หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 978

ถึงวันนี้ แม่ทัพโหลวได้เปรียบเพียงเล็กน้อยในด้านยุทธวิธีเท่านั้น

“ใต้เท้าหมิง ท่านเกลี่ยกล่อมหน่อยเถิด สิ่งสำคัญเร่งด่วนของฝ่าบาท คือการเติบใหญ่ เพื่อให้แคว้นใต้สงบในเร็ววัน”

“แม่ทัพโหลว ท่านก็ช่วยเกลี่ยกล่อมด้วย เปลี่ยนความคิดของฝ่าบาทเสีย”

“ใต้เท้าเสิ่นใต้เท้าเย่ว์ใต้เท้าซาง? ท่านทั้งหลายเป็นขุนนางที่มีบทบาทสำคัญ รีบกล่อมหน่อยเถิด” ขุนนางทั้งท้องพระโรงรีบร้อนกล่าว

แม่ทัพโหลวคุกเข่าลงหน้าตำหนัก “ฝ่าบาท ได้โปรดฟังกระหม่อมหน่อยเถิด”

“ท่านอายุยังน้อย มีข้อจำกัดอีกหลายเรื่อง แดนศักดิ์สิทธิ์และแดนมารปีศาจทั้งสองเชื่อมกัน ท่านเดินทางเพียงลำพังกระหม่อมไม่วางใจ”

“หากท่านเดินทางไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์เพียงลำพัง กระหม่อมจะเอาหัวโขกตำหนักหมิงกวงให้ตาย! ในอานาคตจะได้มีคำอธิบายให้กับผู้สืบทอดรุ่นต่อๆ ไปของแคว้นใต้!”

เหล่าขุนนางได้ฟัง ทยอยกันพยักหน้า จนเกือบตะโกนว่ากระหม่อมเห็นด้วย

ก็ได้ยินแม่ทัพโหลวกล่าว “นอกเสียจาก ฝ่าบาทจะพากระหม่อมไปด้วย!”

เหล่าขุนนาง???

“ผู้แซ่โหลว เจ้าคนทรยศ! ฝ่าบาทต้องพาคนตระกูลหมิงไปด้วย” ใต้เท้าหมิงถลึงตาจนดวงตากลมดิก

ฮ่องเต้หญิงอายุสี่ขวบ ก็ฆ่าล้างตระกูลซูได้

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ นางเหมือนจะมีวิธีพิเศษในการติดต่อกับเทพเจ้า

ตัวนางมีปริศนามากมาย

กล่าวตามความเห็นแก่ตัวของใต้เท้าหมิง เขาไม่ได้เป็นห่วงใดใด

“พวกเจ้า....พวกเจ้า....” เหล่าขุนนางชี้ไปที่ใต้เท้าหมิง โกรธจนปลายนิ้วสั่น...

มือน้อยๆ ลู่เจาเจายกขึ้นเบาๆ หน้าตำหนักจึงเงียบลงหลายส่วน

“เรามีจู๋มั่ว ปกป้องตนเองได้อย่างปลอดภัย น่าจะไม่มีปัญหาใด เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องถกเถียงกันต่อแล้ว”

“งานราชการทุกอย่างของแคว้นใต้ มอบหมายให้เสด็จพี่ของเราลู่เยี่ยนซูมีอำนาจจัดการทั้งหมด มีเขาเป็นผู้สำเร็จราชการแทน!”

“ราชครูหลินและใต้เท้าหมิงคอยให้ความช่วยเหลือ”

“โหลวจิ่นถังออกเดินทางกับเรา” ลู่เจาเจากล่าวจบ สองมือล้วงเข้าในกระเป๋าแล้วออกจากตำหนักหมิงกวงทั้งอย่างนั้น

ขุนนางรีบร้อนจนมุมปากเกิดฟอง ไม่มีวิธีใด ถึงขนาดไปร้องขอภายใต้นามของสวี่สืออวิ๋น

ได้ยินมาว่า ขณะเข้าประตู ยังถือชามข้าวของจุยเฟิง

และอาหารสุนัข

ครั้งก่อนหน้าแม่ทัพโหลวและผู้อื่น แย่งอาหารสุนัขของจุยเฟิง เพื่อเรื่องนี้ถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน

แต่ไม่ทราบว่าแพร่งพรายออกไปได้อย่างไร

ในเดือนเดือนหนึ่งจุยเฟิงทำชามข้าวหายไปสามสี่ครั้ง แม้แต่ข้าวในชามก็เช่นกัน

แอบส่งผ่านพลังวิญญาณลงไปหนึ่งสาย “นี่คือกลิ่นอายของพี่ เจ้าจดจำไว้”

ลู่เจาเจาขมวดคิ้วเล็กน้อย พึมพำเสียงเบา “ละโมบเสียจริง” มิคาดว่าเขาจะรับเอาพลังวิญญาณของตนเองไป?

“ขอบพระคุณท่านแม่ เจาเจาโชคดีอย่างยิ่งที่เป็นลูกของท่าน”

กินอาหารเย็นร่วมกับท่านแม่ ลู่เจาเจาถึงจะรู้สึกอาวรณ์ไม่อยากจากไป

“ในเมื่อเจ้าอยากพาฮูหยินสวี่ไปด้วย บอกกับนางก็ได้แล้วนี่ เพียงเจ้าเอ่ยขึ้น นางก็ไม่เคยปฏิเสธเจ้า” เซี่ยอวี้โจวมองนางที่มีอาการซึมกระทือ

“จากเป่ยเจาถึงแคว้นใต้ แม้ระยะทางจะยาวไกล แต่ก็ยังอยู่ในโลกมนุษย์”

“จากแคว้นใต้ถึงแดนศักดิ์สิทธิ์ กลับข้ามผ่านสองแดนที่แตกต่างกัน ท่านแม่เป็นมนุษย์ธรรมดา ในแดนศักดิ์สิทธิ์มีหลายเรื่องที่ทำไม่สะดวกแน่นอน”

“ข้าจะเห็นแก่ตัวเกินไปไม่ได้”

เซี่ยอวี้โจวลูบศีรษะ “เอาเถิด จริงสิ นึกไม่ถึงว่าขุนนางแคว้นใต้จะยอมให้เจ้าจากมา ข้าประหลาดใจจริง”

ลู่เจาเจาเชยคางขึ้น “เรื่องที่ข้าลู่เจาเจาต้องการทำ ไม่มีสิ่งใดที่ทำไม่ได้!”

เซี่ยอวี้โจวลูบคางยิ้มอย่างไม่ปิดบัง “มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าทำไม่ได้”

ลู่เจาเจาทั้งสองมือเท้าเอว “ข้าไม่เชื่อ!”

“ใต้หล้านี้ หากเจ้ากล่าวมาได้สักเรื่อง ถือว่าข้าแพ้!”