หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 983

แม้นางจะยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่ไม่มีใครกล้าเมินเฉยต่อนางได้

เหมือนดวงตะวันบนท้องฟ้า ส่องแสงอยู่ ณ ใจกลางเสมอ

“พรุ่งนี้ ข้าจะไปแดนเทพด้วยตนเอง” เสียงของนางแผ่วเบา แต่ก็ดังพอที่ชาวบ้านผู้ร้อนใจจะได้ยินถ้วนทั่ว

“ขุนเขาและแม่น้ำถูกทำลาย สรรพสัตว์ต้องทนทุกข์ทรมาน ข้าจะไม่มีวันยอมให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น!”

“ข้าขอรับประกันกับพวกเจ้า!”

ทั้งๆ ที่นางเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง ที่ควรจะอยู่ในอ้อมกอดของพ่อแม่ คอยออดอ้อนเอาใจ แต่ตอนนี้นางกลับต้องแบกรับภาระอันยิ่งใหญ่ในการช่วยโลกใบนี้เอาไว้

จนกระทั่งเกี้ยวของลู่เจาเจาหายลับไปไกลแล้ว ชาวบ้านก็ยังคงตะลึงงันไม่หาย

ในกลางดึก

ลู่เจาเจาไม่ได้นอนทั้งคืน เดิมทีตั้งใจจะไปลาพ่อแม่ แต่กลับไม่มีใครอยู่ในจวนหนิงเลย

ลู่เจาเจาถอนหายใจด้วยความเศร้า

ฟ้ายังไม่สว่าง ก็ยืนอยู่หน้าตำหนักด้วยตาบวมทั้งสองข้างแล้ว

เหล่าข้าราชบริพารทั้งหลายต่างซาบซึ้งจนหลั่งน้ำตาขณะส่งเสด็จ

“ฝ่าบาทน้อยเพคะ ท่านจะทรงผ่านประตูที่น่ากลัวบานนั้นหรือเพคะ?” หญิงผู้หนึ่งในฝูงชนเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

แม้ท้องฟ้ายังไม่สาง เหล่าราษฎรก็ได้มารวมตัวกันอยู่นอกตำหนักแล้ว

“ฝ่าบาทน้อย... ท่านพยายามอย่างเต็มที่ก็พอแล้ว” ชายชราคนหนึ่งมีเสื้อผ้าโป่งออกมา ราวกับว่าเขากำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่ข้างใต้

ท่านผู้เฒ่ารู้สึกอายและลำบากใจเล็กน้อย

“ข้า...กระหม่อม กระหม่อมนำเกาลัดที่บ้านมาด้วย เพิ่งจะอบเสร็จยังอุ่นอยู่ในอกเสื้อเลยพ่ะย่ะค่ะ” เขาพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัวว่าจะถูกปฏิเสธหรือดุเอา

แต่นี่คือสิ่งของที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะหามาได้แล้ว

“ท่าน... หากท่านไม่รังเกียจ ข้าขอให้สิ่งนี้ท่านไว้กินเล่นระหว่างทาง จะได้ไม่คิดถึงบ้าน” ขาพูดอย่างกังวล มองไปรอบๆ แล้วก็รู้สึกเสียใจที่พูดออกไป

อีกฝ่ายอายุน้อยกว่ามาก จึงอดไม่ได้ที่จะมองเหมือนหลานสาวตัวน้อยที่ชอบกินจุ

นางเป็นถึงฮ่องเต้หญิงแห่งแคว้นใต้ มีหรือจะไม่เคยเห็นของดี?

กำลังจะเก็บเกาลัดกลับคืน ก็เห็นมือเล็กๆ สองข้างยื่นมาจะรับมันไป

จากนั้นก็เห็นนางหยิบใส่ปากอย่างง่ายดาย เสียงเคี้ยวกร้วมๆ ดังออกมา แก้มป่องเหมือนหนูแฮมสเตอร์

“ไม่อาจปฏิเสธไมตรีจิตอันแรงกล้าได้ ไม่อาจปฏิเสธไมตรีจิตอันแรงกล้าได้ น้ำใจไมตรีของชาวบ้านเช่นนี้ข้าจะปฏิเสธได้อย่างไร ข้าจะรับไว้ก็แล้วกัน...” เทพยดาเท่านั้นที่รู้ว่าลู่เจาเจาไม่ได้กินขนมมานานเท่าใด นางพยายามควบคุมกิริยาของตน เก็บขนมเข้าในอกอย่างช้าๆ

นางไม่อยากทำตัวเหมือนผู้ลี้ภัยที่สิ้นเนื้อประดาตัว

การเก็บของนาง เหมือนเป็นการเปิดวาล์วบางอย่างออก

ลู่เจาเจาตบหน้าท้องอ้วนๆ ของตัวเองเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ข้าหนักอยู่แล้ว” ไม่กล้าเบาลงเลย!

“พี่ใหญ่ ข้าขอฝากแคว้นใต้ไว้กับท่านสักพักนะ”

“วางใจเถอะ พี่ใหญ่จะดูแลบ้านของเจ้าเสมอ” ลู่เยี่ยนซูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับหยก แม้จะไม่เจอกันหลายเดือน แต่บรรยากาศรอบตัวเขาก็ยิ่งยากจะหยั่งถึง

นางมองไปทางซ้ายทีทางขวาที หวังจะกล่าวลาท่านพ่อท่านแม่

ไหนเลยจะรู้ว่าเมื่อหันกลับไป…

แต่แล้วก็เห็นสวี่สืออวิ๋นกำลังยิ้มให้นางอยู่ ลู่เจาเจาตาเป็นประกาย “ท่านแม่!” นางพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดของแม่อย่างรวดเร็ว พยายามควบคุมร่างกายของนางอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะชนแม่ล้มลง

“แม่เจ้าไม่อยากให้เจ้าไปผจญภัยในแดนศักดิ์สิทธิ์คนเดียว จึงเก็บข้าวของแต่เช้าตรู่ วุ่นวายจนแทบไม่ได้พัก จนทันเวลาออกเดินทางพอดี” หรงเช่อลูบหัวนางพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน

“แน่นอนสิ พ่อก็ไม่อยากเหมือนกัน”

ลู่เจาเจายิ้มกว้างจนปากแทบฉีก และน้ำตาคลอเบ้า

“โอ๊ย!” สวี่สืออวิ๋นเพิ่งหัวเราะ ก็รีบก้มตัวลงกุมท้องทันที

“เขาเตะข้าเจ็บจริง ๆ” ทั้ง ๆ ที่อายุครรภ์เพิ่งจะสี่ห้าเดือน แต่ความเจ็บปวดที่ท้องน้อยกลับรุนแรงเหมือนกับใกล้จะคลอดลูกแล้ว

เด็กคนนี้แข็งแรงมาก

ลู่เจาเจาาซบลงบนอกแม่ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อย่าบังคับให้ข้าตบเจ้านะ!”