หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 977

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็พบจุยเฟิงกำลังแทะกระดูกอย่างสบายใจที่หน้าประตู

“จุยเฟิง เจ้าทำอะไร? ยังไม่รีบมาคลุมเท้าให้ข้าอีก!”

จุยเฟิงเห่าหนึ่งเสียง เดินสองสามก้าวกลับเตียงมังกร ยอมรับชะตากรรมนอนคลุมเท้าให้นาง เชื่อฟังหาผู้ใดเปรียบมิได้

ขนของจุยเฟิงยุ่งกะเซอะกะเซิง ทั้งตัวอบอุ่น

“จุยเฟิง เจ้าว่างเกินไปแล้ว! ดูเจ้าสิ แล้วดูข้าสิ...”

“เจ้าต้องรู้จักแสวงหาความก้าวหน้า เข้าใจหรือไม่? เจ้าดูข้าสิ ตอนเช้าเรียนนโยบายการปกครองแคว้น ตอนบ่ายอ่านคัมภีร์เข้าใจอักษร กลางคืนตรวจฎีกา แต่ละวันภารกิจมากแค่ไหน? เจ้าไม่รู้หนังสือไม่ได้ จุยเฟิง!”

ลู่เจาเจาทนไม่ได้ที่เห็นมันสบายขนาดนี้

รู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก

เรียกขันทีน้อยผู้หนึ่งเข้ามาในตำหนัก “ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ สอนให้จุยเฟิงรู้จักอักษร ข้าเรียนนานแค่ไหน มันก็ต้องเรียนนานเท่านั้น”

เจ้านายพบกับความลำบาก สัตว์เลี้ยงมีสิทธิเสพสุขได้อย่างไร! !

ฮึ!

ในวันถัดมา จุยเฟิงก็เริ่มเล่าเรียนขจัดความไม่รู้ ขันทีอ่านหนึ่งครั้ง มันก็ยกเท้าชี้หนึ่งคำ

ฟ้าสาง ท่านเซียนนิกายหมื่นกระบี่ก็รออยู่หน้าตำหนักแล้ว