หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 973

ฮูหยินหนิงถือคทาไว้ในมือ เมื่อกลับไปถึงเกาะภูติก็พบว่าทั้งเกาะมืดสนิท

“ในความทรงจำสืบทอดต่อกันมาของข้า เผ่าภูติมักอาศัยอยู่บนภูเขางดงามหรือน้ำทะเลใสราวกับสรวงสวรรค์ แต่ที่นี่…” ฮูหยินหนิงพลันรู้สึกว่าภาพที่เห็นไม่ตรงกับความทรงจำที่สืบทอดมานัก

ในความทรงจำของนาง มีดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า เผ่าภูติอาศัยอยู่ท่ามกลางป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้โบราณ

แต่บนเกาะภูตินี้ ทุกอย่างกลับมืดมิดราวกับว่ามีสัตว์ร้ายน่าสะพรึงกลัวแฝงตัวอยู่ในความมืด

เห็นๆ กันอยู่ว่าที่นั่นไม่มีใคร แต่นางมักรู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง ราวกับว่ามีคนเฝ้าดูนางทุกการเคลื่อนไหว

ปี้เย่ว์และหลิงหลงมองหน้ากัน ดวงตาของพวกนางแดงก่ำและพูดด้วยริมฝีปากสั่นระริก

“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเราเจ้าค่ะ บ้านของพวกเราอยู่ในป่าแห่งแสง” เสียงของปี้เยว์สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

ฮูหยินหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นางสัมผัสได้ว่ามีภูติรวมตัวกันอยู่ที่นี่ รวมถึงภูติแรกเกิดอีกมากมาย

“ที่นี่คือเกาะภูติจริงๆ” หลิงหลงพูดด้วยเสียงอู้อี้

“เมื่อยี่สิบปีก่อน ป่าแห่งแสงถูกรุกราน ภูติทั้งหมดต่างหนีออกไป และมาตั้งรกรากกันที่เกาะภูติแห่งนี้”

“หลังจากซ่อนตัวได้เพียงสามปี เกาะภูติก็ถูกค้นพบอีกครั้ง”

“พวกเราถูกจับขังราวกับเป็นหมูหรือสุนัขในกรง คนในเผ่าต่างก็หวาดกลัวตื่นตระหนก กังวลอยู่ทุกวี่วันว่าจะถูกขายแลกเปลี่ยนเป็นสินค้าหรือไม่”