หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 993

“หมิงเต๋อ ฉายาเต๋าของเจ้า ข้าเป็นคนประทานให้เอง”

“เจ้าถูกอสูรร้ายฆ่าล้างตระกูล ข้าเคยคิดว่าเจ้าจะจดจำโศกนาฏกรรมในวันนั้น แต่ไม่นึกเลยว่า...เจ้าจะกลับกลายเป็นดาบสังหารเสียเอง!”

“หมิงเต๋อ ในวันนั้น เส้นทางการบำเพ็ญเพียรของเจ้า ข้าเป็นผู้เปิด ฉายาเต๋าของเจ้า ข้าเป็นผู้ประทาน ชีวิตของเจ้า ข้าเป็นผู้ช่วยชีวิต!”

“บัดนี้ ข้าจะทวงคืนทุกสิ่งด้วยตนเอง!”

นางค่อยๆ หลับตาลง นักพรตหมิงเต๋อมีเลือดไหลออกจากตา ปาก และจมูก

จนกระทั่งร่างกายไร้เรี่ยวแรงล้มลงกับพื้น

ก่อนตาย เขาจ้องมองลู่เจาเจาตาเขม็ง ตายตาไม่หลับ

ในดวงตามีความสำนึกผิด ความรู้สึกผิด และความชื่นชม แต่ลู่เจาเจาไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว

หมิงเต๋าเต้าจวินได้ดูดซับพลังบางส่วนของฉงเย่ว์ ลู่เจาเจาซ่อนพวกเขาทั้งสองไว้ในมิติได้โดยตรง

นางกวาดตามองจวนเจ้าเมือง แล้วย้อนความทรงจำของหมิงเต๋อเพื่อเปิดห้องลับ

ในนั้น คุมขังภูติสองตนที่สวมใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นและมีสีหน้าหวาดกลัว

“ปี้ซินยังเด็กนัก ยังไม่ถึงวัยปักปิ่น อย่าแตะต้องนาง!” ข้าขอรับใช้ท่านแทนนาง!

ปี้ซินน่าจะอายุแค่สิบสองหรือสิบสามปีเท่านั้น

เด็กสาวที่เคยไร้เดียงสาและสดใส ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำด้วยความหวาดกลัว หลบอยู่ข้างหลังผู้ใหญ่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เต็มใจและหวาดกลัว

“ข้าเต็มใจมอบอายุขัยให้ท่าน เต็มใจฝึกฝนคู่กับท่าน ขอท่านไว้ชีวิตปี้ซิน นางยังเป็นเด็ก!” ภูติคุกเข่าลงกับพื้น ตัวสั่นไปทั้งตัวไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าลึก ๆ หมิงเต๋อวิญญาณแตกสลายไปแล้ว แต่นางยังไม่หายแค้น

“หมิงเต๋อตายแล้ว พวกเจ้าจงตามข้ามาพักฟื้นเสียก่อนเถิด”

“ยังเดินไหวไหม?” ลู่เจาเจาถามด้วยเสียงเบา ๆ

จนถึงตอนนี้ ปี้ซินถึงกล้าเงยหน้ามองไปที่ประตู

“มารร้ายนั่นตายแล้วเหรอ? จริงเหรอ? เขาตายไปแล้วจริงๆ เหรอ? ฮือๆๆๆ... พี่หยวนเหยา มารร้ายนั่นตายแล้ว!” ปี้ซินโผเข้ากอดหญิงงามข้างกายแล้วร้องไห้โฮออกมา

หยวนเหยาหน้าซีดเผือดจนน่ากลัว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็ก นางก็รีบปกปิดรอยแดงที่ปรากฏบนร่างกาย

นางกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ รู้สึกอับอายเหลือเกิน

การปฏิบัติที่เผ่าภูติได้รับในขณะนี้ เป็นสิ่งที่น่าสะเทือนใจอย่างยิ่ง

ภายในมิติลู่เจาเจายังมีฉงเย่ว์และภูติอยู่ จึงไม่กล้าอยู่ต่อนาน ตอนนี้มีแรงกดดันจากทุกทิศทุกทาง เกรงว่าจะมีคนมาเยอะแล้ว

“นักพรตหมิงเต๋ออยู่ที่ไหน? วันนี้มีอะไรผิดปกติไหม?” ประมุขแห่งนิกายหมื่นกระบี่มีท่าทางสง่างาม ดูมีคุณธรรมสูงส่งน่าเคารพ

สาวใช้พากันร้องไห้เสียงเบา ไม่กล้าส่งเสียงใดๆ

ในจวนเจ้าเมืองมีสาวใช้ตัวเล็กๆ มากมาย ทำให้ลู่เจาเจาไม่ค่อยโดดเด่นนัก ในจวนที่รุ่งเรืองเช่นนี้ ลูกหลานของคนรับใช้มีอยู่มากมายอยู่แล้ว

ชีวิตทาสที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน

“เจ้าพูดมา!” คนรอบข้างพากันซับน้ำตาอย่างเงียบๆ ประมุขชี้ไปที่ลู่เจาเจาโดยไม่ได้คิดอะไร

ลู่เจาเจาอยากเห็นเขาเหลือเกิน อยากดูให้แน่ใจว่าเขาคือคนที่นางฝากฝังในตอนนั้นใช่หรือไม่

นางฝืนใจไม่เงยหน้าขึ้น มองต่ำพลางพูดเบาๆ ว่า “ท่านเต้าจวินไปยังเขตต้องห้าม” น้ำเสียงแผ่วเบา ผู้กระทำผิดตัวจริงอยู่ตรงหน้า แต่ไม่มีใครคาดคิดว่านางยังอยู่ ณ ที่เกิดเหตุ!

“ก่อนหน้านั้น ดูเหมือนจวนจะสั่นสะเทือนไปหมด และเหมือนได้ยินเสียงของบางสิ่งถูกตัดขาด ส่วนที่เหลือ หม่อมฉันมองไม่เห็นอะไรเลยเพคะ” นางกล่าวพลางหดตัวด้วยความหวาดกลัว

ตุ๊บ…

ลูกเกาลัดคั่วหล่นออกมาจากอกเสื้อ