หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 981

ฮวาฮวาตอบเบาๆ ในลำคอ

“หอมก็ดีแล้ว”

จู๋มั่วหัวเราะร่วนราวกับดื่มเหล้าขาวไปสองชั่ง เดินก็ยังเซไปเซมาอย่างอิ่มเอมใจ

“เจ้ายิ้มบ้าอะไร? เหมือนคนบ้า พรุ่งนี้จะออกเดินทางไปแดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว ยังไม่เตรียมตัวอีก!”

จู๋มั่วแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าจะไปรู้อะไร อีกไม่นานข้าก็จะมีชีวิตที่ดีแล้ว อย่าลืมมาดื่มเหล้าในงานแต่งของข้าด้วยล่ะ”

เซี่ยอวี้โจวยกมุมปากและพูดว่า “ในโลกมนุษย์ของเรา การแต่งงานของเจ้ากับองค์หญิงเผ่าหงส์ถือเป็นการแต่งงานที่ถูกต้องตามกฎหมาย! นั่นคือภรรยาที่แท้จริงของเจ้า ข้าจำได้ว่าเจ้าทำพิธีคำนับฟ้าดินแล้ว”

“เจ้าในตอนนี้น่ะ ก็แค่ดอกไม้ป่าข้างทางเท่านั้นแหละ”

“ไปๆๆ ดอกไม้ป่าอะไร ดอกไม้บ้านอะไร” จู่ๆ จู๋มั่วก็รู้สึกสับสน ดอกไม้ป่า? ทำไมวันนี้ทุกคนพูดถึงแต่ดอกไม้ป่า

ผู้หญิงที่เขาไม่รัก จะถือว่าเป็นดอกไม้ที่บ้านได้อย่างไร?

“ข้ากับเผ่าหงส์แต่งงานกันเพราะเป็นพันธสัญญา ไม่ใช่เพราะข้ารักนางจริง!”

“ใครหอม ข้าก็เลือกคนนั้น!”

“เผ่ามังกรของข้า ไม่ได้ใส่ใจกับชื่อเสียงจอมปลอมแบบนั้นหรอก”

ตอนนี้จู๋มั่วที่กำลังภาคภูมิใจ คงไม่รู้ว่าในอนาคตตัวเองจะต้องร้องไห้กลับไปหาภรรยาของตน

ดอกไม้ป่ามีกลิ่นหอม แต่กินมนุษย์

แม้กระทั่ง เขาไม่เพียงแต่ล้มลงครั้งเดียวเท่านั้น!

ใกล้ถึงวันเดินทางไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว

ลู่เจาเจาอยู่กับพ่อแม่ทั้งวัน พ่อแม่ก็ไม่รู้ว่ายุ่งอะไรกัน กลับบ้านดึกทุกวัน

ท้องฟ้าในโลกมนุษย์มืดมิด มีอีกาบินวนอยู่บนท้องฟ้าเป็นครั้งคราว

แม้ว่าแต่ละแคว้นจะพยายามปกปิดอย่างเต็มที่ แต่ราษฎรก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติในทะเลแล้ว

ประตูบานหนึ่งกำลังจะเปิดออก ลอยอยู่เหนือทะเล แม้จะอยู่ไกล แต่ก็ยังได้ยินเสียงกรีดร้องของปีศาจ และเสียงหอนของหมาป่า รวมถึงความรู้สึกถูกจับตามองอย่างน่าขนลุก

ใต้ประตูเขตแดน มีกระแสน้ำวนที่น่ากลัวและรุนแรงก่อตัวขึ้น สัตว์ทะเลมากมายต่างพากันหลีกหนีให้ไกลราวกับเจองูพิษ ไม่มีสิ่งใดกล้าเข้าใกล้แม้แต่น้อย

โหลวจิ่นถังพาคนไปเฝ้าที่ชายแดน ยังมีปีศาจตัวเล็กๆ ฉวยโอกาสเข้ามาได้

ชาวประมงไม่กล้าออกทะเลอีกต่อไป ได้แต่มองทะเลอย่างจนใจ

ราษฎรรู้สึกหวาดกลัวและไม่มั่นคง

ผู้คนมากมายเริ่มแสวงหาศรัทธาและขอพรจากเทพเจ้าให้ปกป้องคุ้มครอง อากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยกลิ่นควันธูปเทียนจางๆ

ตนเองได้ถูกทอดทิ้งแล้ว

“พวกเขาจะรู้ตัวในไม่ช้า” เมื่อเหล่ามารร้ายทะลุผ่านเขตแดนมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาจะต้องรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในไม่ช้า

“เขตแดนยังไม่เปิดออก ใต้หล้าจะตกอยู่ในความวุ่นวาย”

“ถึงข้าจะเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา แต่ก็มีความตั้งใจที่จะปกป้องใต้หล้า ถึงแม้จะตายในสนามรบก็ไม่กลัว ไม่เสียใจ!” แม่ทัพโหลวกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ใต้เท้าหมิงหยุดชะงักไปชั่วครู่ ความสับสนในแววตาของเขาจางหายไป แทนที่ด้วยความแน่วแน่

“ใช่! ตระกูลหมิง จะปกป้องโลกมนุษย์จนกว่าชีวิตจะหาไม่!”

ไม่ถึงสามวัน โลกมนุษย์ก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ เหล่าปุโรหิตเป็นกลุ่มแรกที่สังเกตเห็นความผิดปกตินี้

พวกเขาเพิ่งรู้ตัวว่า ตะเกียงเทพไม่สามารถจุดติดได้อีกแล้ว

ตะเกียงเทพเป็นตัวแทนแห่งเจตจำนงของเทพเจ้า ปกป้องดูแลมนุษย์ และเฝ้าสังเกตจิตใจของมนุษย์ที่ภาวนาขอพร

แต่ตอนนี้…

ปุโรหิตน้อยในชุดคลุมสีขาวคุกเข่าอยู่หน้าวิหาร จุดตะเกียงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ตะเกียงเทพก็ไม่ตอบสนองใดๆ

“หรือว่ายังศรัทธาไม่พอ?? บางที เครื่องหอมอาจจะยังไม่เพียงพอ ต้องฆ่าหมูและแกะหรือเปล่า?” ปุโรหิตน้อยพึมพำเบาๆ แต่เครื่องหอมของแคว้นใต้เข้มข้นที่สุดแล้ว