หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 992

หมิงเต๋อเจินจวินไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย รับมือด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่ง

แต่ผ่านไปเพียงหนึ่งกระบวนท่า ความรู้สึกแปลกประหลาดคุ้นเคยก็ผุดขึ้นในใจเขา พร้อมกับแรงกดดันที่บอกไม่ถูก

กระบวนท่ากระบี่ของอีกฝ่ายนั้นร้ายกาจยิ่งนัก พลังร้ายพุ่งผ่านมาเป็นสาย

ฟันฝ่ามือขวาของเขาออกโดยตรง กระแสพลังกระบี่พุ่งเข้าไปในร่างกาย ทำให้เขาเจ็บปวดจนร้องโหยหวนไม่หยุด

“อ๊า!!”

“สำนึกผิดหรือยัง?!”

ลู่เจาเจาเคลื่อนกายวูบหนึ่ง แรงกดดันน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งเข้าใส่ ปลายกระบี่ชี้ตรงไปที่คอหอยของอีกฝ่าย

บัดนี้ นักพรตหมิงเต๋อเป็นหนึ่งในสามผู้แข็งแกร่งที่สุดในแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่เขาแพ้เด็กสี่ขวบภายในสามกระบวนท่า!!

“เจ้า... เจ้าเป็นใครกัน?” นักพรตชิงหยวนตาแดงก่ำ เส้นเลือดฝอยขึ้นเต็มไปหมด แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่ไม่อาจเก็บซ่อนไว้ได้

เทพเจ้าองค์ไหนลงมาที่แดนเบื้องล่างหรือเปล่า?

ไม่สิ นางไม่มีกลิ่นอายดวงจิตเทพเลย และไม่มีเทพองค์ไหน ที่เชี่ยวชาญเพลงกระบี่!

“ยังไม่สำนึกผิดอีกหรือ?” ลู่เจาเจาตวัดกระบี่ไปที่หัวเข่าของอีกฝ่าย

พลังกระบี่เปล่งประกาย เข่าของเขาก็มีเลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด

มีเสียงดังพลั่ก เขาคุกเข่าลงบนพื้น

คุกเข่าต่อหน้าเทพฉงเย่ว์

ยังไม่สำนึกผิด...คำพูดนี้ ทำให้เขาชะงักไปทันที

ในตอนนั้นเขาถึงได้สังเกตเห็นกระบี่วิญญาณในมือของลู่เจาเจา เมื่อมองเห็นอย่างชัดเจน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ…

ทำไม…

เป็นไปได้ยังไง?

“ไม่มีใครตัดสินใจแทนเขางั้นหรือ?ไม่มีใครทวงความยุติธรรมให้เขางั้นหรือ?”

“ศิษย์ของข้า ใครกล้ารังแก!” ลู่เจาเจากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แม้แต่เทพพุทธบนสวรรค์ทั้งหมด นางก็จะขึ้นไปฆ่าล้างพวกเขาให้หมด!

นักพรตหมิงเต๋อหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริก มองนางด้วยความหวาดกลัวสุดขีด แต่พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

เป็นนาง! เป็นนาง!

นางกลับมาแล้ว!!

“เจา…”

“เจา...หยาง เทพกระบี่! เจ้าคือเทพกระบี่เจาหยาง!!” นักพรตหมิงเต๋อโขกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรง ราวกับคนเสียสติ ไม่หยุดโขกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในชั่วพริบตา หน้าผากก็เต็มไปด้วยเลือด

นางเบิกตาโพลงขึ้นมาทันที แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

ฝ่ามือวางลงบนหัวของชิงหยวนโดยตรง กร๊วบกร๊วบ…

กะโหลกศีรษะของหมิงเต๋อแตกออกทันที รอยร้าวเล็กๆ แพร่กระจายไปทั่วศีรษะ เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากด้านบนศีรษะ ไหลลงมาตามแก้ม

พลังของเขาถูกลู่เจาเจาระงับไว้ จนไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อย

หมิงเต๋อตัวสั่นเทา จ้องมองลู่เจาเจาอย่างตะลึงงัน

“หมิงเต๋อ ทำให้ท่านผิดหวัง” หมิงเต๋อพูดตะกุกตะกักขณะมองนาง

พูดไปพูดมา ก็อาเจียนเป็นเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก

“ท่าน...อาจจะจำไม่ได้แล้วกระมัง? ตอนนั้นข้าอายุเพียงแปดขวบ ครอบครัวถูกอสูรร้ายฆ่าล้าง ท่านเป็นผู้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้”

“ตลอดชีวิตนี้ ท่านได้ช่วยเหลือผู้คนมานับไม่ถ้วน ท่านอาจจะจำไม่ได้แล้วก็ได้” หมิงเต๋อพูดด้วยสีหน้าขมขื่น

ในตอนนั้น หลังจากที่เทพกระบี่เจาหยางอุทิศตน เขาเคยโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย

และยังเคยโกรธแค้นความอยุติธรรมของโลก

แต่บัดนี้…

“ตอนนั้น ข้าเคยให้เจ้าสาบานว่าจะไม่ทำอะไรให้ต้องละอายใจหรือละอายต่อประชาชน แต่เจ้าก็ไม่ทำไม่ได้!” ลู่เจาเจาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ปิดบังความผิดหวังไว้ไม่อยู่

หมิงเต๋อตกตะลึง “ท่าน...ท่านจำข้าได้หรือ?” เขาอาเจียนเป็นเลือดหนักขึ้น น้ำตาคลอเลือดไหลอาบแก้มเป็นทาง