หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 971

คงไม่ได้เป็นอย่างที่นางคิดไว้หรอกกระมัง

ดูเหมือนว่าเจ้าหงส์น้อยกำลังคิดทำการใหญ่อยู่สินะ!

ลู่เจาเจาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เจ้ามังกรโง่หนอ เจ้ามังกรโง่ เจ้าก่อกรรมทำเข็ญอะไรไว้!

เจ้าไม่อยากแต่งงาน แต่อยากได้สินเดิมของผู้อื่น ไม่แปลกเลยที่ตกอยู่ในหายนะที่ตนเองก่อไว้ สมควรแล้ว!

ลู่เจาเจาไม่อยากจินตนาการมากไปกว่านี้ หากนางเดาไม่ผิด...

เหอะๆ ...

ชีวิตของมังกรโง่เขลาช่างน่าสังเวชเหลือเกิน... อยู่ดีๆ ก็อยากดูละครขึ้นมาแล้วสิ

กลิ่นอายจากด้านนอกเคลื่อนเข้ามาจากด้านนอกพระราชวัง ทันใดนั้นเฟิ่งอู๋จะแปลงกายกลับเป็นปีศาจดอกไม้นางนั่งกอดเข่าและมองประตูพระราชวังอย่างน่าสงสาร

จู๋มั่วสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของนาง ดวงตาจึงเต็มไปด้วยความยินดี “ปีศาจดอกไม้ นี่เจ้าแปลงกายได้แล้วหรือ”

เส้นผมยาวสลวยสีดำขลับยาวมากจนปกคลุมเอวอันเรียวเล็กนั้น

ใบหน้าของจู๋มั่วร้อนผ่าว เขารีบถอดเสื้อออกและนำไปคลุมตัวพลางโอบปีศาจดอกไม้ไว้...

“ข้าขอโทษ ข้าผิดเอง เสื้อผ้าที่ทำให้เจ้าข้าลืมเอาไว้ที่บ้านน่ะ”

ปีศาจดอกไม้เดินเท้าเปล่าอย่างโอนเอนไปมา

ก่อนจะแอบขยิบตาให้กับลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาหลับตาลงอย่างเงียบๆ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เด็กอายุสี่ขวบอย่างนางควรเห็น!

เจ้าหงส์น้อย ช่างร้ายนัก

เห็นๆ กันอยู่ว่าเมื่อครู่ยังสวมเสื้อผ้าอยู่เลย! เฮ้อ ข้าขอไว้อาลัยให้กับเจ้ามังกรโง่เขลานั่นเลยก็แล้วกัน

ลู่เจาเจาไม่มีทางยอมรับว่านางเองก็อยากดูละครในครั้งนี้เช่นกัน!

ทันใดนั้นขันทีผู้น้อยที่ยืนอยู่นอกประตูจึงพูดอย่างวิตกกังวล “ฝ่าบาท ผู้อาวุโสตระกูลโหลวนำลูกศิษย์จากแดนศักดิ์สิทธิ์เข้ามาในวังแล้วพ่ะย่ะค่ะ เหล่าขุนนางกำลังรออยู่นอกตำหนักหมิงกวง”

ดวงตาของลู่เจาเจาพลันเป็นประกาย ความหวังเล็กๆ ปรากฏขึ้นในใจอย่างเงียบๆ

แดนศักดิ์สิทธิ์ บ้านที่แท้จริงของนาง

คนในวังพานางไปยังตำหนักหมิงกวง ซึ่งมีเหล่าขุนนางข้าราชบริพารยืนก้มหน้าต่ำอยู่ในท้องพระโรง

“ขอต้อนรับฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ...”

เซียนหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อยพลางสะบัดแขนเสื้อ “เพลานี้ท่านบรรพบุรุษมีตำแหน่งสำคัญอยู่ในนิกายหมื่นกระบี่ ไม่อาจทิ้งนิกายออกมาได้”

“ทว่า... เขายังคิดถึงแคว้นใต้และส่งลูกศิษย์มาตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้น”

“กระหม่อมเพิ่งตรวจสอบเขตแดนอาคม คาดว่าอยู่ได้อย่างน้อยสามเดือนก่อนที่เขตแดนอาคมจะสลายหายไปจนหมดสิ้น”

“ไม่ต้องห่วง ทุกท่าน ท่านอาจารย์ห่วงใยแคว้นใต้เสมอ”

“เพียงแต่ปัญหานั้นคือปัญหาใหญ่ ท่านอาจารย์ไม่อาจแก้ไขได้โดยลำพัง”

“จึงสั่งให้ศิษย์คนนี้มายังโลกมนุษย์เพื่อขอรับบางสิ่งบางอย่าง บางทีมันอาจจะสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้” เซียนหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ

“มันคือสิ่งใด ขอเพียงพวกเรามี ท่านเซียนโปรดบอก…” ก่อนที่เขาจะพูดจบ ใต้เท้าหมิงจึงจ้องไปที่อีกฝ่ายอย่างดุเดือด

ทำให้ใต้เท้าคนนั้นหยุดพูดอย่างกะทันหัน

สิ่งที่ทำให้ท่านเซียนหมกมุ่นได้ถึงขั้นนี้ต้องไม่ใช่ของธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน!

เซียนหนุ่มเผยรอยยิ้มบนริมฝีปากจางๆ “กระหม่อมได้ยินมาว่าหัวใจแห่งเป่ยเจาประทับอยู่ในโลกมนุษย์ ว่ากันว่าหัวใจแห่งเป่ยเจานั้นสามารถชำระล้างความชั่วร้ายทั้งหมดได้ หากมอบสิ่งนี้ให้กับผู้มีอำนาจทุกคนช่วยกันชำระล้างสิ่งชั่วร้าย กระหม่อมคิดว่า... พวกเขาจะต้องช่วยโลกมนุษย์อย่างแน่นอน”

“ไม่!” ทว่าใต้เท้าซางกลับปฏิเสธทันทีโดยไม่รอฟังจนจบ

“ห้ามแตะต้องหัวใจแห่งเป่ยเจา!” ใต้เท้าซางก็เคยได้ยินข่าวลือทำนองนี้มามากมาย แต่หัวใจแห่งเป่ยเจานั้นห้ามแตะต้องโดยไม่มีข้อยกเว้น