หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 972

ท่านเซียนอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ความเป็นความตายของโลกมนุษย์ไม่สำคัญเท่ากับหินเก่าๆ ก้อนหนึ่งเลยหรือ”

“พวกท่านจะปล่อยให้ท่าอาจารย์วิ่งเต้นในแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างเดียวเลยหรือ พวกท่านต้องแสดงความจริงใจ!”

ใต้เท้าเสิ่นเห็นดังนั้นจึงพยายามแก้ไขสถานการณ์ให้ดีขึ้น “ท่านเซียน ไม่ใช่ว่าพวกเราตระหนี่หรอกนะ หัวใจแห่งเป่ยเจาเป็นของศักดิ์สิทธิ์ ไม่อาจแตะต้องได้จริงๆ หากท่านชอบสิ่งใดก็เอาไปได้เลย! หรือแม้แต่กระดูกชราอย่างข้า ข้าก็ยินดีไปกับท่าน”

“ข้าจะเอาเจ้าไปทำอะไร ซวยเปล่าๆ!” ท่านเซียนสะบัดแขนเสื้อด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง

อาจารย์ขอให้เขานำหัวใจแห่งเป่ยเจากลับไป หากทำไม่ได้ แล้วจะกลับไปอธิบายอย่างไร

“ข้าขอไม่ปกปิดพวกท่านก็แล้วกัน บัดนี้เขตแดนอาคมยังไม่เปิดออก แต่แดนมารจดจ้องโลกมนุษย์ไว้แล้ว พวกท่านลองกลับไปพิจารณาดู ข้าจะกลับแดนศักดิ์สิทธิ์ในอีกสามวัน”

เขาเหลือบมองลู่เจาเจาอย่างไม่ใส่ใจ

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเอาแต่แอบมองท่าทีของลู่เจาเจาอยู่ตลอด

แต่ลู่เจาเจาเองกลับไม่โกรธ มีเพียงตื่นเต้นและคาดหวังในใจที่สลายหายไป จนเกือบจะแสดงออกอย่างเย็นชาเสียด้วยซ้ำ

ทุกอย่างผันแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา นิกายหมื่นกระบี่ไม่ได้อยู่ในความทรงจำอีกต่อไป

ครั้นเต๋าสวรรค์ล่มสลาย บรรพบุรุษมากมายจากนิกายหมื่นกระบี่สละชีวิตอย่างกล้าหาญเพื่อปกป้องสามดินแดน ทำให้บัดนี้ลูกศิษย์รุ่นเยาว์ได้ยืนบนจุดสูงสุดอย่างมั่นคง

ลู่เจาเจาโบกมืออย่างหมดความสนใจ นิกายหมื่นกระบี่… สิ่งที่ต้องทำเมื่อกลับไปคือปัดกวาดทำความสะอาดสินะ

เมื่อท่านเซียนจากไป เหล่าขุนนางจึงพากันหน้าดำคร่ำเครียด

“มีบันทึกในหนังสือโบราณกล่าวว่า…ท่านเซียนแห่งนิกายหมื่นกระบี่ช่วยเหลือคนอ่อนแอ กำจัดปีศาจและเป็นดั่งกระแสบริสุทธิ์ในแดนศักดิ์สิทธิ์ ดูเหมือนว่าเพลานี้จะต่างออกไปจากข่าวที่ลือกัน” ใต้เท้าเย่ว์เย้ยหยัน

“แดนศักดิ์สิทธิ์ในปัจจุบันไม่ใช่แดนศักดิ์สิทธิ์ในอดีต ย้อนกลับไปในอดีตยังมีปรมาจารย์วิถีกระบี่ เพียงได้ยินชื่อของนาง ลูกศิษย์นิกายหมื่นกระบี่จะต้องตัวสั่นสะท้าน”

“บัดนี้นิกายหมื่นกระบี่ไร้ความแข็งแกร่งดั่งเช่นเพลานั้นไปนานแล้ว”

“ท่านเซียนผู้น้อยคนนั้นดูหยิ่งยโส ไม่เห็นมนุษย์อยู่ในสายตา ตอนนั้นอาจารย์ของเขาจากไปพร้อมกับของศักดิ์สิทธิ์มากมายของแคว้นใต้”

“ทว่าฝ่าบาทเจาหยางทรงดูสงบนิ่งไม่น้อยเลย” เหล่าขุนนางทอดถอนใจ

ลู่เจาเจามองเขาด้วยรอยยิ้ม “เราคือคนเคยอาบน้ำร้อนมาก่อน พอมีประสบการณ์อยู่บ้างน่ะ”

“หนานมู่ไป๋เคยมาที่เป่ยเจาด้วยความยโสเช่นกัน แล้วเพลานี้เล่า”

ทุกคน : …

“เพลานี้บัลลังก์เป็นของข้าแล้ว”

เหล่าขุนนางแคว้นใต้: รู้สึกคุ้นๆ ราวกับขว้างงูไม่พ้นคอตนเอง

“เรื่องนี้เกี่ยวพันกับมนุษย์ทั้งใต้หล้า เหตุใดจึงไม่ลองโน้มน้าวเซวียนผิงตี้ดูเล่าพ่ะย่ะค่ะ หัวใจแห่งเป่ยเจาถูกบูชามานับพันปี หากส่งไปแดนศักดิ์สิทธิ์ก็คงไม่มีปัญหาอะไร”

ทุกคนต่างคาดเดาในใจกันอยู่แล้ว

การที่ลูกศิษย์ของเขาไม่เห็นหัวผู้ใดเช่นนี้ นั่นแสดงให้เห็นว่าบรรพบุรุษของพวกเขาไม่ได้สนใจแคว้นใต้มากนัก

การถกเถียงกันไม่รู้จบเกิดขึ้นในราชสำนัก ลู่เจาเจานั่งตัวยุกยิกไปมาอยู่บนเก้าอี้ ทว่าทันใดนั้น...

นางกลับหยุดนิ่งและมองตรงไปยังทิศทางของแดนศักดิ์สิทธิ์

ลูกบอลแสงสีสันสดใสทะลุผ่านเขตแดนอาคมและพุ่งกระจายไปทุกทิศทาง

แม่ทัพโหลวเป็นคนแรกที่สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขารีบวิ่งออกจากประตูวัง ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนไปทันที “ปีศาจ ปีศาจผ่านเขตแดนอาคมมาถึงโลกมนุษย์แล้ว!”

“ฝ่าบาท ตระกูลโหลวคือตระกูลผู้รับใช้เทพเจ้า แม้ว่าพลังวิญญาณจะไม่มาก แต่พวกเขามีประสบการณ์ในการกำจัดวิญญาณชั่วร้าย กระหม่อมขอให้ท่านออกคำสั่งให้นำสมาชิกตระกูลโหลวออกเดินทางไปสังหารวิญญาณชั่วร้ายประเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

“ได้” ลู่เจาเจาเห็นด้วยในทันที

ในตอนกลางคืน ลู่เจาเจานอนอยู่บนเตียงมังกรและครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

ณ เกาะภูติ

เผ่าภูติมีวิชาลับอย่างหนึ่งที่ค่อนข้างทรงพลังมาก

เพราะใกล้ชิดกับธรรมชาติจึงสามารถทะลุผ่านเขตแดนอาคมส่วนใหญ่ และมาถึงโลกมนุษย์ได้ไม่ยากนัก