หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 989

“พรุ่งนี้ ข้าจะมารับพวกเจ้า”

ราชครูหาโรงเตี๊ยมและเปิดห้องพักชั้นบนห้องหนึ่ง

ยังไงซะก็มีแค่เซี่ยอวี้โจวกับลู่เจาเจาสองคนเท่านั้นที่อาศัยอยู่ จุยเฟิงเป็นหมา จู๋มั่วเป็นมังกร ไม่ใช่มนุษย์

“วิญญาณผู้พิทักษ์ ข้าขอฝากฝังท่านให้ดูแลฝ่าบาทด้วย”

มังกรดำพยักหน้ารับอย่างสิ้นหวัง

หลังจากที่ราชครูจากไปแล้ว ลู่เจาเจาเห็นว่าฟ้ายังไม่มืด จึงโบกมือให้เซี่ยอวี้โจว “ในเมื่อมาถึงถิ่นนี้แล้ว ก็ต้องทำตามธรรมเนียมของที่นี่ ข้าจะย้อมสีให้พวกเจ้าทุกคนเอง”

สุนัขจุยเฟิงเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว ถอยหลังไปทีละก้าว

แต่เพียงแค่ลู่เจาเจาดีดนิ้ว ก็ดึงจุยเฟิงมาอยู่ตรงหน้าทันที

“ว่าง่ายหน่อยนะ เปลี่ยนสีสักหน่อย เจ้าเป็นสุนัขเพียงหนึ่งเดียวในสามดินแดน ไม่มีใครเทียบเจ้าได้! มาๆๆ ข้าจะเลือกสีให้เจ้าเอง...” ลู่เจาเจามองไปที่จุยเฟิงด้วยรอยยิ้ม ทำให้จุยเฟิงหวาดกลัวจนร้องเสียงหลง

ไม่นานนัก ร่างกายก็ถูกห่อด้วยผ้าขนหนูทั้งตัว

จุยเฟิงเหม่อมองท้องฟ้าด้วยแววตาสิ้นหวัง น้ำตาใส ๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาของสุนัข

จู๋มั่วถูกคนอื่นโกงเงินเก็บที่ตั้งใจจะใช้เป็นสินสอดไปจนหมด เขาหมดอาลัยตายอยาก นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง ปล่อยให้ลู่เจาเจาจัดการกับหัวตามใจชอบ

มีแต่เซี่ยอวี้โจวที่ชี้ไปที่หัวตัวเองแล้วตะโกนว่า “ข้าจะย้อมผมสีทอง! เอาสีที่ทองที่สุดเลย!”

ลู่เจาเจาจับคู่สีที่สมบูรณ์แบบที่สุดให้กับตัวเอง ทั้งสามคนกับสุนัขหนึ่งตัวนั่งอยู่ข้างเตียง

“ข้าขอไปล้างตัวก่อนนะ ข้าอยากเห็นจะแย่อยู่แล้ว!”

เซี่ยอวี้โจววิ่งไปสระผมอย่างมีความสุข

หลังจากไปสระผมกลับมา เขามีผมสีทองทั้งหัว แม้แต่คิ้วก็ยังถูกย้อมเป็นสีทองด้วย

“เยี่ยมๆๆ ข้าต้องเป็นคนที่ดูดีที่สุดบนถนนสายนี้แน่ๆ” เขานั่งอยู่หน้ากระจก พลางชื่นชมตัวเองอย่างพึงพอใจ

หลังจากสระเสร็จแล้ว จุยเฟิงก็หมอบลงกับพื้นร้องไห้อยู่นานถึงครึ่งชั่วยาม

ขนสีดำที่เคยสง่างาม ตอนนี้กลายเป็นสีแดง แดงสด!! สุนัขกลมสีแดงสด ความน่าเกรงขามทั้งหมดกลายเป็นความตลกขบขัน!

ในที่สุดจู๋มั่วก็ได้สติกลับคืนมา เขาจึงรีบยื่นหัวเข้าไปในถังแล้วล้างด้วยความหวาดกลัว

ผมเผ้ากระเซิงเปียกชื้น นั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง หัวเขียวทั้งหัวเลย!

สีเขียวส่องประกาย!

ลู่เจาเจามองจุกเล็กๆ หลากสีของตัวเองอย่างพึงพอใจ สวยจริงๆ!

มันคือสีรุ้ง

ตอนกลางคืน

เซี่ยอวี้โจวที่กำลังงัวเงียครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้สึกเหมือนวิญญาณของตัวเองจะออกจากร่าง เหมือนถูกดึงเข้าไปสู่สภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาดบางอย่าง

แสงสีทองสี่ด้านพร่างพรายเจิดจ้า เสียงสวดมนต์ดังก้องอยู่ข้างหู เสียงเคาะปลาไม้ดังขึ้นพร้อมกันนับไม่ถ้วน

ไต้ซือชื่อคงสวมจีวรและมีรัศมีรอบตัวท่าน

แต่เมื่อคิดว่าผู้นำทั้งดินแดนนั้น มีผมสีทอง เขาก็ไม่มีหน้าจะสู้ใคร

ต้องถูกทั้งสามดินแดนหัวเราะเยาะเป็นแน่!!

แม้ว่าพระภิกษุจะไม่สนใจชื่อเสียงอันเป็นเท็จในโลกภายนอก แต่ก็ยังคงต้องรักษาหน้าอยู่บ้าง!

“ร่างกายเป็นเพียงเปลือกนอก อย่าไปยึดติดกับมันเลย” เซี่ยอวี้โจวยิ้มอย่างลึกลับ

ภายในใจ: ธุระอะไรของเจ้า?!

ในความฝัน เซี่ยอวี้โจวทำหน้าเรียบเฉยรับการอบรมสั่งสอนธรรมะ

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ลู่เจาเจาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

นางเงี่ยหูฟังเสียงร้องไห้เบา ๆ จากข้างนอก แล้วค่อย ๆ ย่องไปแอบดูตรงฉากกั้นอย่างเงียบ ๆ

“ฮือๆๆๆ...ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้ง่าย ๆ หรอก เพียงแต่ยังไม่ถึงจุดที่ทำให้เจ็บปวดที่สุดเท่านั้น”

“ภูตดอกไม้น้อย เจ้ากล้าหลอกข้า!”

“ข้าตัดสินใจแล้ว ชีวิตนี้จะไม่เชื่อใจผู้หญิงอีกแล้ว!”

ลู่เจาเจาเอามือปิดปาก กลั้นขำไม่ให้หลุดออกมา

มองไปทางซ้ายทีขวาทีอย่างรวดเร็ว เอ๊ะ แล้วสุนัขของนางหายไปไหนนะ??

เดิมที จุยเฟิงหมอบอยู่ข้างเตียง แต่ตอนนี้กลับไร้ร่องรอย