หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 976

กระบี่ตวัดขึ้น ตัดมือใหญ่ข้างนั้นขาดในพริบตา

วินาทีที่ขาดออกนั้น ไอดำบนฝ่ามือรายล้อม กระบี่ของหุ่นเชิดดินปกคลุมไปด้วยพิษ

รีบร้อนเก็บมือใหญ่กลับ

บนเรือขนาดใหญ่ ดูเหมือนจะรับรู้ความประหลาดใจของเจินจวิน

ฮูหยินหนิงเห็นหุ่นเชิดดินเปลี่ยนเป็นคน นึกถึงวาจาของลู่เจาเจาขึ้นมาทันที ทิ้งหุ่นเชิดดินสิบกว่าตัวลงบนพื้นทั้งหมด

ลงถึงพื้น เปลี่ยนรูปลักษณ์

หุ่นเชิดดินสิบแปดตัวนั้นประหนึ่งเทพฟ้าดิน ปกป้องเผ่าภูติทั้งมวลไว้ด้านหลัง

คนจากเผ่าภูติอึ้งงัน

มองทหารที่น่าเกรงขามทั้งสิบแปดตนที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกระทันหัน

พวกแม่ทัพอิ๋นเชี่ยวชาญการศึกเป็นอย่างมาก ภายใต้กระบี่ของพวกเขา ผู้บำเพ็ญตนธรรมดาฝืนทนไม่ถึงสามกระบวนท่า

สิ่งที่ทำให้ผู้คนตกตะลึงยิ่งกว่าคือ

บนหัวเรือ เจินจวินล่าถอยก้าวหนึ่งทันที แม้แต่จิตใจก็ถูกสั่นคลอน

ทำให้ผู้คนบังเกิดความหวาดกลัวที่คุ้นเคย

เหมือนผุดขึ้นมาจาก้นบึ้งของจิตวิญญาณ ความกลัวที่สลักลึกลงไปในกระดูก

เจินจวินหันกายแล้วจากไป

“เจินจวิน เจินจวิน!” เฉินหลินเห็นเจินจวินกำลังจะจากไป รีบร้อนถาม

“ยังจับราชินีภูติไม่ได้เลย! !” ในแต่ละก้าวเดินของเจินจวินยิ่งเร็วขึ้น

เงาด้านหลัง ถึงขั้นปรากฏ....

ความตะลีตะลาน

ผู้บำเพ็ญตนที่เฉินหลินนำมาไหนเลยจะเป็นคู่มือของแม่ทัพอิ๋น ผ่านไปพริบตาเดียว เหล่าผู้บำเพ็ญตนก็ถอนกำลังอย่างหวาดกลัว ถึงขั้น ค่อยๆ เกิดความขลาดในดวงตาหลายส่วน

เฉินหลินเบิกตามองเป้าฟู่และตนเองที่พลาดโอกาสอันดีนี้ไป

ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ แรงอาฆาตเต็มเปี่ยม

เกาะภูติ เป็นพวกเจ้าที่ไล่ต้อนข้า!

“หลบพ้นวันนี้ หลบไม่พ้นวันหน้า! เผ่าภูติ อย่างไรก็หนีข้าไม่พ้นหรอก!” เฉินหลินสะบัดแขนเสื้อจากไปด้วยความโกรธ

เกาะภูติ เคราะห์ดีที่รอดพ้นจากภัยครั้งนี้

ร่างของฮูหยินหนิงเต็มไปด้วยเลือด ทั้งกายไร้เรี่ยวแรงจนทรุดลงกับพื้น แม้แต่ปลายนิ้วก็ยังสั่นเทิ้ม

“เจาเจา เจาเจา...” ปากเรียกชื่อของลู่เจาเจา

แววตาของฮูหยินหนิงอ่อนโยน “นางคือหลานสาวในโลกมนุษย์ของข้า ปีนี้อายุสี่ขวบ เป็นแม่นางน้อยน่ารักอ่อนโยนผู้หนึ่ง หากมีโอกาสมาที่แดนศักดิ์สิทธิ์ จะพานางกลับมาที่เผ่าดู นาง มีวาสนาบางอย่าง ของวิเศษนี้เป็นนางมอบให้”

คนในเผ่าประหลาดใจ

“ราชินี นางคือผู้มีพระคุณของเผ่าภูติ! นางคือสายเลือดของเผ่าภูติ ต้องพานางกลับบ้านให้ได้ ที่นี่คือบ้านของนาง”

ทุกคนล้อมปี้เย่ว์ฟังเรื่องราวของลู่เจาเจา

ปี้เย่ว์เข้าใจนางไม่ลึกซึ้ง เพียงเล่าตามสิ่งที่ตนเคยสัมผัสจากวันธรรมดาเหล่านั้น “ลู่เจาเจารูปร่างหน้าตาน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก บนศีรษะมวยผมสองข้าง อ้อ เมื่อยิ้ม คิ้วและดวงตาจะโค้งงอ แม่นางน้อยที่มีน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน”

“โอ้....” เผ่าภูติปรากฏใบหน้าเฝ้าคอย

เผ่าภูติในขณะนี้ไม่รู้สักนิด ลู่เจาเจาห่างจากรูปลักษณ์ภายในใจพวกนางหมื่นแปดพันลี้

ตกกลางคืน

ลู่เจาจานอนบนเตียง ท้องเล็กๆ กระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ

ทันใดนั้น ดวงตาทั้งสองของลู่เจาเจาเปิดออก ลุกขึ้นนั่งตัวตรง

“หุ่นเชิดดินของเผ่าภูติเปลี่ยนเป็นมนุษย์แล้ว? ท่านย่าพบอันตรายแล้วงั้นหรือ!” นางพึมพำเสียงเบา

อีกสามเดือนเขตแดนถึงจะเปิดอย่างสมบูรณ์ แต่เผ่าภูติ เกรงว่าจะประสบกับภัยพิบัติรุนแรงแล้ว

ลู่เจาเจาเงยหน้าไปยังทิศทางของเขตแดน ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนชี้นำไปยังเขตแดน