หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 995

ลู่เจาเจาและเซี่ยอวี้โจวกำลังถือถ้วยเล็ก ๆ ดื่มโจ๊ก โดยมีสาวใช้สองคนยืนอยู่ข้างหลัง ดูบอบบางราวกับจะปลิวไปตามลม

ลู่เจาเจาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนิ่มและอ่อนหวาน ยิ้มกว้างจนเห็นฟัน “เขากลับบ้านตระกูลซย่าแล้ว เดี๋ยวก็มารับเจาเจา”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เด็กสาวตัวน้อยวัยเพียงสี่ขวบ ถามด้วยท่าทางไร้เดียงสา

ผู้บำเพ็ญตนส่ายหัวเบา ๆ “เด็กน้อยอย่าไปยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่”

หลังจากการสืบสวนเสร็จสิ้นแล้ว ลู่เจาเจาจึงลูบกำไลหยกสีดำที่ข้อมือของนาง มังกรดำกำลังขดตัวพันรอบข้อมือของนางโดยที่หางอยู่ในปากของมัน

หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ลู่เจาเจาก็จูงสุนัข และพาทุกคนเดินไปที่จวนเจ้าเมือง

ไกลออกไปจากจวนเจ้าเมือง มีผู้คนมามุงดูเหตุการณ์กันมากมาย

ลู่เจาเจาชื่นชมผลงานของตัวเองอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก่อนจะไปที่ตระกูลซย่า

ราชครูกำลังจะออกจากประตูไปรับลู่เจาเจาพอดี

“พวกเจ้าออกมาได้อย่างไร? วันนี้ในเมืองวุ่นวาย ระวังตัวหน่อย อย่าวิ่งไปทั่วล่ะ” ราชครูสีหน้าไม่สู้ดีนัก ท่าทางการเดินก็ผิดปกติไปบ้าง

ลู่เจาเจาเหลือบมองไปที่หัวเข่าของเขา

ความสัมพันธ์ระหว่างญาติห่าง ๆ กับญาติสายตรงนั้นเป็นเรื่องละเอียดอ่อนอยู่แล้ว

“ผมของเจ้า...” ราชครูสูดหายใจเข้าลึก ๆ ความหดหู่ในใจก็จางหายไปเล็กน้อย

คนเหล่านี้มีหัวที่สีสันสดใส พวกเขาเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดบนถนนจริงๆ

“สวย สวย... ครั้งหน้าจะย้อมให้เจ้าด้วย” ลู่เจาเจาพูดอย่างตื่นเต้น

ราชครู ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น!

เด็กน้อยที่อยู่ด้านหลังราชครูถามขึ้นว่า “นี่คือฝ่าบาทแห่งแคว้นใต้หรือ? ฮ่องเต้หญิงที่ท่านจงรักภักดี?”

ราชครู…

“ข้าไม่รู้จักพวกนาง” เขาพูดพลางเชิดหน้าเดินนำไปข้างหน้า โดยเว้นระยะห่างจากลู่เจาเจาประมาณห้าเมตร

เซี่ยอวี้โจวไม่เข้าใจ “เขากำลังหลบหน้าเราอยู่หรือ?”

“นี่เป็นเพราะรู้สึกต่ำต้อยกว่าหรือเปล่า?”

ลู่เจาเจาส่ายหัวอย่างสับสน “อาจจะนะ เจ้าดูสิ ทุกคนมองมาที่เรา มีแต่เขาที่ธรรมดา ไม่โดดเด่น เดินกับเราแล้วมัน... ไม่คู่ควรกับเรา”

ราชครูหายใจเข้าลึก ๆ ขมับเต้นตุบ ๆ

“โชคดีที่พี่สาวเฉลียวฉลาด เจาเจายังคิดไม่ออกเลย” ลู่เจาเจากล่าวขอบคุณเสียงใสทันที

ใบหน้าของสาวใช้ซีดเผือดทันที

ชาศักดิ์สิทธิ์และขนมชั้นเลิศเช่นนี้ ไหนเลยที่คนอย่างนางจะจัดการได้? ปกติแล้วมีแต่ของที่เจ้านายกินเหลือ นางถึงจะมีโอกาสได้กินบ้าง

“ไอหยา...” ลู่เจาเจารีบปิดปากตัวเอง

“ตระกูลซย่าไม่สามารถทำได้หรือเปล่าพี่สาว? ถ้ามันยากสำหรับตระกูลซย่า ก็ช่างเถอะ”

“ที่แท้คนรวยในแดนศักดิ์สิทธิ์ ก็ชอบทำตัวโอ้อวดเกินฐานะเหมือนกันนะเนี่ย” นางพูดเสียงเบา แต่ดังพอที่บรรพชนซย่าที่เพิ่งเข้ามาได้ยินพอดี

สาวใช้คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังตุ้บ เหงื่อเย็นไหลโทรมกาย

“เจ้าสารเลว! เจ้าทำให้ตระกูลซย่าต้องขายหน้า! ยังไม่รีบไปเตรียมของว่างให้ฝ่าบาทนำกลับไปโลกมนุษย์อีก” แค่สายตาของบรรพชนซย่าก็ทำให้สาวใช้ตัวสั่นและรีบถอยออกไป

“สาวใช้ในจวนไม่รู้จักกาลเทศะ ทำให้ฝ่าบาทต้องขบขันแล้ว” แต่แววตาไม่ได้แสดงความรู้สึกขอโทษแต่อย่างใด

ความคิดที่ว่าผู้บำเพ็ญตนอยู่เหนือกว่าคนธรรมดา ได้ฝังลึกอยู่ในจิตใจของพวกเขาแล้ว

ลู่เจาเจายิ้มแย้ม “มอบของว่างเป็นร้อยที่ ไม่รู้จักกาลเทศะอย่างไรหรือ?”