หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 973

ฮูหยินหนิงถือคทาไว้ในมือ เมื่อกลับไปถึงเกาะภูติก็พบว่าทั้งเกาะมืดสนิท

“ในความทรงจำสืบทอดต่อกันมาของข้า เผ่าภูติมักอาศัยอยู่บนภูเขางดงามหรือน้ำทะเลใสราวกับสรวงสวรรค์ แต่ที่นี่…” ฮูหยินหนิงพลันรู้สึกว่าภาพที่เห็นไม่ตรงกับความทรงจำที่สืบทอดมานัก

ในความทรงจำของนาง มีดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า เผ่าภูติอาศัยอยู่ท่ามกลางป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้โบราณ

แต่บนเกาะภูตินี้ ทุกอย่างกลับมืดมิดราวกับว่ามีสัตว์ร้ายน่าสะพรึงกลัวแฝงตัวอยู่ในความมืด

เห็นๆ กันอยู่ว่าที่นั่นไม่มีใคร แต่นางมักรู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง ราวกับว่ามีคนเฝ้าดูนางทุกการเคลื่อนไหว

ปี้เย่ว์และหลิงหลงมองหน้ากัน ดวงตาของพวกนางแดงก่ำและพูดด้วยริมฝีปากสั่นระริก

“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเราเจ้าค่ะ บ้านของพวกเราอยู่ในป่าแห่งแสง” เสียงของปี้เยว์สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

ฮูหยินหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นางสัมผัสได้ว่ามีภูติรวมตัวกันอยู่ที่นี่ รวมถึงภูติแรกเกิดอีกมากมาย

“ที่นี่คือเกาะภูติจริงๆ” หลิงหลงพูดด้วยเสียงอู้อี้

“เมื่อยี่สิบปีก่อน ป่าแห่งแสงถูกรุกราน ภูติทั้งหมดต่างหนีออกไป และมาตั้งรกรากกันที่เกาะภูติแห่งนี้”

“หลังจากซ่อนตัวได้เพียงสามปี เกาะภูติก็ถูกค้นพบอีกครั้ง”

“พวกเราถูกจับขังราวกับเป็นหมูหรือสุนัขในกรง คนในเผ่าต่างก็หวาดกลัวตื่นตระหนก กังวลอยู่ทุกวี่วันว่าจะถูกขายแลกเปลี่ยนเป็นสินค้าหรือไม่”

ฮูหยินหนิงหยุดเดินและค่อยๆ กระชับมือที่ถือคทาไว้แน่น

“คนในเผ่าส่วนใหญ่รักสงบ นิสัยอ่อนโยน เพียรตบะที่มีไม่สูงนัก พวกนางจึงแทบปกป้องตนเองไม่ได้เลย ปี้เย่ว์กับข้ามีเพียรตบะสูง ดังนั้นพวกเราจึงแอบออกไปตามหาท่านเจ้าค่ะ”

แต่คนในเผ่ายังถูกขังอยู่ที่นี่เหมือนลูกแกะรอวันถูกฆ่า

ฮูหยินหนิงรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจ

จากนั้นปี้เย่ว์จึงพานางข้ามผ่านเขตอาคมแต่ละชั้นเข้าไป

“ผู้อาวุโสเผ่า รีบออกมาเถิด… ข้าพาราชินีของพวกเรากลับมาบ้านแล้ว”

“ปี้ซิน ออกมาเร็วเข้า พี่กลับมาแล้ว…”

หลังจากเสียงเรียกอันนุ่มนวลของปี้เย่ว์ จึงมีศีรษะเล็กๆ โผล่ออกมาพร้อมกับเสียงกรอบแกรบในป่า

พวกนางจ้องมองด้วยสายตาระแวดระวังและหวาดกลัว

จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของราชินีภูติ จึงรวบรวมความกล้าเปิดเผยตัวออกไป

เพลานี้มีเพียงความว่างเปล่าและเย็นชา

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องอันเล็กแหลมและทรงพลังดังแว่วขึ้นจากที่ไกลๆ

เผ่าภูติต่างตื่นตกใจกลัว จากนั้นผู้อาวุโสเผ่าจึงตะโกนขึ้น “มีผู้รุกรานจากภายนอก รีบกางเขตแดนอาคมเร็วเข้า!”

ภูติมากมายกระพือปีกขึ้นไปและร่วมกันกางเขตแดนอาคมทันที

เหนือเกาะภูติมีเรืออาคมขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นอย่างเงียบๆ มันบดบังแสงอาทิตย์จนทำให้เกิดความมืดมนขึ้นในใจของเหล่าภูติ

บนเรือลำนั้นมีผู้บำเพ็ญตนร่างอ้วนคนหนึ่งยืนอยู่ เขาพูดกับชายที่อยู่ข้างหลังอย่างขยันขันแข็ง “ดูนั่น เกาะนั้นมีภูติมากมายที่ถูกพวกเราควบคุมเอาไว้”

“ให้เจินจวินได้เลือกเอง”

“อายุยืนยาวของภูติถ่ายทอดได้ และยังเป็นที่โปรดปรานของฟ้าดิน ช่วยบำเพ็ญเพียรให้กับเจินจวินได้”

“นอกจากนี้เหล่าภูติมีหน้าตางดงาม ควรใช้ให้ได้ประโยชน์สูงสุด ย่อมคู่ควรกับเจินจวินของพวกเรา”

เจินจวินที่ยืนอยู่ในเงามืดเอ่ยขึ้น “เลือกห้าตัวที่ดีที่สุด”

“ยินดีที่ได้รับใช้ มีศิลาวิญญาณทั้งหมดหกล้านก้อน” ผู้บำเพ็ญตนอ้วนหยิบถุงมิติออกมาด้วยรอยยิ้ม