หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 980

ไม่ใช่สตรีดุร้ายจากเผ่าหงส์!

ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ครั้งที่แล้วในคุกอันโหดร้าย ลู่เจาเจานำทรัพย์สินของเขาไปมากกว่าครึ่ง ยังดีที่เขายังมีทรัพย์สินส่วนตัว!

เผ่ามังกรรักเงินทองโดยกำเนิด ชมชอบสมบัตินานาชนิด หากนำทรัพย์สินมอบให้ฝ่ายตรงข้ามแล้ว จะต้องรักหมดใจเป็นแน่แท้!

ลู่เจาเจานิ่งเงียบไม่กล่าวคำ

“จริงสิ เมื่อครู่นี้ท่านให้องค์รักษ์ถอยออกไป บอกว่ามีวาจาเอ่ยกับข้า เป็นเรื่องอะไรหรือ?” จู๋มั่วเห็นนางไม่กล่าวคำใด ถึงคิดได้ว่าเมื่อครู่นางมีท่าทางลึกๆ ลับๆ แบบนั้น เหมือนว่ามีเรื่องที่พูดลำบาก

มองดวงตาที่มองมายังตนเอง เหมือนมีความเห็นใจและลังเลบางส่วน?

ไม่ถูกต้อง สายตาเห็นอกเห็นใจและลังเลเหตุใดจึงหายไปแล้ว?

เป็นตัวข้าเองที่มองผิดไป?

มังกรดำมองนางอย่างโง่งม

ลู่เจาเจากล่าวอย่างเชื่องช้า “ อ๋อ ข้าคิดว่าเจ้ากับฮวาฮวาเป็นคู่บุพเพสันนิวาสที่พระเจ้าลิขิตมา ทั้งยังเหมาะสมกันดั่งสวรรค์สร้างขึ้น พบพานสตรีแสนดีเช่นนี้ เป็นโชคดีของเจ้า เจ้าจะต้องคว้าเอาไว้ให้แน่น ไม่ให้โชคดีนี้หลุดลอยไป”

“ในเมื่อเจ้ายอมรับนาง เช่นนั้นก็เป็นธรรมดาที่ต้องมอบความเชื่อใจทั้งหมดให้นาง”

“ทรัพย์สินเป็นตัวแทนของความเชื่อใจ แน่นอนว่าต้องมอบให้นาง”

“ในปีนั้นแม้กระทั่งองค์หญิงแคว้นใต้เจ้าล้วนเชื่อใจ ยังจะไม่เชื่อใจนางอีกหรือ?”

“จู๋มั่ว ข้าคิดว่าเจ้าและนางเหมาะสมกันที่สุดแล้ว”

จู๋มั่วมองนางอย่างระแวง จริงหรือ? ท่าทางจริงใจนี้ของนางทำให้รู้สึกกลัว

“จริงสิ เช่นนั้นภรรยาคนแรกของเจ้าจะทำอย่างไร?” ลู่เจาเจายักคิ้วมองไปยังเขา อยากจะยืนยันเป็นครั้งสุดท้าย!

จู๋มั่วกระโดดขึ้นทันที “ภรรยาคนแรก? ภรรยาคนแรกอะไร! ที่ท่านกล่าวมาคงมิใช่สตรีดุร้ายเผ่าหงส์นางนั้น? ข้าไม่ยอมรับ!”

“ไม่ยอมรับ? เจ้ารับเอาสินเดิมของนาง รับฝ่ายตรงข้ามเข้ามาในเผ่ามังกร หากไม่เรียกว่าภรรยาคนแรกแล้วจะเรียกว่าอะไร?!” ลู่เจาเจาสองมือเท้าเอว ชายสารเลว!

“สินเดิม....ก็คือสมบัติล้ำค่าหาใดเปรียบที่เผ่ามังกรต้องการ ข้ามอบให้เผ่าไปแล้ว! นางไม่ยินดี ถามเอาคืนจากเผ่ามังกรก็ได้แล้ว” จู๋มั่วทำไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่รู้สึกแม้แต่นิดว่ามีที่ใดไม่ถูกต้อง

“ในตอนนั้น นางนำสิ่งของมอบให้เจ้า มอบให้กับสามีของนาง เหตุใดจึงต้องถามเอากับเผ่ามังกร?”

“จู๋มั่ว ในโลกใบนี้ คือกรรมตามสนองกรรม”

ลู่เจาเจาชี้ไปบนท้องฟ้า

จู๋มั่วเม้มริมฝีปากแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยคำปฏิเสธ

“เจ้าวางใจ ข้าจะแต่งกับเจ้า ต้องสวมมงกุฎหงส์ใส่เครื่องแต่งกายเต็มยศ ตบแต่งอย่างเป็นทางการ” มือของเขาบีบถุงเก็บของ

“ฮวาฮวา ชีวิตนี้ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าแน่นอน”

“นี่เป็นเงินเก็บออมของข้าในหลายปีนี้ ให้เป็นสินสอดของเจ้า” หัวใจของจู๋มั่วเต้นรัวๆ เขากำมือของฮวาฮวา มีความรู้สึกเหมือนไฟฟ้าแล่นผ่าน

ขณะที่เขาหลงใหลในนัยน์ตาของฮวาฮวา กลับมีบางอย่าง....ความรู้สึกคุ้นเคยอันแปลกประหลาด

เขารู้สึกว่า ฮวาฮวาคือผู้ที่ชะตาชีวิตเขากำหนดไว้แล้ว

ครั้งแรกที่ได้พบนาง หัวใจของเขาก็ว้าวุ่น เต้นดังโครมคราม

นี่คือพรหมลิขิตที่มิอาจต้านทานได้อย่างหนึ่ง

ฮวาฮวาบีบถุงเก็บของ “เช่นนั้น ข้าจะไม่ผิดต่อความเชื่อใจของจู๋มั่วแน่นอน ใช้ชีวิตร่วมกับเจ้า”

ฮวาฮวากระพริบตา เห็นเขาตกลงในกับดักความรักทีละน้อย ยิ้มตาหยี

นางหยิบเอาดอกไม้ป่าขึ้นมากจากแจกกันบนโต๊ะ “จู๋มั่ว ดอกไม้ป่าหอมหรือไม่?”

สมองของจู๋มั่วทึ่มทื่อ “หอม ดอกไม้ป่าหอมจริงๆ” มองดวงตาของฮวาฮวาล้วนรู้สึกเคลิบเคลิ้มคลั่งไคล้ ถึงขนาดไม่คิดอะไรมาก