หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 999

ดวงตากลมโตเปล่งประกายดุจดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า ราวกับว่าสวรรค์ได้ประทานความงามทั้งหมดไว้ในตัวนาง

ลู่เจาเจาประคองใบหน้าเล็ก ๆ ของนาง นี่คือรูปลักษณ์ของนางเมื่อเติบโตขึ้น

และเป็นรูปลักษณ์ของนางในตอนที่เป็นเทพกระบี่เจาหยางในตอนนั้น

“เมื่อเจ้าโตขึ้น ก็คงเป็นเช่นนี้สินะ...” เซี่ยอวี้โจวพึมพำอย่างเลื่อนลอย

ใบหน้านี้คล้ายกับลู่เจาเจาตอนเด็ก ๆ มาก

แค่แก้มยุ้ยๆ หายไปนิดหน่อยเท่านั้น

“สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม ทำไมถึงได้สร้างเจ้ามาให้มีรูปโฉมงดงามปานนี้!!” เซี่ยอวี้โจวสวมเสื้อคลุม บุคลิกสง่างามราวกับหยกใส

แต่สำหรับรูปโฉม...

เอ่อ ธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ

“เจ้าเหมือนพ่อเลย” ลู่เจาเจายังปากร้ายเหมือนเดิม

“อย่าพูด อย่าพูด!” เซี่ยอวี้โจวกระโดดด้วยความโกรธ เหมือนพ่อ...เป็นความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเขา

“จะไปโทษเจ้าไม่ได้หรอก ผู้สร้างตั้งแต่แรกก็ไม่ยุติธรรมอยู่แล้ว”

“เมื่อจิตใจเบิกบาน ก็ขัดเกลาตนอย่างประณีต”

“เมื่อรู้สึกหงุดหงิด ก็สะบัดโคลนออกไป สะบัดทีเดียวออกไปเป็นกอง...”

“เจ้าอาจจะเป็นจุดโคลนที่กระเด็นมา”

“ความน่าเกลียดของเจ้า ไม่ใช่ความผิดของพ่อเจ้าหรอก แต่มันเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้ว!” ลู่เจาเจาอธิบายอย่างจริงใจ

โกรธจนทำให้เซี่ยอวี้โจวร้องไห้ออกมาทันที

ทุกคนสวมเสื้อคลุม สวมหน้ากาก แล้วเดินเข้าไปในหอสมบัติวิเศษทีละคน

ด้านนอกหอสมบัติวิเศษแห่งนี้มีสมบัติวิเศษมากมายวางเรียงรายอยู่ ลู่เจาเจากวาดตามองไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ทันใดนั้นนางก็หยุดฝีเท้าลง…

รู้สึกว่าคุ้นๆ ตาอยู่บ้าง

“นี่…” นี่คืออะไร?!!

เสี่ยวเอ้อร์รีบวิ่งเข้ามาต้อนรับ “ท่านผู้มีเกียรติ ท่านช่างมีสายตาเฉียบแหลม นี่คือสมบัติล้ำค่าของร้านเราเลย!” หอสมบัติวิเศษทุกแห่ง จะมีสมบัติล้ำค่าประจำร้านหนึ่งชิ้นเสมอ

“ท่านทราบหรือไม่...ว่าท่านผู้นั้นเป็นผู้ใด?” เสี่ยวเอ้อร์แอบชี้ไปบนฟ้า

ลู่เจาเจาสับสน “ท่านใดกัน??”

เสี่ยวเอ้อร์กดเสียงต่ำ “ท่านผู้นั้นที่พูดถึงไม่ได้!”

“ท่านผู้นั้นมีคุณงามความดีมากมาย แต่ปัจจุบันแดนเบื้องบนไม่ได้ให้การยอมรับคุณงามความดีของนาง เราจึงไม่กล้าเอ่ยนามของนาง”

“เทพกระบี่เจาหยาง!” เซี่ยอวี้โจวพึมพำเบาๆ

เสี่ยวเอ้อร์รีบส่งเสียงชู่ว “ท่านรู้ก็ดีแล้ว ข้างบนศีรษะสามฉื่อมีเทพเจ้า ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ”

“ในนั้นนางได้อุทิศตนเอง ทุกคนต่างสำนึกในบุญคุณของนาง ทุกคนต่างแย่งกันเก็บรักษาข้าวของของนางไว้ เพื่อรำลึกถึงนาง”

“เรามีหอสมบัติวิเศษทั้งหมด 82 ร้าน แต่ละร้านมีของที่ระลึกของนาง เป็นสมบัติล้ำค่าประจำร้าน”

“ร้านของเราได้หวีศักดิ์สิทธิ์มา”

“บางร้านได้กระจกทองแดง บางร้านได้กระบี่ไม้เล็กๆ ที่นางเคยใช้”

“นางอายุเพียงสี่ขวบ!”

ทองคำเทพ!

โชคดีที่ลู่เจาเจาจับชายแขนเสื้อของราชครูไว้ ทำให้ราชครูรู้สึกโล่งใจอย่างมาก

ก้าวผ่านประตูมืดมิด เบื้องหน้าพลันมืดดับ ราวกับว่าใต้ฝ่าเท้ามีวงเวทย์ นำพาข้าเข้าสู่โลกอีกใบหนึ่ง

ทันใดนั้นวิสัยทัศน์ก็กว้างขึ้นและเสียงรอบข้างก็ดังขึ้น

พ่อค้าแม่ค้าสวมเสื้อคลุมสีดำเรียงรายอยู่สองข้างทาง มีคนกำลังต่อรองราคาอยู่

บนถนนมีบางตัวมีหูยาวสองข้าง บางตัวก็มีหางยาวโผล่ออกมาจากด้านหลังก้น

“พวกนั้นเป็นคนจากแดนมาร อยู่ให้ห่างพวกเขาไว้” ราชครูพูดเสียงเบา ในโลกมนุษย์เขายังพอมีพลังอยู่บ้าง แต่ในแดนศักดิ์สิทธิ์ เขาไม่มีพลังพอที่จะสู้ได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเมืองซีเหอถูกสังหาร ผู้คนในเมืองต่างหวาดผวาและหวั่นวิตกอยู่ในขณะนี้

ฆาตกรกำลังดึงชายเสื้อของเขาด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสาและน่ารัก

“เร็วเข้า การประมูลกำลังจะเริ่มแล้ว!”

“ว่ากันว่า วันนี้จะมีของที่ระลึกของเทพกระบี่เจาหยางและจิงหลิงหวังด้วย!”

“มีข่าวลือว่า เฉินหลินคนนั้น กวาดล้างเผ่าภูติจนสิ้นซาก เผ่าภูติกำลังจะสูญพันธุ์แล้ว”

“จุ๊ๆ...ภูตินั้นงดงาม แถมยังไร้เดียงสา มีอายุขัยยืนยาวมาก ถ้าเราสามารถเลี้ยงไว้ที่บ้านได้... นั่นไม่ใช่โชคลาภที่ไม่มีวันสิ้นสุดหรอกหรือ?” ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์

ปี้ซินกัดริมฝีปากแน่น ส่วนหยวนเหยาตัวสั่นไปทั้งตัว

ใครจะมาช่วยเหล่าภูติได้บ้าง?!