตแดน

“ท่านพ่อท่านแม่ การผ่านทะลุเขตแดนอาจทำให้รู้สึกวิงเวียนได้นะเจ้าคะ บางทีอาจจะถูกส่งไปยังสถานที่ต่าง ๆ กันก็ได้ค่ะ” ลู่เจาเจาถ่ายทอดพลังกระบี่สามวิถีเข้าสู่ร่างของพวกเขา

หากพลัดพรากจากกัน พลังกระบี่สามวิถีนี้จะคุ้มครองพวกเขาให้ปลอดภัย

ลู่เจาเจาก็สามารถสัมผัสได้ถึงทิศทางของกระบี่ และรีบติดตามได้ทันที

“หากไม่ได้ถูกส่งไปยังสถานที่เดียวกัน ก็อย่าได้กังวลไป อยู่ข้างนอก...” พูดจบแล้วหยุดไปครู่หนึ่ง

“เวลาอยู่ข้างนอก อย่าเอ่ยถึงชื่อเจาหยางของข้า ต้องจำไว้ให้ขึ้นใจ” นี่คือกฎที่จะช่วยรักษาชีวิตเอาไว้

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้มาเยือนบ้านเกิดของลูกสาวเปลือกตาของนางเต้นไม่หยุด

แต่พอได้ยินคำพูดนี้ ก็...

ใจเต้นตึกตัก

โหลวจิ่นถังยืนอยู่ข้างหลังเซี่ยอวี้โจวอย่างว่าง่าย

เมื่อก้าวข้ามผ่านเขตแดน ทุกคนรู้สึกวิงเวียนราวกับฟ้าดินหมุนคว้าง ราวกับวิญญาณกำลังถูกดูดออกไป มีความรู้สึกคลื่นไส้จากการสูญเสียการทรงตัว…

รอบด้านยังมีพื้นที่มืดมิดนับไม่ถ้วน ราวกับว่ามีคนจากภายนอกซ่อนตัวอยู่มากมาย

เป็นเวลานาน…

เซี่ยอวี้โจวแทบจะอาเจียนออกมา ความรู้สึกของความเป็นจริงมีอยู่บ้างเมื่อเท้าแตะพื้น

“ฮ่าๆๆๆ ข้าลู่เจาเจา กลับมาอีกแล้ว!!”

พวกเขาไม่กล้าออกไปเช่นกัน ดังนั้นราชครูจึงต้องตั้งค่ายพักแรมในสถานที่นั้น และตัดสินใจอีกครั้งเมื่อถึงรุ่งเช้า

“ตำแหน่งส่งผ่านของเขตแดนไม่แน่นอน ขอเพียงอย่าส่งไปยังแดนอสูรปีศาจก็แล้วกัน” ราชครูขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะก่อไฟด้วยฟืนที่เก็บมา เสียงฟืนแตกดังเปรี๊ยะๆ

รอบด้านมืดมิด ราวกับมีดวงตาที่มองไม่เห็นนับไม่ถ้วนแอบซ่อนอยู่

“ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ก็ไม่ควรพาพวกเขามาแดนศักดิ์สิทธิ์เลย ยังไงก็แค่ร่างมนุษย์ธรรมดา ไม่มีพลังจะปกป้องตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย” ราชครูถอนหายใจอย่างสุดซึ้ง ในใจยังคงไม่เข้าใจลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปากแน่น กอดเข่าตัวเอง นั่งน้ำตาคลออยู่ข้างกองไฟ

นาง…

จริงๆ แล้วคำนวณออกมาได้ว่าท่านแม่มีเคราะห์

นางลังเลมาตลอดว่าจะพาท่านพ่อท่านแม่มายังแดนศักดิ์สิทธิ์ด้วยหรือไม่ จนกระทั่งใกล้จะถึงเวลาออกเดินทาง ท่านพ่อท่านแม่ก็เก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จแล้ว

นางจึงตอบตกลงตามน้ำไป

ฟ้าลิขิตให้เป็นไป สุดท้ายแล้ว นี่อาจจะเป็นการจัดการที่ดีที่สุดก็เป็นได้

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านแม่ดูเหมือนจะมีปัญหาบางอย่างกับการตั้งครรภ์ครั้งนี้

ลู่เจาเจามักจะถ่ายทอดพลังวิญญาณให้นางเสมอ แต่นางยังคงซีดเซียว แม้แต่รอบดวงตาก็ยังคล้ำเล็กน้อย ทารกในครรภ์ต้องการพลังวิญญาณมากเกินกว่าจะจินตนาการได้

เดิมที ลู่เจาเจาได้ทิ้งศิลาวิญญาณชั้นเลิศไว้ให้แม่ของนางจำนวนมาก แต่นางสงสัยว่าเมื่อทารกในครรภ์โตขึ้น ความต้องการจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนนั้น แม้แต่ศิลาวิญญาณชั้นเลิศก็ไม่สามารถตอบสนองความต้องการได้ แล้ว…