หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 996

ของว่างนี้ ถือว่าเป็นหนึ่งในชุดที่ดีที่สุดในแดนศักดิ์สิทธิ์เลยทีเดียว

ฮ่องเต้หญิงตัวน้อยวัยสี่ขวบ ดูเหมือนจะไม่นุ่มนิ่มเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกของนาง

บรรพชนสวมชุดบูชา มองลู่เจาเจาด้วยสายตาอันมืดมัว “ฮ่องเต้หญิงวัยสี่ขวบ ก้าวข้ามเขตแดนมายังแดนศักดิ์สิทธิ์เพื่อแสวงหาความยุติธรรม ช่างกล้าหาญนัก!”

“เบื้องหลังคือประชาชนทั่วหล้า ข้ามิอาจถอยหนีได้” ลู่เจาเจาลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับให้บรรพชนซย่า

“เจาเจาครั้งนี้เข้าแดนศักดิ์สิทธิ์ หนึ่ง ก็เพื่อกวาดล้างสำนัก ตอนนั้นนักพรตเสวียนชังเอาของวิเศษแห่งแคว้นใต้ขึ้นมาแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่ตอนนี้กลับมาดูแคลนโลกมนุษย์ ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็คืนของวิเศษมาเสียเถอะ!” และอีกอย่าง พวกเดรัจฉานในแดนศักดิ์สิทธิ์นั่น ในที่สุดนางก็จะต้องสั่งสอนพวกเขาให้หลาบจำ

“สอง ก็เพื่อใช้เหตุผล”

“คาดว่า บรรพชนคงทราบแล้วว่า พลังพิษได้ไหลทะลักเข้าสู่โลกมนุษย์แล้วกระมัง!”

บรรพชนซย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่พูดอะไร

“มีสิ่งมีชีวิตนับหมื่นนับแสนในโลกมนุษย์ พวกเขาไม่เคยทำอะไรผิด ทำงานตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนพระอาทิตย์ตกดิน พยายามดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ชีวิตยากลำบากอยู่แล้ว...”

“แม้กระทั่งในสามดินแดน พวกเขาเป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์น้อยที่สุด”

“ทำไมพวกเขาต้องแบกรับพลังพิษของสามดินแดนไว้เพียงลำพัง?”

“เขตแดนสามารถปิดกั้นการไหลทะลักของพลังพิษได้ หากเขตแดนเปิดออกจนหมด โลกมนุษย์จะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง!!” ลู่เจาเจากำหมัดเล็ก ๆ ของนาง ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ

“พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไร ที่จะพลีชีพโลกมนุษย์!!”

มนุษย์ทำอะไรผิด? เพียงเพราะพวกเขาอ่อนแอ พวกเขาสมควรที่จะถูกรังแกและทอดทิ้งอย่างนั้นหรือ?

“เทพสารเลว ที่ก่อให้เกิดความปรารถนาชั่วร้าย พวกเขาเป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด!”

บรรพชนซย่าเงียบไปครู่หนึ่งไม่พูดอะไร

“บรรพบุรุษของตระกูลซย่าเดิมทีเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา แต่ตอนนั้นได้เข้าสู่แดนศักดิ์สิทธิ์ ด้วยความสัมพันธ์ของแคว้นใต้”

นี่คือเหตุผลที่ตระกูลซย่าต้องปกป้องฮ่องเต้แห่งแคว้นใต้มาเป็นเวลาพันปี

บัดนี้ พวกเขาคือรุ่นสุดท้ายแล้ว

“พวกเจ้ามีความผูกพันกับโลกมนุษย์อย่างลึกซึ้ง แท้จริงแล้ว โลกมนุษย์คือรากเหง้าของพวกเจ้า!”

“เจ้า ทำไมเจ้าต้องลงเสียงเห็นด้วย?”

“เห็นด้วยที่จะเปิดเขตแดนให้กว้าง แล้วให้พลังพิษเข้าสู่โลกมนุษย์!”

“เจ้าเป็นคนทรยศ เจ้าทรยศพวกเรา!” ลู่เจาเจาทั้งเสียใจและโกรธเคือง

โลกมนุษย์ส่งพวกเจ้าขึ้นสู่จุดสูงสุด แต่พวกเจ้ากลับทรยศพวกเรา!

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากนอกห้องโถงหลัก

“บรรพชน พบเบาะแสของหมิงเต๋อเจินจวินแล้ว! เมื่อครู่มีคนสองคนมีท่าทางน่าสงสัย พยายามจะออกจากเมืองซีเหอ”

“พวกเขาแบกถุงที่ปิดกั้นการรับรู้ทางจิตวิญญาณ ซึ่งภายใน... มีกลิ่นอายของหมิงเต๋อเจินจวินอยู่”

ปี้ซินกับหยวนเหยากำหมัดแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว

บรรพชนซย่าสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย “เรื่องของสหายน้อย ตระกูลซย่าไม่สามารถช่วยเหลือได้ หากฝ่าบาททรงประสงค์จะอยู่ในแดนศักดิ์สิทธิ์อีกสักสองสามวัน ตระกูลซย่าจะคอยดูแลอย่างดี ข้าขอตัวก่อน” พูดจบ ก็รีบร้อนเดินออกไปนอกประตู

ปี้ซินมองไปทางลู่เจาเจา แต่กลับไม่กล้าพูดออกมา

ลู่เจาเจาส่ายหัวให้นาง และยิ้มอย่างไม่มีพิษมีภัย

นางยืนอยู่หน้าโถงหลักของตระกูลซย่า และมองไปยังทิศทางของประตูเมืองที่อยู่แต่ไกล

เพียงชั่วเวลาจุดธูปดอกเดียว ก็ได้ยินเสียงดังสนั่นจากนอกกำแพงเมือง ตามมาด้วยควันไฟและกลุ่มควันดำทะมึนลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

ลู่เจาเจายิ้มออกมา “ปัง... บึ้มแล้ว...”

ปี้ซินและหยวนเหยาจ้องมองนางอย่างตะลึงงัน

ไม่นานนัก ก็เห็นบรรพชนซย่ากลับมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง ราชครูรีบถามว่า “จับตัวคนร้ายได้หรือไม่?”