หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 990

ช่างเถอะ เจ้าจุยเฟิงพบเจออันตราย นางสามารถรับรู้ได้อยู่แล้ว

ลู่เจาเจาทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ภายใต้แสงจันทร์ นางกลายเป็นสายลมที่พัดผ่านโรงเตี๊ยมและตรงไปยังจวนเจ้าเมือง

นอกประตูจวนเจ้าเมือง

บนประตูใหญ่มีภาพวาดสัตว์ร้ายที่ดุร้าย ซึ่งเป็นภาพของสัตว์ร้ายในยุคโบราณ

ขณะที่ลู่เจาเจากำลังยืนอยู่หน้าประตู สัตว์ร้ายก็พุ่งเข้าใส่นางอย่างรวดเร็วเหมือนเงา

“ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!” ลู่เจาเจาพูดพลางถลึงตาใส่ พร้อมกับขยับจุกผมสีรุ้งของนางไปมาด้วยความโกรธ

สัตว์ร้ายที่กำลังคำราม ทันใดนั้นก็ครางเสียงเบา ๆ

ลู่เจาเจาตบหัวสัตว์ร้ายตัวนั้น “ไม่ได้เจอกันพันปี ดูเหมือนเจ้าจะแยกไม่ออกแล้วว่าใครใหญ่กว่าใคร!”

สัตว์ร้ายที่ดุร้ายหมอบอยู่แทบเท้านาง อย่างว่าง่าย

ลู่เจาเจาเดินเข้าไปในจวนเจ้าเมืองอย่างไม่เกรงกลัว

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในจวนเจ้าเมือง ราวกับว่าเท้าที่เพิ่งแตะพื้นนั้น ได้นำพานางเข้าสู่ค่ายกลบางอย่าง

ลู่เจาเจาเจ้าส่ายหัวเบาๆ

‘ท่านโปรดระวัง ค่ายกลนี้สามารถกระตุ้นความปรารถนาในใจท่านได้ ผู้บำเพ็ญตนจำนวนนับไม่ถ้วนติดอยู่ในค่ายกลนี้และไม่สามารถจากไปได้’ สัตว์ร้ายกระซิบอย่างแผ่วเบา

เมื่อครู่นี้ ลู่เจาเจายังไม่เข้าใจถึงความน่ากลัวของค่ายกล

ทันทีที่เข้าสู่ค่ายกล นางก็รู้สึกราวกับว่ามีน่องไก่จำนวนมหาศาลพุ่งเข้ามาหานาง

หอมจนนางน้ำลายไหล

“ค่ายกลนี้ ผ่านไปยากจริงๆ” นางติดอยู่ในค่ายกล กินน่องไก่ไปเป็นสิบกว่าชิ้น จนแทบจะอาเจียนออกมา กว่าจะคลานออกมาจากค่ายกลได้

สัตว์ร้ายมีสีหน้าตกตะลึง

‘เจ้าไม่ต้องการความร่ำรวย? ไม่ต้องการอำนาจเลยหรือ?’

‘เมื่อก่อนเจ้าเคยยืนอยู่บนจุดสูงสุด ไม่มีความอาลัยแม้แต่น้อยเลยหรือ?’ สัตว์ร้ายถามผ่านกระแสจิต

‘ข้าเฝ้ารักษาที่แห่งนี้มานานนับพันปี เจ้าเป็นเพียงผู้เดียวที่ไร้ซึ่งความปรารถนาใดๆ’

“อย่าถือว่าน่องไก่ไม่ใช่ความปรารถนา!” ลู่เจาเจายกน่องไก่ขึ้นมา แต่กลับรู้สึกคลื่นไส้อยากจะอาเจียนออกมา

“เจ้าสัตว์ร้ายน้อย เจ้าเต็มใจมาเฝ้าบ้านให้กับผู้บำเพ็ญตนได้อย่างไร? ข้าจำได้ว่าเจ้าเป็นสัตว์ร้ายในยุคโบราณ ตอนนั้นยังหยิ่งผยองนัก”

‘เจ้าเมืองซีเหอจับข้ามาขังไว้ และบังคับให้ข้าทำงานให้เขา’

ลู่เจาเจาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ที่นี่มีกลิ่นอายของเทพเจ้า ถ้าเจ้าพาข้าไปหาต้นตอของเรื่องนี้ได้ ข้าจะตัดพันธะระหว่างพวกเจ้าให้”

ลู่เจาเจารู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความสุขที่มันส่งมา

ภายในจวนเจ้าเมืองมีโคมไฟจุดสว่างไสวไปทั่ว แต่ก็ยังมีความรู้สึกหนาวเหน็บแปลกๆ แผ่ซ่านอยู่

ภายในเขตต้องห้ามเต็มไปด้วยหมอกหนา ดูราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ปกปิดซ่อนเร้นอยู่

กลิ่นอายอันเข้มข้นของเทพเจ้า ทำให้แววตาของนางลึกล้ำขึ้น

เป็นกลิ่นอายของฉงเย่ว์

กลิ่นอายของฉงเย่ว์ที่เข้มข้นมาก

กระบี่เจาหยางปรากฏขึ้นในมือของนางอย่างเงียบเชียบ

เด็กหญิงใบหน้าเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางเดินทีละก้าวไปข้างหน้า จนกระทั่ง...พบแท่นหินหยกขาวขนาดใหญ่ โปร่งใส และส่องประกาย

แท่นหินล้อมรอบด้วยเสาหยกแกะสลักมังกรหกต้น เสาล้อมรอบด้วยแสงสายฟ้าจางๆ บางครั้งก็มีเสียงฟ้าร้องดังออกมา แผ่ซ่านบรรยากาศที่น่ากลัวและหวาดกลัวออกมา

เสาหยกถูกพันด้วยโซ่เหล็กที่ทำจากเหล็กเย็นพันปี

ตรงกลางของโซ่เหล็ก มีชายชุดขาวถูกมัดอยู่

ชายหนุ่มก้มหน้าลง เสื้อผ้าสีขาวบริสุทธิ์ของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดจนแดงฉาน มือและเท้าของเขาถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็ก นอกจากนี้ ยังมีโซ่อีกสองเส้นที่ทะลุผ่านหน้าอกของเขา เลือดหยดลงมาจากบาดแผลที่หน้าอกของเขา

หยดเลือดหยาดลงบนแท่นหยก ไหลไปตามค่ายกลลวดลายอันเร้นลับบนพื้น

ลู่เจาเจารู้สึกเหมือนเลือดในกายแทบจะแข็งตัว ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านจากฝ่าเท้าขึ้นสู่กระหม่อม

นางแทบหยุดหายใจ จ้องมองชายคนนั้นที่อยู่ตรงกลางอย่างไม่วางตา