หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 982

กำลังจะเชิญราชครู ทันใดนั้นก็เห็นภายในวิหารหลัก ปุโรหิตทุกคนต่างตกใจกลัวคุกเข่าลงกับพื้น โขกหัวอย่างบ้าคลั่งจนหัวแตกเลือดไหล

“เกิดเรื่องแล้ว! รีบไปทูลฝ่าบาท เชิญท่านราชครู! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” ไม่เคยเห็นมหาปุโรหิตตื่นตระหนกเช่นนี้มาก่อนเลย

“ภายในศาลเจ้า รูปปั้นเทพเจ้าทั้งหมดแตกละเอียดหมดแล้ว”

“ดอกไม้บูชาเบื้องหน้าเทพเจ้าเหี่ยวเฉาหมดแล้ว...ปลาจิ่นหลี่ในสระหน้าวิหารก็ลอยตายเกลื่อน แล้วยัง... ภาพวาดของเทพเจ้าได้สูญเสียพลังเทพไปแล้ว มืดมัวลงไปหมด” ปุโรหิตน้อยพูดไปก็ร้องไห้ไป เขา... เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด…

ดอกไม้ที่ถวายเบื้องหน้าเทพเจ้า มีความศักดิ์สิทธิ์

ความศักดิ์สิทธิ์คือสิ่งที่เทพเจ้าประทานให้

บัดนี้ ดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์โรยราแล้ว

เขาตัวสั่นเทา ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ ที่เกี่ยวกับเทพเจ้ากำลังถูกทำลายลงทีละน้อย

เมื่อราชครูและขุนนางทั้งหลายมาถึงวิหาร ก็พบว่าแม้แต่ภาพแกะสลักบนผนังก็ซีดจางลงแล้ว

ทุกสิ่งรอบตัวเหี่ยวเฉา ไร้ซึ่งความศักดิ์สิทธิ์ ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าล้วนสูญเสียความงดงามที่เคยมีไปจนหมดสิ้น

ราชครูหน้าซีดเผือด มือที่ถือกระจกศิลาก็แทบจะจับไม่มั่น เป็นไปได้อย่างไร ที่ภายในตำหนักไม่มีกลิ่นอายของเทพเจ้าเลย

ราวกับว่าเทพเจ้า ได้ทอดทิ้งพวกเขาไปแล้ว

“ท่านราชครู นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไม... ทำไมถึงได้เกิดเหตุการณ์น่าสลดใจเช่นนี้? ที่นี่คือศาลเจ้า พวกมารร้ายกล้าบุกมาสร้างความวุ่นวายถึงที่นี่เชียวหรือ?” เหล่าขุนนางต่างคิดว่าเป็นฝีมือของเหล่ามารร้ายที่ทะลุผ่านเขตแดนเข้ามา ก่อความวุ่นวายในโลกมนุษย์

ราชครูไม่ได้พูดอะไร สีหน้าของท่านเคร่งเครียดอย่างยิ่ง

ลู่เจาเจาพอจะเดาเรื่องนี้ได้บ้างแล้ว

พลังชั่วร้ายในโลกมนุษย์กำลังทวีความรุนแรงขึ้น ราวกับว่าพลังด้านมืดทั้งหมดจากสวรรค์และโลกกำลังมุ่งหน้ามาสู่โลกมนุษย์

แดนเทพ กำลังทอดทิ้งโลกมนุษย์

“เกิดเรื่องนอกวังแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีวิ่งหน้าตั้งจนเหงื่อท่วมตัว เมื่อเห็นบรรยากาศในท้องพระโรงตึงเครียด ก็ได้แต่กัดฟันเดินเข้าไป

“ฝ่าบาท นอกวังเกิดความวุ่นวายแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ในตอนนี้มีผู้คนจำนวนมากกำลังรวมตัวกันอยู่บนถนน พวกเขากำลังทำลายรูปเคารพที่พวกเขานำมาจากบ้านของพวกเขาเอง ดูเหมือนว่าความสงบสุขของผู้คนกำลังจะพังทลายลง”

“สาเหตุเนื่องมาจากวันนี้มีหมอดูตาบอดคนหนึ่งได้เผยแพร่ข่าวลือในท้องถนนว่า...เทพเจ้าต้องการสังเวยชีวิตมนุษย์หลายหมื่นคน เพื่อแลกกับความสงบสุขในสามดินแดน”

“บังเอิญที่เหล่าเทพเจ้าได้ละทิ้งโลกมนุษย์ไปพอดี โลกมนุษย์ก็รับรู้ได้อย่างเลือนราง จึงเกิดความวุ่นวายขึ้น”

ลู่เจาเจาก้าวเท้าออกจากตำหนัก ไปยืนอยู่บนกำแพงเมือง

ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะวุ่นวายไปหมดแล้ว

โชคดีที่พวกเขาดูเหมือนจะมีความหวังริบหรี่หลงเหลืออยู่ หรือบางที อาจจะไม่กล้าเชื่อก็ได้?

ทุกคนต่างถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ราวกับว่ากำลังหวาดผวาอย่างที่สุด

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วเล็กน้อย ลูบรอยเลือดบนพื้น มีกลิ่นอายของเทพ…

เพียงชั่วครู่ก็จางหายไป ไร้กลิ่นอายใดๆ หลงเหลืออีกต่อไป

ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปากอย่างกะทันหัน

ปัจจุบัน หันชวนได้ขึ้นเป็นใหญ่ในแดนเทพ เขามีอำนาจเหนือกว่าเทพองค์อื่น ๆ และสามารถควบคุมแดนเทพได้ทั้งหมด เขาใช้อำนาจและกำลังอย่างเด็ดขาดในแดนเทพ

แต่ในแดนเทพ ก็ยังมีเทพผู้มีใจแน่วแน่ในการบำเพ็ญเพียร และคอยปกป้องดูแลโลกมนุษย์

พวกเขาแต่ละคนได้แบ่งวิญญาณเทพของตนออกมาส่วนหนึ่ง แล้วลงมายังโลกมนุษย์เพื่อแจ้งเตือนภัย

ความตื่นตระหนกแพร่กระจายไปทั่วฝูงชน

อาจเป็นเพราะความหวาดกลัว หรือความสิ้นหวังที่ไม่อาจทนรับได้จากการถูกเทพเจ้าทอดทิ้ง พวกเขาจึงไม่กล้าที่จะเชื่อ

แต่ในใจ ยังมีความรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึก ๆ

ลู่เจาเจายืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ล้อมรอบไปด้วยเหล่าทหารที่ติดอาวุธครบมือ

นางโบกมือให้เหล่าทหารถอยไปด้านข้าง นางตัวเล็กมาก เล็กจนสามารถยกนางขึ้นได้ด้วยมือเดียว