หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 988

“ถ้าเจ้าไม่เชื่อ…”

“คนทำงานอย่างเรา ต่างก็ต้องแปลงโฉมหน้า”

“โปรดดูใบประกาศจับของข้า!” ใบประกาศจับสิบแปดใบ ทำเอาลู่เจาเจาตาลายไปหมด

จริงด้วย!

ทำเอานางไม่สามารถโต้แย้งได้จริง ๆ!

“วัฒนธรรมท้องถิ่นแดนศักดิ์สิทธิ์ดุเดือดจริง ๆ” เซี่ยอวี้โจวพึมพำเบา ๆ

ชายคนนั้นโบกมือ “จะซื้อไหม? เมื่อกี้ข้างในขายหกร้อยศิลาวิญญาณ ข้าต้องการแค่สามร้อย”

ราชครูหยิบศิลาวิญญาณสามร้อยก้อนออกมาอย่างเงียบๆ แล้วสวมที่คาดหัวไว้บนหัวของเซี่ยอวี้โจว

ลู่เจาเจาเลือกดูสินค้าอย่างสนุกสนาน และซื้อของแปลกใหม่จากแผงลอยอีกเล็กน้อย ทุกอย่างมีคุณภาพดีและราคาไม่แพง

“เจ้าวางใจเถอะ ของที่ข้าขายออกไปรับประกันหลังการขาย ถ้ามีใครมาแย่งไป ข้าจะรับผิดชอบแย่งกลับคืนมาให้เอง” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจอย่างที่สุด

ทุกคนรู้สึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“พวกเจ้าเป็นคนต่างถิ่นสินะ? คงถูกประตูเขตแดนที่เชื่อมไปยังโลกมนุษย์ดึงดูดมาแน่ ๆ เมืองเล็ก ๆ ชายแดนของพวกเราน่ะ ใกล้กับแดนมารนัก ปกติแทบไม่มีใครมาเลย”

ผู้บำเพ็ญตนเต็มท้องถนน เขาก็ทำกำไรได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

“แต่ว่า เมื่อเร็วๆ นี้ ที่หอสมบัติวิเศษในเมืองซีเหอมีการประมูลภูติ ดึงดูดผู้คนจำนวนมากทีเดียว...”

ลู่เจาเจากระพริบตาเล็กน้อย “ประมูลเผ่าภูติงั้นหรือ? ภูติสามารถประมูลได้ด้วยหรือ?” นางเบิกตากว้างอย่างไร้เดียงสา ราวกับเป็นเด็กไร้เดียงสาที่ไม่รู้อะไรเลย

ชายผู้นั้นส่งเสียงชู่ว

“เจ้าเด็กน้อย เจ้าไม่เข้าใจหรอก เดี๋ยวนี้เหล่าผู้บำเพ็ญตนนิยมเลี้ยงภูตกัน ภูตมีค่ามากกว่าศิลาวิญญาณเสียอีก แถมยังใช้แลกเปลี่ยนกันในหมู่ผู้บำเพ็ญตนได้ด้วย”

“ภูติจำนวนมากถูกใช้เป็นสินค้าเพื่อความบันเทิงของผู้คน”

“ภูติที่โตเต็มวัยสามารถให้ความอบอุ่นบนเตียง อีกทั้งยังสามารถดูดซับพลังวิญญาณและแบ่งปันอายุขัยได้ ภูติได้รับความโปรดปรานจากสวรรค์และโลก และยังสามารถลดทอนความรุนแรงของภัยพิบัติจากฟ้าร้องได้ ภูติเด็กที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังเล็กจะมีประโยชน์มากกว่า”

ลู่เจาเจากำหมัดจนนิ้วมือซีดขาว “เผ่าภูติไม่ใช่สัตว์เดรัจฉาน! พวกเขามีสติปัญญา ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์!”

ชายผู้นั้นส่ายหัว “สาวน้อย โลกใบนี้น่ะ ถูกเขียนขึ้นโดยผู้แข็งแกร่ง”

“ทุกคนรู้ดีว่าเผ่าภูติก็ไม่ได้ต่างอะไรกับมนุษย์หรอก แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา เผ่าภูติไม่มีผู้แข็งแกร่งคอยหนุนหลัง ใครจะกล้าพูดแทนพวกเขาได้ล่ะ?” ใครใช้ให้เผ่าภูติมีสมบัติมากมาย แต่กลับไม่มีปัญญาปกป้องตัวเองกันล่ะ

“การประมูลจัดขึ้นเมื่อไหร่หรือ? เจาเจาอยากไปดู” ลู่เจาเจาถามด้วยตาแดงก่ำ

“เป็นอะไรไป?”

มีกลิ่นอายของภูเขาฉงเย่ว์!

ลู่เจาเจาส่ายหัว “ที่นั่นคือที่ไหนกัน? ดูแล้วน่าเกรงขามและโอ่อ่ายิ่งกว่าพระราชวังเสียอีก”

ราชครูไม่เคยมาที่ซีเหอ แต่ในบันทึกโบราณของตระกูลมีเขียนไว้ว่า “ที่นั่น น่าจะเป็นจวนเจ้าเมือง”

ลู่เจาเจาจดจำตำแหน่งนั้นไว้ ไม่ได้พูดอะไรมาก

“ว้าว! ผมของผู้คนในแดนศักดิ์สิทธิ์นี่สวยงามจริง ๆ มีสีสันสดใสหลากหลายสีมากเลย” เซี่ยอวี้โจวพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ข้าอยากเอาสิ่งนี้ อยากย้อมเป็นสีทอง ข้าอยากเป็นหัวทอง!” เขาพูดพลางลูบผมตัวเองไปมา

ในโลกมนุษย์มีความเชื่อมาตลอดว่า ร่างกายและเส้นผมเป็นสิ่งที่ได้รับมาจากพ่อแม่ ไม่กล้าทำลาย ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของความกตัญญู ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าทำอะไรกับเส้นผม

ลู่เจาเจาพูดต่อว่า “เมื่อกี้ข้าเพิ่งซื้อน้ำยาย้อมผมมา ถ้าเจ้าชอบ เดี๋ยวข้าจะย้อมให้”

เซี่ยอวี้โจวกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“ข้าได้สืบถามมาทั่วแล้ว ซีเหออยู่ทางทิศตะวันออกของเมือง ข้าจะกลับไปเข้าพบผู้นำตระกูลก่อน”