หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 970

“เสี่ยวฮวา เสี่ยวฮวา เจ้าต้องฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บโดยเร็ว”

“เจ้ามีพลังวิญญาณเพียงพอหรือไม่ ข้าจะส่งพลังให้เจ้าเอง”

“นี่ ข้ามีกระถางดอกไม้อันใหม่ให้เจ้าด้วย ชอบหรือไม่ ดูเหมือนเจ้าจะโตขึ้นนิดหน่อย…”

“พลังวิญญาณของเจ้ายังไม่เพียงพอหรือ ข้าจะส่งพลังให้เจ้าอีก ปีศาจที่เพิ่งแปลงกายได้มักจะอ่อนแอ…”

จู๋มั่วถึงขั้นหยิบเข็มขึ้นมาปักชุดให้กับปีศาจดอกไม้ด้วยตนเอง

รอวันที่ปีศาจดอกไม้จะรักษาตัวจนหายดีและแปลงกายกลับมาเป็นมนุษย์ได้อีกครั้ง

“จู๋มั่ว บรรพบุรุษของพวกเราจะส่งลูกศิษย์ข้ามรอยแตกของเขตแดนอาคมมาในวันนี้ เจ้าไปดูเสียหน่อย ทิ้งปีศาจดอกไม้ไว้ในวังนี่แหละ ข้าจะคอยดูแลให้เอง ไม่ต้องห่วง”

“นางได้รับบาดเจ็บสาหัสยังไม่หายดี สถานการณ์ภายนอกยังไม่ชัดเจน ระวังอย่าให้นางบาดเจ็บซ้ำอีก”

จู๋มั่วหันหลังกลับออกไปอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก

“เสี่ยวฮวา รอข้าก่อนนะ ประเดี๋ยวข้าจะรีบกลับมารับ” หลังจากพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้นกลายร่างเป็นมังกรแล้วบินทะยานออกไป

หลังจากนั้นลู่เจาเจาจึงมองปีศาจดอกไม้ด้วยความงุนงง

เด็กน้อยนั่งยองๆ ลงข้างกระถางดอกไม้ ก่อนจะเหยียดนิ้วอ้วนๆ ออกไปจิ้มมัน

“ยังไม่ยอมปรากฏตัวอีก เจ้ามังกรโง่นั่นออกไปแล้ว”

ปีศาจดอกไม้แกว่งตัวไปมาและแปลงกายกลับมาเป็นเด็กสาวอีกครั้ง

“เจ้าหงส์น้อย เจ้าไม่ซื่อสัตย์ ไม่จริงใจเลยสักนิด! ข้าไม่ได้เปิดเผยตัวตนของเจ้าด้วยซ้ำ!” ลู่เจาเจานั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพร้อมกับพึมพำ

เด็กสาวตกใจไม่น้อย เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในตำหนัก นางจึงกลายร่างเป็นองค์หญิงเผ่าหงส์รูปงาม

“รู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า”

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะมอง “เพราะว่าข้าเคยเจอเจ้ามาก่อนน่ะสิ เจ้าหงส์น้อย...”

ลู่เจาเจาเคยเห็นเจ้าหงส์น้อยตนนี้มาก่อน

ครั้งหนึ่งเผ่าหงส์ได้ให้กำเนิดไข่ใบโต ไข่ใบนั้นไม่เคยเปลี่ยนหลังจากฟักออกมานานนับหลายพันปี ราชาหงส์ร้อนใจมาก เขาไปขอร้องจนครบสามดินแดนแล้วก็ยังหาวิธีแก้ปัญหาไม่ได้

จนบังเอิญไปพบกับลู่เจาเจาเข้า

ลู่เจาเจาจึงมอบต้นชางอู๋ที่ถูกฟ้าผ่าเก้าสิบเก้าครั้งให้กับนาง จนช่วยให้นางแปลงกายได้สำเร็จ

เจ้าหงส์น้อยจึงเกิดมาพร้อมกับพลังแห่งสายฟ้า คนแรกที่นางเห็นเมื่อลืมตาคือลู่เจาเจา แม้แต่ชื่อของนาง ลู่เจาเจายังเป็นคนตั้งให้เช่นกัน

“เจ้าคือเฟิ่งอู๋ เจ้าโตถึงขนาดนี้แล้วหรือ…”

เฟิ่งอู๋ขมวดคิ้วพร้อมกับมองนาง “เจ้าพูดแบบนี้อย่างกับเป็นผู้อาวุโสในเผ่าของข้าเลย...”

“แต่เจ้าเพิ่งจะ…” นางเหลือบมองลู่เจาเจา

เฟิ่งอู๋เยาะเย้ย “บริสุทธิ์? เขาไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์!”

“แม่หนู ข้าจะบอกเจ้าก็ได้ว่าคนเราไม่ควรเชื่อในสิ่งที่บุรุษพูด!”

“หากเขาไม่ต้องการแต่งงานก็แค่หนีไป! ทำไมเขาถึงเอาสมบัติล้ำค่าของเผ่าหงส์ไปด้วย! นั่นคือสินเดิมของข้านะ!”

“รอให้ข้าผ่านพิธีแต่งงานพร้อมกับสมบัติ และหนีงานแต่งไปภายใต้สายตาของพยานทั้งสามดินแดน!”

“สมบัติล้ำค่าของเผ่าหงส์ยังถูกทิ้งไว้ในเผ่ามังกรอีกด้วย!”

“เอาเถิด กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา ข้าไม่มีวันปล่อยจู๋มั่วไปแน่แน่!”

ลู่เจาเจาได้แต่อ้าปากค้างด้วยความงุนงง

สมควรแล้ว เจ้ามังกรโง่!

“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ฆ่าเขาหรอก...” เฟิ่งอู๋จับปลายผมแล้วยิ้มให้ลู่เจาเจา

“ข้าจะทำลายหัวใจของเขา!”

“ให้เขารู้เสียบ้างว่าไม่ควรแตะต้องดอกไม้ป่าข้างนอกสุ่มสี่สุ่มห้า!”

ลู่เจาเจาจึงก้าวถอยหลังอย่างเงียบๆ