หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 994

นางค่อย ๆ เอื้อมมือไปคว้ามันกลับมาอย่างเงียบ ๆ

ประมุขนิกายกระบี่ไม่ได้ใส่ใจนัก ในใจเพียงคิดว่า เด็กคนนี้ยังเด็กนัก แต่กลับมีน้ำใจกล้าหาญยิ่ง หากมีพรสวรรค์ในการฝึกยุทธ์ คงจะต้องสร้างผลงานได้อย่างแน่นอน

เขายังสั่งให้สาวใช้และคนรับใช้หลายคนมาตอบคำถาม ซึ่งทุกคนให้คำตอบเหมือนกับลู่เจาเจาไม่มีผิด

ประมุขนิกายกระบี่ไม่กล้ารีรอ ชำเลืองมองเพียงแวบเดียวก็เหาะไปยังเขตต้องห้ามแล้ว

ลู่เจาเจาหันไปมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เมื่อผู้ก่อเรื่องกลับมาถึงโรงเตี๊ยม นึกถึงครั้งก่อนที่ถูกท่านแม่จับได้ นางก็แอบถอดรองเท้าออกมาเช็ดพื้นรองเท้าให้สะอาดเอี่ยมไม่มีร่องรอยใดๆ เหลืออยู่

จากนั้นก็ปล่อยคนที่อยู่ในมิติออกมา

นางล้วงใบไม้สีเขียวสองใบออกมา “พวกเจ้าเอาไปติดที่ปลายผม จะสามารถแปลงกายได้ ช่วยให้หลบการตรวจจับของเจินจวินได้!” นี่เป็นของที่หลอกเอามาจากแดนเทพ…

ยี้ ได้มาแบบนี้นี่เอง

เผ่าภูติมีรูปโฉมงดงามเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อสวมใส่ใบไม้สีเขียวและเก็บซ่อนกลิ่นอายเอาไว้ และลดกลิ่นอายเซียนลงไปบ้าง

ในตอนนี้ ดูเหมือนเป็นเพียงหญิงสาวที่มีรูปโฉมงดงามเท่านั้น

ปี้ซินและหยวนเหยาโค้งคำนับนางอย่างนอบน้อม

แก่นพลังเทพของฉงเย่ว์สั่นคลอน ลู่เจาเจาไม่กล้าประมาท รีบรวบรวมจิตเทพในตัวหมิงเต๋อส่งต่อไปให้ฉงเย่ว์

หลังจากที่ดึงพลังออกมาจากหมิงเต๋อแล้ว ร่างกายของเขาก็ดูเหมือนซากศพที่แห้งเหี่ยว

ใบหน้าและรูปร่างมองเห็นไม่ชัดเจนแล้ว

ลู่เจาเจาค้นอยู่ในมิติอยู่นาน กว่าจะเจอกระเป๋าใบหนึ่งที่ประดับประดาตกแต่งอย่างหรูหราฟุ่มเฟือย นางจึงนำศพใส่ลงไป มัดให้แน่นหลายรอบ แล้วซ่อนไว้ใต้เตียง

คนที่ไม่รู้ อาจคิดว่ามีสมบัติซ่อนอยู่

ซ่อนไว้ในมิติ น่าขยะแขยงจริงๆ

“ชู่ว...” ปี้ซินกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ลู่เจาเจายกนิ้วขึ้นมาห้ามไว้เสียก่อน

ข้างนอกดูเหมือนจะมีอะไรเคลื่อนไหว

จู๋มั่วได้กลายร่างเป็นงูดำ พันอยู่รอบข้อมือของนาง อ้อ บนหัวมีขนสีเขียวแซมอยู่

แม่นางต่างมีหุ่นผอมเพรียว นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน

ปี้ซินถูกคุมขังมาหลายวันแล้ว ตอนนี้เหงื่อเย็นก็ไหลออกมาทั่วตัว ทันใดนั้น มีมือเล็ก ๆ ที่อบอุ่นคู่หนึ่งก็จับมือนางเบา ๆ ... อ่อนโยนแต่แน่วแน่

ปี้ซินก็ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย

ใต้แสงยามราตรี

ชายชุดดำงัดหน้าต่างอย่างแผ่วเบา แล้วพลิกตัวเข้าไปในห้อง ใบหน้าถูกปิดบังด้วยผ้าสีดำ เผยให้เห็นเพียงดวงตาของคนสิ้นหวังเท่านั้น

ทั้งสองคนค้นหาไปรอบๆ

ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นแล้ว

ข้างนอกโรงเตี๊ยมเสียงดังโหวกเหวก ขณะที่ภายในเมืองซีเหอ ผู้คนต่างหวาดกลัวและกระวนกระวายใจ

เมื่อลู่เจาเจาและคนอื่น ๆ ก้าวออกจากห้อง พวกเขาก็ได้ยินเสียงผู้คนพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น “เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!! เจ้ารู้ไหมว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”

“หมิงเต๋อเจินจวินเสียชีวิตแล้ว! ถูกสังหารในคราเดียว!”

เมื่อทุกคนได้ยิน ต่างก็ตกตะลึงและแปลกใจ

“หลวไหล! หมิงเต๋าเจินจวินเป็นถึงขั้นกึ่งเทพ เหลือเพียงสู่สวรรค์ก็จะสำเร็จเป็นเทพแล้ว ใต้หล้าทั้งหมดนี้ ใครจะสามารถสังหารท่านได้? เว้นเสียแต่เทพเจ้าจะลงมาเอง!”

“เมื่อคืนนี้ ได้ยินเสียงดังสนั่นมาจากจวนเจ้าเมืองจริงๆ”

“ข้าไม่เชื่อหรอก ในแดนศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่ประมุขแห่งนิกายหมื่นกระบี่ ก็ไม่อาจปลิดชีพเขาได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว!”

ลู่เจาเจานั่งอยู่ที่โต๊ะ ปี้ซินกับหยวนเหยาปลอมตัวเป็นสาวใช้ ก้มหน้าอยู่ด้านหลังนาง

พยายามระงับความตื่นเต้นไว้ในใจอย่างแน่นหนา

ลู่เจาเจาจับจุยเฟิงแล้วถักเปียให้มันทั้งตัว

หลังจากรับประทานอาหารเช้า เหล่าผู้บำเพ็ญตนจากเมืองซีเหอก็นำคนมาตรวจสอบอย่างละเอียด

เมื่อวนมาถึงลู่เจาเจา ผู้บำเพ็ญตนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า “ผู้ปกครองของเจ้าอยู่ไหน?”