หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 974

“รีบพาเด็กๆ ไปซ่อนเร็วเข้า!” เมื่อผู้อาวุโสเผ่าเห็นเรือลำนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยแววตาหวาดกลัว

ไม่รู้ว่าครั้งนี้คนในเผ่าจะถูกจับตัวไปอีกเท่าใด!

ภูติเด็กเรียนรู้ที่จะหลบภัยเร็วกว่าเรียนรู้ในการฝึกบิน

พวกนางเกิดมาอยู่ใต้ร่มเงาของความหวาดกลัว อยู่ใกล้ความตายเพียงแค่เอื้อม

ขอแค่คนในเรือชี้นิ้ว พวกเขาก็จะจับตัวพวกนางไป

เมื่อชายบนเรือเห็นเขตแดนอาคมที่สว่างวาบขึ้น เขาก็อดหัวเราะไม่ได้ “ทำอะไรไม่ประมาณตนแท้ๆ พวกเจ้าประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป!”

เขาเพียงยกมือขึ้นโบกเบาๆ เขตแดนอาคมของเกาะภูติจึงเกิดรอยแตกร้าวและใกล้จะพังทลายลงทันที

“ท่านราชินี!” ปี้เย่ว์อุทาน

ฮูหยินหนิงไม่มีเวลาคิดอะไรมากอีกแล้ว นางยกคทาในมือขึ้นสูง และรวบรวมพลังเสริมเขตแดนอาคมให้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น

“ราชินีภูติ! ราชินีภูติกลับมาแล้ว!” ผู้บำเพ็ญตนอ้วนพุ่งตัวขึ้นพร้อมกับแสงละโมบในดวงตา

“เจินจวิน โชคของท่านไม่มีผู้ใดเปรียบได้จริงๆ!”

“ราชินีภูติอายุยืนยาวถึงสามพันปี นับเป็นโชคดีเหลือคณา มีเพียงท่านเท่านั้นที่คู่ควร! เพียงแต่...ราคามัน…”

ฮูหยินหนิงกลับโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น “บังอาจนัก!”

“กฎแห่งสวรรค์ยุติเสมอ ทำดีทำชั่วย่อมได้รับผลตอบแทน พวกเจ้าทำบาปหนัก ไม่กลัวการลงโทษจากสวรรค์หรือ ข้าจะรายงานต่อแดนเทพ!”

ชายคนนั้นยืนอยู่บนหัวเรือ ฮูหยินหนิงมองเห็นใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจนนัก

“รายงานต่อแดนเทพ?” ชายคนนั้นหัวเราะเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ

“พาราชินีภูติไปพร้อมกันเลย! ไม่ว่าจะราคาเท่าใดก็ตาม!”

ชายอ้วนจึงพูดอย่างประจบประแจง “ท่านไม่ต้องห่วง ราชินีภูติทนได้อีกไม่นานหรอก”

เขาโบกมือหนึ่งครั้ง ผู้บำเพ็ญตนมากมายปรากฏตัวขึ้นและเริ่มโจมตีเกาะภูติ

ทั้งเกาะเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ราวกับกรงใหญ่ที่กักขังภูติ

เนื่องจากพลังของคทา ทำให้เขตแดนอาคมไม่สั่นไหวแม้จะถูกโจมตีอยู่หลายครั้ง เจินจวินเริ่มหงุดหงิด เขาสบถออกมาเบาๆ ว่า “ไร้ประโยชน์!” ก่อนตบเขตแดนอาคมด้วยฝ่ามือเดียว!

พลังมหาศาลสั่นสะเทือนทำให้ฮูหยินหนิงบินถอยหลังไปไกล

พร้อมกับอาเจียนออกมาเป็นเลือด “ปะ...เป็นไปได้อย่างไร” คนที่สามารถทำลายเขตแดนอาคมด้วยฝ่ามือเดียวในแดนศักดิ์สิทธิ์มีไม่เกินสามคนเท่านั้น

ภายใต้สายตาของเหล่าทวยเทพ เผ่าภูติกำลังถูกจับเป็นเชลย!

“มันกำลังถามสวรรค์!” ชายในเงามืดเห็นร่างผู้อาวุโสเผ่าถูกไฟแผดเผา ทั้งร่างนั้นโปร่งใสและมีลำแสงพุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า

“มันกำลังเผาไหม้ตัวเอง เพื่อถามสวรรค์! เจินจวิน พวกเราจะปล่อยให้มันถามเช่นนั้นไม่ได้! หากรู้ไปถึงแดนเทพ พวกเราจะทำอย่างไร!” ตามคำกล่าวที่ว่ามีเทพเจ้าอยู่เหนือศีรษะสามฉื่อ สำหรับแดนศักดิ์สิทธิ์แล้วนั้นมันไม่ได้เป็นเพียงสำนวน

เจินจวินยืนอยู่บนหัวเรืออย่างไม่แยแส ดวงตาสีเทาคู่นั้นมองออกไปด้วยความเย้ยหยัน

เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นหยุดยั้งผู้บำเพ็ญตนอ้วน

“ปล่อยให้มันถามไป!” แม้สิ่งที่กระทำจะเลวร้ายเพียงใด แต่สีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง

ผู้บำเพ็ญตนอ้วนแอบเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ก่อนจะก้าวถอยหลังและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเจินจวินอย่างเงียบๆ

เผ่าภูติเป็นที่โปรดปรานของฟ้าดิน เมื่อใดที่เผาร่างเพื่อถามสวรรค์ พวกนางจะติดต่อกับเทพเจ้าได้จริงๆ

“เผ่าภูติกำลังขอให้เทพเจ้านำความยุติธรรมมาสู่เผ่า!”

ผู้อาวุโสเผ่าหลั่งน้ำตาเลือด ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

“เมื่อเต๋าสวรรค์ล่มสลาย เผ่าภูติต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเหล่าทวยเทพ เพื่อปกป้องความสงบสุขของสามดินแดน สงครามได้ทำลายภูติไปมากกว่าครึ่ง พวกนางต้องอาศัยอยู่อย่างสันโดษในภูเขาและป่าลึกเพื่อรักษาบาดแผล แต่พวกนางไม่คิดเลยว่าจะต้องพบเจอภัยทำลายเผ่าเช่นนี้!”