หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 979

เซี่ยอวี้โจวยิ้มเย็น คล้ายว่าเป็นจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของลู่เจาเจา

“เจ้าฉี่รดที่นอน!”

ใครบางคนที่สองมือเท้าเอววาจาฉะฉานนั้น ทั้งใบหน้าดำทะมึนประหนึ่งไก่ที่แพ้สงคราม!

หันหน้าแล้วจากไป ไม่แม้จะหันกลับมามอง

“พูดในสิ่งที่ควร ไม่พูดในสิ่งที่ไม่ควร หรือเจ้าเป็นคนปากมาก?” ลู่เจาเจาเดินไปพลางบ่นพึมพำไปพลาง ตัวข้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่กอบกู้โลก ไม่ต้องการศักดิ์ศรีแล้วหรือไร?

ช่างเถิด ผู้ยิ่งใหญ่กอบกู้โลกแต่กลับฉี่รดที่นอน น่าขายหน้าเสียจริง

นางกอดจุยเฟิง พิงตัวลงบนหัวที่มีขนนุ่มนิ่มของมันอย่างใกล้ชิด “จุยเฟิงเอ๋ย เจ้ามีเรื่องที่น่าขายหน้าบ้างหรือไม่? ความลับที่ไม่อยากให้ผู้ใดเอ่ยถึง?”

สมองของจุยเฟิงแล่นอย่างรวดเร็ว

จิตใจของลู่เจาเจาสงบลงไม่น้อย “แม้กระทั่งสุนัขยังมีเรื่องน่าขายหน้าที่ไม่อยากกล่าวถึง...เจ้าแอบบอกข้า ข้าไม่บอกผู้อื่น”

จุยเฟิงมองนางอยู่ซักพัก นึกขึ้นมาได้ว่าทุกครั้งที่นางชมเรื่องสนุก ทั้งเมืองต้องรับรู้

ปากสุนัขปิดแน่น

ลู่เจาเจาเกาศีรษะ นางเหมือนจะมองออกว่าบนใบหน้าสุนัขมีความดูถูก

“ฮิฮิ จุยเฟิง ข้าไม่ได้กลับบ้านนานมากแล้ว...”