หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 972

ท่านเซียนอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ความเป็นความตายของโลกมนุษย์ไม่สำคัญเท่ากับหินเก่าๆ ก้อนหนึ่งเลยหรือ”

“พวกท่านจะปล่อยให้ท่าอาจารย์วิ่งเต้นในแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างเดียวเลยหรือ พวกท่านต้องแสดงความจริงใจ!”

ใต้เท้าเสิ่นเห็นดังนั้นจึงพยายามแก้ไขสถานการณ์ให้ดีขึ้น “ท่านเซียน ไม่ใช่ว่าพวกเราตระหนี่หรอกนะ หัวใจแห่งเป่ยเจาเป็นของศักดิ์สิทธิ์ ไม่อาจแตะต้องได้จริงๆ หากท่านชอบสิ่งใดก็เอาไปได้เลย! หรือแม้แต่กระดูกชราอย่างข้า ข้าก็ยินดีไปกับท่าน”

“ข้าจะเอาเจ้าไปทำอะไร ซวยเปล่าๆ!” ท่านเซียนสะบัดแขนเสื้อด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง

อาจารย์ขอให้เขานำหัวใจแห่งเป่ยเจากลับไป หากทำไม่ได้ แล้วจะกลับไปอธิบายอย่างไร

“ข้าขอไม่ปกปิดพวกท่านก็แล้วกัน บัดนี้เขตแดนอาคมยังไม่เปิดออก แต่แดนมารจดจ้องโลกมนุษย์ไว้แล้ว พวกท่านลองกลับไปพิจารณาดู ข้าจะกลับแดนศักดิ์สิทธิ์ในอีกสามวัน”

เขาเหลือบมองลู่เจาเจาอย่างไม่ใส่ใจ

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเอาแต่แอบมองท่าทีของลู่เจาเจาอยู่ตลอด

แต่ลู่เจาเจาเองกลับไม่โกรธ มีเพียงตื่นเต้นและคาดหวังในใจที่สลายหายไป จนเกือบจะแสดงออกอย่างเย็นชาเสียด้วยซ้ำ

ทุกอย่างผันแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา นิกายหมื่นกระบี่ไม่ได้อยู่ในความทรงจำอีกต่อไป

ครั้นเต๋าสวรรค์ล่มสลาย บรรพบุรุษมากมายจากนิกายหมื่นกระบี่สละชีวิตอย่างกล้าหาญเพื่อปกป้องสามดินแดน ทำให้บัดนี้ลูกศิษย์รุ่นเยาว์ได้ยืนบนจุดสูงสุดอย่างมั่นคง

ลู่เจาเจาโบกมืออย่างหมดความสนใจ นิกายหมื่นกระบี่… สิ่งที่ต้องทำเมื่อกลับไปคือปัดกวาดทำความสะอาดสินะ

เมื่อท่านเซียนจากไป เหล่าขุนนางจึงพากันหน้าดำคร่ำเครียด