หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 975

“ความดีในการกอบกู้โลกต้องถูกตอบแทนเช่นนี้น่ะหรือ! ท่านเทพเจ้า โปรดลืมตาดูพวกเราด้วยเถิด!”

“เพื่อกอบกู้โลก พลังการต่อสู้ของเผ่าภูติสูญหายไปมากมายในสนามรบ แล้วนี่คือสิ่งที่เทพเจ้าตอบแทนพวกเราอย่างนั้นหรือ”

“ข้าไม่ยอม!” คนในเผ่ามากมายต้องถูกจับตัวไป พวกเขาทำสิ่งใดผิด

“ท่านเทพเจ้า ตอบข้า!”

“ท่านเทพเจ้า! โปรดตอบข้าด้วย!”

ผู้อาวุโสเผ่ายังคงทวงถามสวรรค์ แสงศักดิ์สิทธิ์ล่องลอยอยู่กลางอากาศแท้ๆ แต่กลับไม่มีการตอบสนองใด

ฮูหยินหนิงอุ้มภูติน้อยรูปงามไว้ในอ้อมแขน ภูติน้อยได้แต่มองท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า

“ท่านราชินี เทพเจ้าไม่ได้ยินพวกเราเจ้าคะ” เสียงของภูติน้อยแหบพร่า พร้อมกับมองเรือลำใหญ่นั้นด้วยความหวาดกลัว

ดวงตาของฮูหยินหนิงพลันร้อนผ่าว และอุ้มภูติน้อยนั้นสำลักด้วยเสียงสะอื้น

“เทพเจ้าได้ยินพวกเรา ท่านได้ยินคำถามของพวกเรา ท่านรับรู้ความคับข้องใจของพวกเรา” แต่นางหวังลึกๆ ว่าเทพเจ้าจะไม่ได้ยิน

อย่างน้อยศรัทธาก็จะไม่สลายหายไป

ผู้อาวุโสเผ่าเงยหน้าขึ้นด้วยน้ำตาเลือดที่ไหลอาบแก้ม

เขาจ้องมองแสงศักดิ์สิทธิ์นั้นอย่างว่างเปล่า

เทพเจ้ากำลังเฝ้าดูที่นี่จากเบื้องบน เฝ้าดูเหตุการณ์อันน่าสังเวชของเผ่าภูติ และได้ยินความคับข้องใจของเผ่าภูติเต็มสองหู

ทว่าเทพเจ้ากลับเลือกที่จะยืนมองผู้มีพระคุณในอดีตอย่างเย็นชา

“ฮ่าๆ ๆ”

“ฮ่าๆ ๆ” ผู้อาวุโสเผ่าหัวเราะสลับกับร้องไห้ ยิ่งเขาเงยหน้ามองท้องฟ้าจึงยิ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“นั่นสินะ… ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง” ไฟอันลุกโชนเริ่มโหมกระหน่ำรอบตัวของเขามากขึ้น

แม้เปลวไฟจะเผาไหม้ แต่ดวงตากลับเย็นยะเยือกหนาวสั่นไปถึงกระดูก

ก่อนที่แสงในดวงตาของเขาจะค่อยๆ หรี่ลง

เทพเจ้าไม่ยุติธรรมอีกต่อไป

เทพเจ้าทอดทิ้งโลกมนุษย์ไปแล้ว

ศรัทธาจึงพังทลายลง

ผู้อาวุโสเผ่าค่อยๆ ล้มลงกับพื้น ทว่าดวงตายังคงจ้องมองท้องฟ้าราวกับอยากเห็นใครสักคนผ่านก้อนเมฆเหล่านั้น

“ผู้อาวุโสเผ่า...”

“ท่านปู่ผู้อาวุโสเผ่า...” เผ่าภูติพากันปิดปากร้องไห้ เสียงกรีดร้องอันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ผู้บำเพ็ญตนอ้วนเฉินหลินมองท้องฟ้าด้วยความหวาดกลัว เขาสัมผัสได้ถึงการมาถึงของเหล่าทวยเทพ

ทว่าเทพเจ้า...

กลับไม่ได้มาลงทัณฑ์

เมื่อแสงศักดิ์สิทธิ์จางหายไป เจินจวินจึงพูดอย่างสงบ “ถามสวรรค์หรือ ถามไปสิ ไม่มีผู้ใดช่วยพวกเจ้าได้หรอก!”

ฮูหยินหนิงจับคทาไว้แน่น ราวกับมันเป็นมีดคมที่เสียดแทงเข้าไปจนทำให้เจ็บจนหายใจไม่ออก

นางมีดีอะไรจึงกลายเป็นราชินีเผ่าภูติและความหวังสุดท้ายของพวกเขา

“ท่านราชินี ท่านไปเถิด”

“วันนี้พวกเราจะสู้เพื่อสายเลือดสุดท้ายของเผ่าภูติ” เหล่าภูติระเบิดจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ออกมา

พวกเขายืนหยัดมั่นคงต่อหน้าราชินีและเด็กรุ่นหลัง

พวกเขาจะใช้ชีวิตเพื่อปูเส้นทางอันนองเลือดนี้ต่อไป!

“ไปกันเถิด!” ปี้เย่ว์ตะโกน เผ่าภูติจึงพุ่งทะยานกันออกไป

เด็กๆ ต่างตกใจและหวาดกลัว ไม่มีใครรออยู่ตรงนั้นอีก พวกเขาเติบโตมากับการหนีเอาชีวิตรอดจนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว

เผ่าภูติค่อยๆ ล้มลงทีละคน เลือดของพวกเขาเริ่มปกคลุมพื้นเป็นชั้นหนา

“จับพวกมันไว้ อย่าทำร้ายถึงชีวิต!” เฉินหลินตะโกนสั่ง

โดยไม่ลืมหันไปกล่าวเสริมกับเจินจวิน “เพลานี้เผ่าภูติเป็นของราคาดี...”

เผ่าภูติต่อสู้อย่างไม่เกรงกลัวความตาย และพยายามหาทางรอดให้กับฮูหยินหนิง

ในขณะที่นางกำลังจะหลบหนี กลับเห็นมือใหญ่คู่หนึ่งพุ่งเข้ามาหวังจับตัวของนาง

ฮูหยินหนิงตื่นตระหนกมากจนทำหุ่นเชิดดินหลุดจากเสื้อไป

หุ่นเชิดดินตัวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือกลับกลายเป็นทหารสวมเกราะเงินอันแวววาวทันทีที่ตกลงพื้น และเปล่งประกายรัศมีของพลังอันน่าเกรงขามออกมา