หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 977

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็พบจุยเฟิงกำลังแทะกระดูกอย่างสบายใจที่หน้าประตู

“จุยเฟิง เจ้าทำอะไร? ยังไม่รีบมาคลุมเท้าให้ข้าอีก!”

จุยเฟิงเห่าหนึ่งเสียง เดินสองสามก้าวกลับเตียงมังกร ยอมรับชะตากรรมนอนคลุมเท้าให้นาง เชื่อฟังหาผู้ใดเปรียบมิได้

ขนของจุยเฟิงยุ่งกะเซอะกะเซิง ทั้งตัวอบอุ่น

“จุยเฟิง เจ้าว่างเกินไปแล้ว! ดูเจ้าสิ แล้วดูข้าสิ...”

“เจ้าต้องรู้จักแสวงหาความก้าวหน้า เข้าใจหรือไม่? เจ้าดูข้าสิ ตอนเช้าเรียนนโยบายการปกครองแคว้น ตอนบ่ายอ่านคัมภีร์เข้าใจอักษร กลางคืนตรวจฎีกา แต่ละวันภารกิจมากแค่ไหน? เจ้าไม่รู้หนังสือไม่ได้ จุยเฟิง!”

ลู่เจาเจาทนไม่ได้ที่เห็นมันสบายขนาดนี้

รู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก

เรียกขันทีน้อยผู้หนึ่งเข้ามาในตำหนัก “ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ สอนให้จุยเฟิงรู้จักอักษร ข้าเรียนนานแค่ไหน มันก็ต้องเรียนนานเท่านั้น”

เจ้านายพบกับความลำบาก สัตว์เลี้ยงมีสิทธิเสพสุขได้อย่างไร! !

ฮึ!

ในวันถัดมา จุยเฟิงก็เริ่มเล่าเรียนขจัดความไม่รู้ ขันทีอ่านหนึ่งครั้ง มันก็ยกเท้าชี้หนึ่งคำ

ฟ้าสาง ท่านเซียนนิกายหมื่นกระบี่ก็รออยู่หน้าตำหนักแล้ว

“ฮ่องเต้หญิงเจาหยาง คิดดีแล้วหรือ?”

“มอบดวงใจแห่งเป่ยเจาให้ไม่ได้ ท่านให้บรรพชนกลับมาเถิด ในปีนั้น แคว้นใต้สนับสนุนเขาด้วยพละกำลังทั้งหมด ให้ความช่วยเหลือเขา ไม่พูดถึงเรื่องการตอบแทนบุญคุณในวันนี้ อย่างน้อย ให้คืนของที่นำไปในปีนั้นมาเสีย!” ลู่เจาเจาเอ่ยอย่างจืดชืด

ศิษย์น้อยรอยยิ้มแข็งค้างกล่าว “ท่านอาจารย์กลับมา? น่าขัน ท่านรู้ฐานะของท่านอาจารย์ในแดนศักดิ์สิทธิ์หรือไม่? แคว้นใต้คู่ควรหรือ?”

“เจ้าต้องการความยุติธรรม ก็ไปถามหาความยุติธรรมที่แดนศักดิ์สิทธิ์ด้วยตนเองเถอะ! ท่านอาจารย์ใช้ของของพวกเจ้า เป็นบุญของพวกเจ้าแล้ว!” ท่านเซียนโกรธเกรี้ยว สะบัดแขนเสื้อต่อหน้าทุกคน หมุนตัวจากไป

มนุษย์ธรรมดากลุ่มหนึ่ง เพ้อฝันให้อาจารย์มายังโลกมนุษย์ น่าขบขันยิ่งนัก!

ก่อนเดินจากไป ได้ยินเพียงลู่เจาเจาเอ่ยหนึ่งประโยค “หากข้าไปถามหาความยุติธรรม เจ้าอย่ากลัวแล้วกัน!”

ท่านอาจารย์ส่งคนมาแคว้นใต้ เป็นการให้เกียรติพวกเขาแล้ว!

รอให้ประตูเขตแดนเปิดออกอย่างสมบูรณ์ พวกเขายังจะหัวรั้นอยู่ไหม!

ใต้เท้าซางโมโหกร่นด่า “กระหม่อมเข้าใจแล้ว เจ้าพวกเนรคุณ มาช่วยเหลืออะไรกัน ถือโอกาสผสมโรงไปด้วยชัดๆ ในปีนั้นนำสมบัติล้ำค่าจากแคว้นใต้ขึ้นสวรรค์ วันนี้กลับตอบแทนคุณด้วยความแค้น!”

ตั้งแต่หัวจรดเท้าของเขา จับต้องเพียงดวงใจแห่งเป่ยเจาเท่านั้น!

ในท้องพระโรงมีเสียงด่าทอดังขึ้นเรื่อย ๆ

ลู่เจาเจาใช้มือน้อยๆ เท้าคาง แววตาครุ่นคิด นิกายหมื่นกระบี่ บางที ต้องไปสะสางนิกายแล้ว!

“ไม่รู้จักดีชั่วเสียจริง!”

อวิ๋นหลานเห็นอาจารย์โกรธเคือง รีบร้อนกล่าว “ไม่เพียงเท่านั้น นางยังต้องการให้ท่านคืนของที่นำไปเมื่อปีนั้นกลับมา มิเช่นนั้นจะมาแดนศักดิ์สิทธิ์ถามหาความยุติธรรม!”

คืนกลับมา? น่าขันนัก! ในปีนั้นเขานำสมบัติล้ำค่าไปหลอม ถึงขึ้นมายังเส้นทางของการบำเพ็ญตน คืนเช่นไร คืนอย่างไร!

ดวงตาของเสวียนชังเต็มไปด้วยความโกรธ “มาแดนศักดิ์สิทธิ์?”

“ข้าจะรอดู นางจะถามหาความยุติธรรมอย่างไร!”

“เจ้าคนที่ไม่รู้จักประมาณตน!”

“กระหม่อมไม่เห็นด้วย!”

“ประเทศมิอาจไร้กษัตริย์แม้เพียงวันเดียว แคว้นใต้แยกจากท่านไม่ได้!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเพิ่งจะอายุสี่ขวบ จะฝ่าเขตแดนด้วยตัวคนเดียวได้เช่นไร? กระหม่อมจะวางใจได้อย่างไรกัน!”

ขุนนางบุ่นและบู๊กว่าร้อยชีวิตคุกเข่าหน้าตำหนักหมิงกวง แต่ละคนร้องห่มร้องไห้อย่างปวดใจ

ตระกูลผู้รับใช้เทพเจ้ากลับสุขุมขึ้นมาก โดยเฉพาะแม่ทัพโหลว เขาเคยเห็นความสามารถที่แท้จริงของลู่เจาเจาด้วยตาของตนเอง

นางเพียงแค่ชี้แนะโหลวจิ่นถังตามอำเภอใจสองประโยค โหลวจิ่นถังก็มีพัฒนาการอย่างก้าวกระโดด ถึงขั้น...