หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 997

เด็กน้อยทำหน้าบูดบึ้ง “จับอะไรกันเล่า เพิ่งจะเปิดผนึกกระเป๋าออกมา”

“ถุงก็ระเบิดขึ้น บรรพบุรุษหลบได้ทันจึงรอดชีวิตไปได้ แต่คนทั้งสองที่อยู่ตรงนั้นถูกระเบิดจนวิญญาณแตกสลายไปทันที”

“ยังไม่ทันได้สอบสวนอะไรเลย!”

“แต่พวกเขาไม่น่าจะเป็นฆาตกรหรอก แม้แต่ความสามารถในการหลบหนีแค่นี้ยังไม่มี แล้วจะสังหารหมิงเต๋อเจินจวินได้อย่างไรกัน!”

ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างขอไปที “ใช่ๆๆ เจ้าพูดถูกทุกอย่าง”

และเดินจากไปต่อหน้าบรรพชนซย่าอย่างทระนงตน

ปี้ซินมองลู่เจาเจาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม ริมฝีปากเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ราชครูโค้งคำนับให้บรรพชนซย่า จากนั้นก็ก้มหน้าส่งลู่เจาเจาออกประตูไป

เขาถูกทำโทษให้คุกเข่าทั้งคืนเพราะพาลู่เจาเจาขึ้นไปแดนศักดิ์สิทธิ์

เขาเป็นคนจากสาขาย่อย จึงมักจะถูกดูแคลนอยู่แล้ว

ตอนนี้ยิ่งถูกเกลียดชังมากขึ้นไปอีก

หลุมสุนัขในมุมบ้านของตระกูลซย่า

“ข้าจะหนีออกจากบ้าน! ข้าไม่อยากอยู่ภายใต้การปกป้องของครอบครัวอีกต่อไปแล้ว ข้าจะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน! ”

“ข้าไม่อยากให้ผู้อื่นกล่าวถึงข้า เพียงแค่บอกว่า นี่คือซื่อจื่อน้อยแห่งตระกูลซย่า”

“ข้าจะให้พวกเขาพูดว่า นี่คือบ้านของซื่อจื่อซย่า ข้าต้องการให้พวกเจ้าภูมิใจในตัวข้า!”

“ข้าจะออกไปท่องทั่วหล้า และสร้างความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่!”

“ข้าไม่ต้องใช้เงินจากครอบครัวแม้แต่แดงเดียว ก็สามารถสร้างเนื้อสร้างตัวได้!”

“เจ้าปล่อยข้านะ!” คุณชายน้อยผู้หนึ่งซึ่งแต่งกายหรูหราและมีหยกประดับเอว ร้องตะโกนโวยวายราวกับผีร้องไห้และหมาป่าหอน

ราชครูถอนหายใจเบาๆ “เหล่าผู้บำเพ็ญตนมีอายุยืนยาว แต่การให้กำเนิดบุตรนั้นยากยิ่งนัก นี่คือซื่อจื่อน้อยของนบรรพชนและคู่ชีวิตของท่าน”

“ทั้งสองครองคู่กันมาเป็นพันปี จึงได้ให้กำเนิดบุตรชายหนึ่งคน บุตรชายผู้นี้ถูกตามใจจนเคยตัว มีนิสัยเอาแต่ใจและซุกซนอยู่บ้าง ทั้งยังใฝ่ฝันถึงชีวิตในโลกภายนอก”

“มักจะงอแงจะหนีออกจากบ้าน ทำให้ตระกูลซย่ารำคาญใจไม่น้อย แต่ก็จนปัญญาจะทำอะไรได้”

เซี่ยอวี้โจวแอบกระซิบข้างหูนาง “นี่เหมือนเจ้าในตอนนั้นไม่ใช่หรือ?”

ยังกลายเป็นหนึ่งในผู้ยิ่งใหญ่แห่งเป่ยเจาอีกด้วย

ลู่เจาเจาอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

ที่มุมห้อง สาวใช้ตัวน้อยกำลังคุกเข่าอ้อนวอนเบื้องหน้าซื่อจื่อ “คุณชาย ขอร้องท่านไว้ชีวิตบ่าวด้วยเถิด ฮูหยินจะต้องฆ่าบ่าวตายแน่!”

“ถ้าท่านอยากออกไปข้างนอก พาองครักษ์ไปด้วยดีหรือไม่?”

“โลกนี้อันตราย คนไม่ซื่อสัตย์เหมือนก่อน ท่านจะเสียเปรียบเอานะเจ้าคะ!”

สองวันต่อมา

ลู่เจาเจาากำลังเตรียมตัวออกไปยังหอสมบัติวิเศษเพื่อดูการประมูลเผ่าภูติ

พึ่งก้าวออกจากประตู ก็เห็นจื่อซื่อน้อยในชุดหรูหราท่าทางร้อนรนรีบวิ่งออกมาจากประตูใหญ่

ในมือถือถุงเงินไว้แน่น ศิลาวิญญาณข้างในกระทบกันส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง

“ฮ่า นี่เป็นศิลาวิญญาณจำนวนแรกที่ข้าซื่อจื่อหามาได้!”

“เฮ้อ แค่ศิลาวิญญาณก้อนเดียวก็ทำให้วีรบุรุษลำบากได้! ไม่มีเงิน เดินไปไหนก็ลำบาก”

“ในที่สุดตอนนี้ข้าก็มีเงินก้อนแรกแล้ว ถือว่าสามารถไปผจญภัยแดนศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว!”

“แดนศักดิ์สิทธิ์ ข้า ซย่าเส้าอวี่มาแล้ว!!” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างองอาจและมั่นใจ

เขาได้นัดหมายกับเพื่อนรักไว้แล้ว เพื่อออกไปท่องยุทธภพด้วยกัน!

ลู่เจาเจาเดินไปตรงหาเขา เงยหน้าขึ้นถามว่า “พี่ชาย ท่านหาเงินได้แล้วหรือ?”

ซย่าซื่อจื่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและเชิดคางขึ้น “แน่นอนว่าหาได้แล้ว” กลิ่นอายแห่งความตายระหว่างคิ้วแทบจะล้นออกมา

ลู่เจาเจายิ้มอย่างเขินอายให้เขา

ทันใดนั้นนางก็ถูกกระแทกจนลอยไปข้างหลัง ราวกับถูกใครเตะอย่างแรง จนตัวนางลอยไปชนแผงขายเกี๊ยวข้างถนนจนล้มคว่ำ